Van 1 naar 2 kindjes

Geen verschil.. tja het is wat "drukker" maar goed er is ook eentje bij. Van 0 naar 1 was "moeilijker" dan van 1 naar 2. Vind ik. Ik heb 2 kindjes. 2 jongentjes Van 1 en 2 jaar.. Ik geniet ontzettend van ze.. en als ik zie hoe ze met elkaar omgaan.. wauw ik smelt gewoon als moeder soms.

Even wat drukker en even wennen maar het gaat hartstikke goed. Mijn oudste leerde zo meer geduld te hebben en af en toe even te moeten wachten maar dat gaat heel goed. Momenteel spelen ze zelfs veel samen en knuffelen ze elkaar. De oudste zocht zelfs op de kinderopvang haar zusje op om even tot rust te komen en haar voor te lezen. Ik ben super blij met mijn 2 meisjes!! Ik zou ze voor geen goud willen ruilen.

Makkelijker omdat niet alles nieuw is. Het is relaxter. Mijn oudste is nu 4.5 jaar en ons dochtertje 14 maanden. Ze zijn dol op elkaar en spelen ook samen. Maar wat ik wel irritant vind... ik was al helemaal gewend aan een zelfstandig kind. Geen slaapjes meer enzo. Aan de ene kant makkelijk want heb er ook geen 2 in de luiers. Aan de andere kant, de oudste wil al meer. Wil op pad en nu moeten we rekening houden met de slaapjes van zijn zusje. Vind ik wel weer erg wennen 🤭

Wij vinden het makkelijker, aangezien je al weet wat het inhoudt om een kind op te voeden. Wij hebben een zoon van 3 en een dochter van 1. We houden gewoon hun ritme aan en eigenlijk komt het altijd weer goed. Alleen de decembermaand is pittig want de oudste is door alle decemberdrukte echt wel uit zijn doen en kan heel pittig zijn.

Ik vond persoonlijk van 1 naar 2 veel zwaarder dan van 0 naar 1. Je moet je aandacht verdelen en bent eigenlijk de hele dag aan het zorgen en opruimen, waardoor je eigen tijd zo goed als weg is. Dit gevoel had ik na de eerste echt niet zo sterk. Ook oppas vinden voor 1 is makkelijker dan voor 2. Tuurlijk is het ook leuker, gezelliger enz. En ze samen zien spelen en knuffelen is geweldig 🥰 maar als je dacht dat je al weinig sliep met 1, dan wordt dat met een tweede nog minder😂 dat vond ik ook zwaar de eerste maanden. Mijn eerste begon de dag gewoon om 6uur, nadat je met je newborn nog in de gebroken nachten zit dan. Kort en bondig: meer werk, minder slaap, veel gezelliger 😊

Nu eentje van 14m en eentje van 7weken. Ik vind t makkelijker omdat je het al gewoon bent dus die pak ik er wel ff bij. Heb wel 2 goeie slapers dus dat scheelt veel. Wel moeilijker is opvang zoeken bvb int weekend, ritmes op elkaar afstemmen en een uitstap is een hele volksverhuis maar dat betert wel zodra hij uit de reiswieg gegroeid is denk ik.

1 naar 2 vind ik makkelijker dan 0 naar 1, omdat je leven al is ingericht op een kind daarvoor was het heel erg wennen dat je vrijheid deels weg is. Nu is mijn oudste 6 jaar, dus wel verschil met als je twee in de luiers hebt. Mijn zoon is al heel zelfstandig. Hij wil ook wel helpen met mijn dochter naar bed doen enzo. Het enige is wat iemand ook al zei, het rekening houden met de slaapjes. Dat maakt het soms wat lastig om echt iets met de oudste te ondernemen als gezin. Je splitst toch vaak op. Verder gaat het heel fijn zo!

Ben het helemaal eens met je! Van 0 naar 1 is alles nieuw en ben je wellicht wat onzekerder. Van 1 naar 2 vind ik ech 10x intenser. Ik heb wel twee kinderen met minder dan 2 jaar leeftijdsverschil.

Precies dit!

Ik vond in het begin van 1 naar 2 totaal niet zwaar. Bij 0 naar 1 is alles nieuw en onzeker. Dat heb je bij 1 naar 2 veel minder. Toen de jongste minder ging slapen vond ik het wel lastiger worden omdat de aandacht meer verdeeld moet worden. Onze oudste is ruim 5 en was dus gewend dat we vanalles met hem konden doen. Toen de jongste nog 2 keer sliep hadden we tijdens de middagslaap tijd voor de oudste maar nu de jongste nog maar 1 keer slaapt is hij vaak halverwege de middag weer wakker als de oudste ook uit school is. Onze oudste kon natuurlijk wel al veel zelf, dat scheelt wel ten opzichte van als je 2 hele jonge kindjes hebt

Het heeft 2 kanten vind ik. Ik vind van 0 naar 1 pittiger qua je onzeker voelen, bezorgdheid en ineens verantwoordelijk zijn voor een levend wezen die afhankelijk van je is. Dat vond ik bij de eerste heel moeilijk. Van 1 naar 2 ervaar ik hele andere uitdagingen; aandacht goed verdelen, pittige puber peuter opvoeden/corrigeren terwijl je ondertussen ook de baby aan het voeden/verschonen bent. Politie agent zijn om te voorkomen dat de oudste de jongste pijn doet. En natuurlijk de eerste maanden de nachten; om de 3 u fles, laatste nachtfles om 4 en volgende ochtend om 6 staat de oudste weer te springen om uit bed te kunnen. Verder alleen maar blij hoor met 2 kids. Het zijn ook echt al maatjes geworden, lachen met elkaar, doen samen lekker boevig. Ook voor de toekomst lijkt me het voor hen fijn om elkaar te hebben, al weet je natuurlijk nooit hoe hun band met elkaar is. Ze leren er ook echt wel sociale vaardigheden door, zoals leren delen, conflicten hanteren, grenzen aangeven en rekening houden met anderen.

Ik vond van 0 naar 1 zwaarder dan van 1 naar 2 (en van 2 naar 3). Bij ons 1,5 jaar verschil tussen de oudste en dan zitten ze ook makkelijker in dezelfde fase. Je hoeft nog niet naar school en de oudste vindt het in en om het huis ook een avontuur. Én ze slapen alle twee overdag! Wat een hemel was dat. Nu zijn ze hier 6, 5 en 1. Met school ophalen en slapen van de jongste is wat lastiger, maar zelf zijn wij zo veel relaxter en maken ons niet zo druk.

Ik ben benieuwd naar de ervaringen/meningen van moeders die alleenstaand of bijvoorbeeld (zoals ik) van ma-vr 24/7 alleen zijn met de kleine. Mijn partner werkt dan in duitsland en komt vrijdags thuis (vertrekt maandag ochtend om 3 á 4 uur), en dichtstbijzijnde familie woont minimaal 2 uur verderop. Wij willen graag een tweede, en ondanks dat ik denk ... omg ... HOE ga ik dat doen? Ik ga dit jaar ook weer aan het werk. En toch heel sterk het gevoel hebben ons gezin is nog niet af... Als mijn vraag niet past hier *sorry* alvast 😅🙈

Ik vind het heerlijk! Maar de rust met 1 kindje is voorbij haha. Ik ben de eerste 7 maanden van de 2e thuis gebleven met beide en dat gaf enorm veel rust. Daarna weer werken en dat zorgde wel weer voor wat onrust wat betreft het ritme. Dit is nu gelukkig weer oke. Het pittige vind ik dat snotneuzen en hoest zolang in ons huis dwaalt haha. Eerst heeft 1 kind het, daarna de ander, dan ik en vaak als laatste m'n man. Maar onze 2 mannetjes samen zien spelen vind ik zo enorm lief en aandoenlijk. Ik zou het echt niet anders willen!

Hoi Wish, ik lees jouw reactie nu toevallig. Ik ben niet alleenstaand, maar mijn mam werkt wel hele lange dagen waardoor ik vaak van 7.30-23.00 alleen ben met twee kinderen (inmiddels 1 en 3 jaar). Ik lees dat je familie ver weg woont, dat is jammer. Heb je wel een ander netwerk om je heen in de buurt? Vooral in het begin vond ik dat erg fijn. Mijn dochter was bijna 2,5 toen ze grote zus werd dus dan kan je al best veel uitleggen, dat helpt enorm. Ook kon ze dan eventjes wachten en haar veel laten helpen (luier pakken etc) was twee vliegen in 1 klap. In de ochtend deed ik zoveel mogelijk samen met ze, bijv de baby aankleden en in die kamer de peuter ernaast met een boekje. Ik sta vaak extra vroeg op om eerst zelf te douchen of doe dat in de avond als ze slapen. Met naar bed brengen eigenlijk hetzelfde, peuter gaat vaak mee de baby op bed leggen en daarna leg ik de oudste op bed. Overdag hebben ze allebei aandacht nodig, dat vond ik nog wel het lastigste. Soms huilt de een en valt de ander. Je ontkomt er volgens mij niet aan dat er soms eentje even moet huilen/wachten. Maar dat is allemaal prima te repareren en als ik de liefde en hechting tussen die twee zie dan had ik het niet anders gewild🥰 Ik weet niet of dit is wat je wilde weten, stuur me anders vooral een vraag of DM!

Ja dit heb ik ook zo ervaren. Vooral dat je echt de hele dag bezig bent vind ik wel pittig. Dat dacht ik al met 1 kind maar daar heb ik me behoorlijk in vergist 😂 Het heeft ook leuke kanten, ze groeien samen op, vinden elkaar super lief, spelen af en toe al samen.