Afscheid nemen van je zwangerschap

Snap ik, dat heb ik ook wel. Dit is mijn 3de zwangerschap en het 2de kindje. Voor mij zeker wel de laatste zwangerschap. Ik ben nu bij a 39 weken. En alhoewel het nog 3 weken kan duren en ik niet kan wachten, weet ik zeker dat ik het straks ga missen.

Heel herkenbaar gevoel... ik had het na de eerste zwangerschap al moeilijk en hoopte toen op een tweede maar nu is het de laatste keer ik vind het idee heel moeilijk en heb dan ook blijf lekker zitten klein mannetje maar wil hem.zooo graag ontmoeten.. mixed feelings

Herkenbaar gevoel, ik geniet ook zo van het voelen van de baby in mijn buik. Ben nu ruim 39 weken en word al melancholisch bij het idee dat het elk moment klaar kan zijn met zwanger zijn. Natuurlijk ook heel veel zin om onze dochter te gaan ontmoeten en in het echt met haar te gaan knuffelen, maar dat heerlijke gevoel van zwanger zijn ga ik zeker missen. Geen idee of er nog een twee komt hier

Heel erg herkenbaar. Hier ook de tweede en ook echt de laatste. Gisteren de laatste echo gehad en ook echt het gevoel gehad van een soort van afscheid van alle laatste keren zegmaar. Ik probeer ook nog extra te genieten van haar schoppen in mijn buik, want ik weet hoe ik het na mijn eerste al miste laat staan als mn kleine meid geboren is straks. Het is een beetje bittersweet. Het overgeven en de bekkenpijn ga ik dan weer niet missen🙈

Ik heb het tegenovergestelde. Ik kijk naar twee dingen uit: mijn dochter ontmoeten, maar ook echt énorm naar het feit dat ik nooit meer zwanger hoef te zijn 🙌🏻 had liever het gevoel gehad dat jullie omschrijven, dus zie het ook als iets moois 😊

Ja eerlijk ik heb precies hetzelfde gevoel… ik vind zwanger zijn echt niet leuk!

Ik heb ook hetzelfde. Dat zwanger zijn kan me inmiddels wel gestolen worden. Ben benieuwd naar de kleine en inderdaad heeel blij dat ik daarna mijn lichaam weer (voorgoed?) terug heb.

Ik herken het wel. Momenteel zwanger van de eerste. Tijdens de eerste trimester dacht ik, ik wil nooit meer zwanger zijn. Nu in de laatste trimester denk ik dat tweede wel leuk zal zijn. De kans is wel groot dat het bij eentje zal blijven, omdat ik kanker heb en niet weet wanneer ik aan de chemo moet plus de vermoeidheid van mijn ziekte maakt het dagelijks leven al inspannend genoeg. Met alle dankbaarheid geniet ik van zwanger zijn, maar ik vind het ook wel beetje moeilijk als ik mijn kleine geen broertje of zusje kan geven.

Ik moest gisteren bijna huilen toen in m’n jas aan deed. Want hij heeft een zwangerschapstussenstuk en ineens bedacht ik me dat ik die straks niet meer nodig heb. Ik vond dat zo’n verschrikkelijk droevige gedachte.

Jeetje wat heftig zeg! Dan zal het zeker een extra lading voor je hebben dat de zwangerschap straks voorbij is.. ik wens je heel veel sterkte toe met je ziekte en geluk met de kleine die nu in je buik zit 🌷

Toen ik zwanger was geweest van mijn eerste en net pp was, voelde ik me zo leeg. Geen geschop meer en wanneer ze bij me weg was voelde ik me zo ontzettend alleen. Het is echt moeilijk en ik vind ook dat hier te weinig over gepraat word. Op den duur kreeg ik zelfs het gevoel van schopjes in mijn buik. Terwijl er geen baby in zat. Je zag verder ook niks maar je voelde het zelf wel heel zacht. Don't get me wrong, zwanger zijn is echt niet voor mij weggelegd en was ook 80% van de tijd echt ziek. Ik was blij dat ik niet meer zwanger was maar at the same time was het heel zwaar dat ze niet meer in mijn buik zat. Ik denk voor mezelf ook dat dit de laatste keer gaat zijn dat ik zwanger ben en ik denk dat die gedachte het deze keer pp nog lastiger gaat maken. Ik probeer het wel een plek te geven maar met die pp hormonen vind ik ook wel dat die gevoelens er mogen zijn.