Schuldgevoel..

Onze dochter is nu 19 maanden en is altijd een goede slaper geweest. De laatste 10 weken wilde ze op de een of andere dag niet meer in haar eigen bed, na veel pogingen hebben wij haar maar bij ons laten slapen in de hoop dat het maar een paar dagen duurde net zoals bij de 11 maanden fase. Helaas is dat nu dus niet zo.. al 10 weken ligt ze tussen ons in maar wij merken dat wij hierdoor geen tijd meer voor ons samen hebben. Uiteindelijk hebben wij besloten om nu door te zetten en haar gewoon te laten huilen op alle adviezen die wij hierover hebben gekregen. Ik wilde nooit een moeder worden die haar kinderen zolang zou willen laten huilen. Maar nu ben ik gewoon zo moe de laatste tijd van slecht slapen en de hele avond met haar bezig zijn en aan haar aanpassen dat ik het toch door heb gezet. Dit is nu de 2e avond/nacht dat wij haar in haar eigen bed hebben gelegd en haar voor 1 uur gewoon hebben laten huilen. Tussendoor 2x wezen kijken en uiteindelijk valt ze dan wel in slaap, afgelopen nacht sliep ze gewoon de hele nacht door. Alleen het breekt mijn hart om haar zo overstuur te horen en te zien via de babyfoon, ze roept een paar keer mama en dan heb ik al de neiging on gelijk naar haar toe te gaan. Ik weet dat ik dan weer van voor af aan moet beginnen dus toch door blijven zetten en dan zie ik hoe ze op een gegeven moment gaat liggen en haaf knuffel dicht tegen haar aan drukt voor het veilige gevoel en valt vervolgens met haar knuffel in slaap. Ik vind dat er zo zielig uit zien en voel me dat zo schuldig en ik slaap er juist slecht van met het idee zodra ze wakker wordt ga ik meteen naar haar toe zodat ze weet dat ik er ben. Hoe gaan jullie met deze schuldgevoelens om? Ik weet dat dit de enige optie is nadat we alles al geprobeerd hebben en ze gewoon met geen mogelijkheid in haar eigen bed te krijgen is al zou ik 2uur naast haar bed zitten haar handje vasthouden ze wordt toch meteen weer wakker zodra ik weg ga.