Schuldgevoel..

Ik heb onze beide kinderen nooit laten huilen, de oudste die was echt een hele moeilijke slaper, hier hebben we máánden bij gezeten, en dan echt soms gewoon tot 23.00 a 23.30 en dan om 3.00 werd hij wakker, pittige tijden maar ik ben echt tegen laten huilen gezien ik denk dat ze je soms gewoon nodig hebben. Ieder zijn eigen ding natuurlijk hè, maar ik vond donker toen ik klein was altijd heel eng en nog steeds ben ik er geen fan van, als je je steeds meer als kind zijnde dingen gaat beseffen snap ik dat bepaalde dingen spannend zijn of dat je de nabijheid wil hebben van iemand die je lief is. Succes!

Sorry als het onaardig over komt, maar ik heb deze schuldgevoelens niet want ik zou mijn kind nooit zo lang laten huilen. Voor mij is dat not done. En ik heb genoeg ervaring met slechte slapers en al mijn kinderen slapen periodes bij mij in bed. Ik wil mijn kinderen een veilig en geborgen gevoel geven. Ik moet er wel bij zeggen, dat ik wel kan slapen met mijn kinderen bij mij. Ik slaap soms minder goed dan wanneer ik zonder kind lig, maar ik slaap beter dan wanneer ik ze zou laten huilen

Misschien kun je iets met jouw geur erop bij haar in bed leggen? Nachtje met 'n knuffel slapen en die dan bij haar leggen? Heb wel eens gehoord dat dit kan werken.. You never know!

Wij hebben het eerste jaar een hele slechte slaper gehad en na een slaaptraining (met huilen) is onze dochter veel beter gaan slapen. Dit was echt nodig want wij zaten er helemaal doorheen. We hadden al meerdere trainingen geprobeerd. Wanneer ik zelf goed slaap, ben ik een leukere moeder. We hadden een schema dat we om de zoveel minuten even binnen kwamen (liep langzaam op). Het is heel lastig om het huilen te horen. Mij hielp het om afleiding te zoeken (oven schoonmaken bijvoorbeeld). Ik snap dat sommige mensen hun kind niet willen laten huilen. Alleen denk ik dat het in sommige situaties niet anders kan. Ook ieder kind is anders. Sterkte!

Misschien niet het antwoord wat je wil horen, maar dat je je zo schuldig voelt is omdat het mega onnatuurlijk is om je eigen kindje te laten huilen. Wij hebben uiteindelijk een constructie gemaakt dat het bedje van ons zoontje aan ons bed kan staan met de zijkant open (soort grote cosleeper). Als hij wakker wordt hoef je er niet uit, je houdt zelf genoeg ruimte over en het belangrijkste: je kindje voelt jouw nabijheid en slaapt echt beter. En er komt écht wel een moment dat hij/zij naar z’n eigen kamer gaat, maar ze zijn maar even zo klein en hebben jou gewoon nodig. Samen slapen heeft ook nog eens heel veel voordelen. https://liefdevaneenmoeder.nl/samen-slapen-baby-voordelen/ Op deze site staat nog veel meer info over samen slapen en het belang van niet laten huilen. Iedereen z’n eigen ding, maar als je de kennis in huis hebt.. denk ik dat je het nooit meer zal doen. Sterkte daar 😘

Niet het leukste antwoord, maar ik zou absoluut niet met dit schuldgevoel om kunnen gaan. Eerlijk gezegd draait mn maag ervan om.😔 Je vind dat je door moet zetten en dat is jouw keuze, al denk ik dat er andere manieren zijn om dit op te lossen zonder zoveel stress voor je kleintje. Ik denk dat zij er niks van snapt dat het ineens niet meer mag en er niet gereageerd wordt.. Nogmaals, jullie keuze, maar het zou onze keuze niet zijn.🙈 Sterkte in ieder geval. Hopelijk gaat het snel beter.😘

Ik snap je schuldgevoel en dat doet pijn. Wij hebben 1 jaar heel slecht geslapen en onze dochter slaap nu ontzettend goed. Ook zij wou niet meer in haar eigen bedje slapen. Ik heb een paar tips voor je die ons hebben geholpen. - wij hebben een campingbedje gepakt en we zijn begonnen met naast ons bed te zetten. ( zo dat ze naast ons sliep als ze erg huilerig was dan ging mij man beneden slapen op de bank en ik pakte een domoo en legde haar naast mij in bed ( reden dat die beneden ging slapen was omdat er dan meer ruimte was voor ons in bed) - haar knuffeltje deed ik overdag in mijn shirt zodat ze mij geur er aan had. - op advies van de kinderarts een radiootje en die zachtjes aanzetten tijdens het slapen. - elke week het bed steeds verder een stuk naar de deur verschuiven van onze slaapkamer . - gewacht tot ze aan het bedje fijn vond. - van de een op andere dag radiootje in haar kamer gezet en het camping bedje. En daar slaapt ze nu nog steeds in. - ik heb wel een aero sleep matras gekocht en die er in gelegd. - een avond ritueel hebben elke dag het zelfde omkleden in badje tanden poetsen en een nachtlampje aan op haar kamer en daar nog een fles geven. Even met der kroelen in je armen en daarna leg je haar in bedje . Rustig over het hoofdje aaien een kusje in het begin kwam ze huilend omhoog afenfoe en dan zij ik welterusten en liep ik de kamer uit vond het even heel moeilijkmaar de eerste keer ging ik na 10 min kijken daarna ging ik weer naar beneden als ze nog huilde ging ik nadat ik beneden kwam 10 min erbij optellen dus ging ik pas na 20 min na boven . En dat was het dit ben ik bliiven doen en nu kan ik haar zo weg leggen. Wel heel veel op haar gemak gesteld als ik naar boven ging want ze moet zich prettig gaan voelen in der kamertje . Tot dat het veilig genoeg voor haar is. En dan zal ze slapen. En die vanmij wordt soms nog wel is wakker hoor om der knuffel te zoeken en dan gaat ze weer liggen maar ze roept soms zelfs mama of papa in haar slaap maar als het huilen te lang duurt ga ik wel gelijk naar boven. Ik hoop dat je er iets aan heb

Ik snap je schuldgevoel maar ook zelf slapen is minstens zo belangrijk Wij hebben geaccepteerd dat ze bij ons slapen. Wij vinden geborgenheid erg belangrijk. En hopelijk weten ze hierdoor dat ze veilig zijn bij ons. Iets wat wij vroeger hebben gemist. Daarbij komt dat nu wanneer we ze bij ons leggen slapen we lichter maar we rusten wel. Wanneer we gehuil horen slapen we niet tot heel licht. En uiteindelijk gaan ze weer naar hun eigen bedje. En echt die dag komt ( zelf ervaren met oudere kinderen ). En tot die tijd lekker bij ons, genieten van de geluidjes, de geur en wanneer het licht wordt de mooie slapende koppies ❤️

Hoi mama, Ik begrijp jou volledig, maar dit zijn de jaren waar ze ons het meest nodig hebben. Je zal nu even geen tijd voor elkaar hebben, maar waarom is dat? Omdat jouw kindje jullie nodig heeft en is dit nu even niet belangrijker? Jullie tijd samen komt heus terug. Wij hebben heel weinig tijd voor elkaar, mijn man werkt ook nog eens 11-12 uur per dag en onze dochter eindigt vaak tussen ons in bed + laat bedtijd + geen opvang. Wij laten haar niet huilen, nemen haar meteen bij ons en slaapt lekker verder. Zo geraken wij ook aan onze slaap, anders is dit inderdaad niet vol te houden.

Wij laten ons zoontje ook even huilen als die in zijn bedje ligt. Dit begint al vanaf het moment dat die zijn slaapzak aankrijgt. Na 10 min is hij dan ook wel stil en valt hij vanzelf in slaap. Mijn hart breekt ook af en toe vooral als hij mama roept. Soms hebbe ze het wel even nodig om in slaap te vallen en te weten dat mama niet altijd kan en gaat komen om het zelf in slaap te vallen te leren. Je hebt er later wel profijt van want in bed laten slapen ben ik dus nooit voorstander van geweest.. Dus heb geen schuldgevoel, meer mama’s doen dit en als je doorzet zal het heus wel verbeteren geloof me! Dat uur zal dalijk steeds minder worden. Trek je niet teveel wat anderen zeggen jij moet doen wat je denkt dat het beste is

Ik zie hier veel negatieve reacties op het huilen. Maar doe vooral wat goed voelt voor jou en een blije mama is een blij kindje. Niets moeilijkers en uitdagender als mama en papa zijn en je afvragen wat goed en niet goed is. Wij hebben wel dit in het begin gedaan en dit heeft minder dan een weekje geduurt en daarna heeft ze zichzelf nooit meer in slaap gehuild.

Wij hebben gecontroleerd huilen gebruikt bij periode dat het zelfstandig slapen slecht ging. Misschien is dat een tussenvorm die wat prettiger voor je is. Dus bij huilen niet direct erop af. Wij houden tussenpozen van 10 minuten aan. Dus als ze start te huilen dan komen we na 5 minuten kijken. Geven we een aai over de bol, leggen we een hand op haar rug. Na een paar minuutjes vertrekken we weer. Mocht het huilen doorgaan dan komen we na 10 minuten weer. Mocht het nog niet stoppen na 10 minuten weer, etc. Dus we bieden zeker troost en nabijheid maar stimuleren ook zelfstandig in slaap vallen. We halen haar dus niet uit bed, tenzij ze echt helemaal overstuur is. Nu moet ik zeggen dat wij een kindje hebben dat gelukkig niet vaak huilt. Oh en wat ook weleens helpt is naast haar bed op de grond gaan liggen en doen alsof je slaapt. Ik neem mijn oortjes dan mee en zet een podcast op. Vaak na 1 aflevering luisteren slaapt mevrouw en loop ik de kamer weer uit.

Dankjewel voor de tips!

Snap jou schuldgevoel en ook herkenbaar. Weet dat het huilen steeds minder wordt en minder lang.

Ik zou het ook niet kunnen, en ik denk ook dat het schuldgevoel een natuurlijke reactie is die aangeeft dat dit niet de beste optie is (maar dat is mijn mening en er zijn andere meningen). Bij ons hielp het om ons zoontje een tijdje lang pas op bed te leggen toen hij echt echt moe was en dan valt hij sneller in slaap en raakt weer gewend aan zelf in slaap vallen. Daarna de bedtijd weer langzaam vervroegen

Ik hoop dat het snel wat beter gaat 😊

Ik vind een uur laten huilen persoonlijk ook wel heftig. Onze dochter slaapt nog wel altijd op onze kamer (is even niet anders) maar ze heeft geen nacht in ons bed geslapen. Voor dat ze naar bed gaat zorgen we dat haar buik echt helemaal vol zit. Als ze voor haar doen weinig heeft gegeten de dag dan krijgt ze nog een beker melk en/of pap. Dan tandenpoetsen, op het potje want dan is die luier minder vol snachts, slaapzak aan, liedje zingen, gordijnen dicht, in bed leggen, dan geven we haar het beertje van Vtech en renen dan snel de kamer uit🤣🙈. Ze had eerst ook moeite om zelf in slaap te vallen (tot bijna een jaar had ze hulp nodig). Maar voor ons was die vtech beer echt een uitkomst, dat terwijl we altijd zijden niets van vtech in huis te halen🙈. De zachte liedjes en het lampje maken haar zo rustig en ze slaapt echt heel snel. We rennen snel de kamer uit omdat ze weer gaat staan als ze merkt dat we er nog zijn, anders blijft ze gewoon lekker liggen met die beer.

Ik sluit me hierbij aan. Mijn dochter slaapt altijd tussenin en zo kom ik aan mijn nachtrust. Ik hoef er nooit uit, want als ze wakker wordt, drinkt ze borstvoeding en dan slapen we beide meteen weer door. Tijd voor elkaar hoeft niet per se in bed 😊 maar ik begrijp je volledig, het is echt de kunst om hier creatief mee om te gaan en samen moeite te doen hiervoor. En wat betreft het bij mama willen zijn, ik ben blij dat ze dit wil, dit noem ik hechting.

Ondanks alle adviezen van 'niet laten huilen' vind ik dat je het prima doet. Natuurlijk voor de rest ook prima als je wel je bed en nacht wilt (en kan) delen. Maar jij laat je kind tussendoor weten dat je er bent, maar na 10 weken wil je ook dat je kindje leert weer in eigen bed te slapen. Ik ken zoveel mensen van 'vroeger' en nu die laten huilen (wel met af en toe incheck en laten weten dat je er bent) en dat is echt prima in orde gekomen met die kids. Ook menig slaapcoach advies om wel op een gegeven moment door deze periode te gaan en in eigen bed te laten huilen. Het is niet makkelijk maar je komt er wel. Succes! En 'het is maar een fase' ;-)

Misschien is het wel een idee om je te verdiepen in slaaptraining met gecontroleerd huilen. Misschien begrijp ik je bericht verkeerd, maar een uur laten huilen terwijl je maar 2x naar binnen gaat, klinkt wat heftig. Ik bedoel hiermee niet je schuldgevoel te verergeren, ik begrijp dat het loodzwaar is.