Mentaal volhouden

Geen tip, ik ervaar hetzelfde. Op het moment ik eventjes weg loop of mijn dochter op haar speelmat/wipstoel neerleg, gehuil wat niet ophoudt. Ik denk een combinatie van eenkennigheid/verlatingsangst en tandjes. 🥲

Misschien dat je één of een paar dagen in de week je zoontje even bij iemand kwijt kan en die dag voor jezelf neemt? Dus ook echt doet waar je zin in hebt en ook het huishouden laten voor wat het is. Dat je hoofd even tot rust komt.

Het kan echt pittig zijn! Kleintjes voelen je stemming perfect aan. En schijnen daardoor mee te gaan op jou gevoel waardoor je in een neerwaartse spiraal terecht komt. Probeer voor jezelf rust, liefde en kalmte te creëren door de situatie nu even te accepteren zoals die is en hopelijk gaat het dan vanzelf een stuk beter. Zo heb ik het zelf ervaren...

Klinkt misschien weer cliché, maar misschien toch ook ff met iemand praten (met een prof). Doe ik nu ook, ik heb ook regelmatig van die mega inzinkingen waarbij ik zo boos wordt, waarna ik bijna in staat ben om mn tas te pakken en weg te gaan. Dan kan me werkelijk alles gestolen worden. En omdat ik dan ook vreselijk chagrijnig ben krijgt mijn partner natuurlijk de volle laag. Vlak je hormonen ook niet uit, die zijn ook nog niet weg. Maar tis wel fijn om je hart te luchten, wordt het iets lichter van 🤗

I feel you! Onze zoon laat zich vanaf zijn geboorte niet weg leggen en wil alleen op de arm, anders zet hij het op een krijsen. Ik vind het constant aan staan en tillen echt zwaar...zie vaak foto's van andere moeders die zichzelf amuseren op een speelkleed dan wordt ik echt onzeker

Geen tips maar zoveel herkenning! Ben blij dat ik duidelijk niet de enige ben die het zo voelt. Ik voel me regelmatig zwak of een aansteller omdat ik het soms mentaal zo zwaar vind. Vooral inderdaad het altijd aan staan en moeten zorgen. Natuurlijk weet je dat dit erbij hoort als je een kindje krijgt, maartoch vind ik het heel heftig.

Ah dat is verdrietig om te lezen, nergens voor nodig om onzeker te zijn hierover! Ik herken het wel. Heb namelijkervaring met beide. Oudste echte hangbaby, wilde geen minuut neergelegd worden. Kon zich pas heel even vermaken toen hij ging tijgeren, nog beter toen het lopen begon. Nu niks meer aan de hand. De oudste ook zo’n baby die alles best vindt en op het kleed/box speelt zelf. Kan het soms nog niet geloven, zo’n grote opluchting en luxe dat dit nu kan.. ik vond het echt heftig hele dagen vermaken en dragen. Ik doe echt niets anders bij beide baby’s. Totaal verschillende karakters dus, al vanaf de geboorte andere behoeftes. Heb je dus helaas zelf niet voor het kiezen, dus niet onzeker over zijn voor! Je doet het hartstikke goed. Als tip zou ik geven: slapen!! Om de nacht doorslapen, als je een partner hebt? Even apart slapen voor een paar weken, oordoppen in. En anders uit logeren, tijdelijk misschien mogelijk een paar weken 1x per 1-1,5 week? Of ga zelf bij iemand anders slapen en kleine door partner of familie laten doen? Klinkt alsof je even ademruimte nodig hebt, even niet aan staan. Ik word ook zo als ik moe ben en paar dagen de nachten of meer zorg heb gedaan dan mijn man.

Herken ook wel een deel. Nachten blijven hier heel onderbroken. Ook de hele dag door wil hij vermaakt worden. Zo blij wat herkenning te lezen. Hij kan soms de hele dag mopperen. Zodra ik hem even weg leg om bijvoorbeeld naar het toilet te gaan is het al huilen. Ik vind het vooral aan het einde van de dag zo’n uitdaging. Als ik moet koken. Ik zet hem al in de stoel erbij. En dan nog moet ik hem vermaken. Heb zelfs afgelopen week een filmpje op mijn telefoon aangezet terwijl ik dat eigenlijk zo min mogelijk wil doen. Zelfs tijdens het filmpje moet ik hem met momenten vermaken. Ik merk dat ik hierdoor toch minder goed voor mezelf zorg en niet op tijd eet, drink en naar het toilet ga. Omdat hij dus gewoon niet alleen gelaten kan worden. Voel me hierdoor ook de laatste dagen wat verdrietig en eenzaam door. Ben ook vreselijk moe. Soms ga ik met hem mee op bed zoals vandaag. Heb twee uur geslapen maar ben nog moe.

Herkenbaar! Alleenstaande moeder van 2. Wat mij helpt is te bedenken dat ik niets anders hoef te doen dan m'n 2 kids. Vaak wil ik vanalles tegelijk, was, huishouden, koken, scrollen op insta, etc etc. Door mij te focussen op alleen mijn kids vind ik rust. Want daarnaast lukt, dat lukt. En zo niet, voor dan even goed. Kleintje in de draagzak en zelf even een spelletje met de oudste. Ik ga naar bed met de kids en pak dan hopelijk genoeg slaap!

Ik herken dit precies. De kleinste was 1,5 week ziek, toen de oudste incl snachts alles ondergespuugd. Ben moe, heb behoefte aan een hele nacht doorslapen. Maar zit er helaas voor mij niet in.. kleine in de draagzak doen helpt bij mij altijd. Vind hij prima en hoeft hij niet vermaakt te worden. Kan hem nu amper neerleggen om te spelen en begint te jammeren. Slapen is ook een gedoe. Ik doe dan echt wat t makkelijkst is: slapen in de wagen, in de draagzak, niet slapen, meer drinken/eten, echt wat op dat moment het makkelijkst is.