Bij de eerste spoedkeizersnede waarvoor ga ik nu ?

Ik had laatst ook en gesprek bij de gynaecoloog hierover. Ben bij m’n eerste ook ingeleid en heb uiteindelijk een spoedkeizersnede gehad door niet vorderende ontsluiting. Bij mij werden wat slagingspercentages genoemd, die nu ergens in de 60 procent zou zitten, maar als de baby aan de grote kant zo zijn zoals de eerste, en als het een inleiding wordt, dan zou het bij elk van die dingen afnemen, waardoor de slagingskans onder de 40 procent uitkwam. Ik ben er daardoor wel zeker van dat ik nu een geplande keizersnede wil. Die traumatische ervaring van de vorige keer wil ik niet nogmaals meemaken. En ik zie de kans best aannemelijk dat het volgende keer weer niet lukt. M’n tweede lijkt ook aan de grote kant te zijn, dus ik voel weer een inleiding aankomen als ik voor de vaginale weg zou kiezen. Ik heb ook gevraagd naar de gevolgen voor een eventuele derde zwangerschap, maar bij mij zeiden ze juist dat dit geen probleem hoefde te zijn. Al moet ik ook wel zeggen dat ik daar nog helemaal niet mee bezig ben, maar je weer maar nooit.

Er zijn al best wat topics over die je kunt opzoeken, als je zoekt op vbac kom je meer tegen. Ik heb 3 jaar geleden een spoed keizersnede gehad ivm niet vorderende ontsluiting en foetale nood. Gynaecoloog zegt dat het toen echt aan mijn kindje lag, ik raak hier niet van overtuigd. Ik neig naar een geplande keizersnede, ik ervaar de zwangerschap nu al als erg zwaar (veel fysieke klachten, weinig energie) en heb er weinig vertrouwen in dat die bevalling straks wel gaat lukken. Gynaecoloog hamerde hier inderdaad ook vooral op het verschil in hersteltijd. Aan de andere kant is mijn man 6 weken thuis en hoor ik ook genoeg dames die lang moeten herstellen van een vaginale bevalling, dus dat is ook geen zekerheid. Voorlopig ligt mijn kindje nog heerlijk in stuit en krijg ik nog controle of mijn placenta ondertussen is opgeschoven, want die lag bij 20 weken te dichtbij de baarmoedermond. Stiekem hoop ik dat een van deze dingen zo blijft, dan heb ik geen keuze en wordt het sowieso een keizersnede.

Mijn zoon is met een semi spoedkeizersnede gekomen. Ik heb geen weeën of iets gehad. Kleine man was met 40+6 in nood en bewoog niet meer. Hartslag dipte telkens en dat was de reden dat ze een keizersnede hebben uitgevoerd. Kind op de nicu, week samen in het ziekenhuis gelegen. Ik heb ook 2jaar lang gezegd dat ik voor een keizersnede zou gaan. Nu na gesprekken met de gynaecoloog en mijn man denk ik dat ik het aandurf om voor vaginaal bevallen te gaan. Ik krijg extra echo's en checks om het hopelijk voor te zijn dat mijn kind weer in nood komt. Maar heel eerlijk bekruipt soms mij die angst van wat nou als en dat ik toch liever die keizersnede wil omdat ik dan met 39weken beval en de kans op nood dan al een stuk kleiner is. Maar inderdaad dat je beter hersteld na een vaginale bevalling is voor mij ook heel belangrijk met een bewegelijke drukke peuter van 2,5 tegen die tijd. Ook is er na de keizersnede een grotere kans op menstruatie stoornissen, wat ik niet zo zie zitten. En ze kunnen andere organen raken tijdens de keizersnede (bij de vorige hebben ze een gat van 3cm in mijn blaas gesneden, is gelukkig goed afgelopen). Maar nog 6 weken om te beslissen, hopelijk heb ik dan echt een duidelijk besluit kunnen en durven nemen.

In 2021 spoedkeizersnede gehad vanwege foetale nood, onze dochter haar hartslag viel telkens weg. En voor vacuüm lag ze niet goed. Vd week een gesprek gehad en ik kies er deze keer voor om het toch weer vaginaal te proberen. Slagingskans 75%. Plus daarbij zie ik het niet zitten om een geplande keizersnede te krijgen, ondanks dat ik prima terug kijk op m'n vorige keizersnede. Gynaecoloog zei dat dit ook hun voorkeur heeft, omdat idd wat jij zegt meerdere keizersnedes teveel littekenweefsel kunnen veroorzaken en de reden van de keizersnede zegt niks over de volgende bevalling. Was gewoon pech hebben. Wat is bij jou de slagingskans? Als deze baby wel een gemiddeld gewicht heeft, zijn er dan alsnog redenen dat het uit zou draaien op een keizersnede?

Bij de eerste een spoedkeizersnede gehad ivm macrosomie (te grote baby) en niet vorderende ontsluiting bij een inleiding met 38+3. Gelukkig was er tijdens dit hele proces geen nood bij de baby, en denk dat ik het daardoor niet als heel traumatisch heb ervaren. Bij de tweede hebben we voor een middenweg gekozen. Als er tot 40 weken een spontane bevalling zou komen, zouden we voor vaginaal gaan, en daarna voor een geplande keizersnede (baby zou dan toch te groot worden). Bij vaginaal is het herstel toch vaak beter en sneller en ook met het oog op de wens voor nog meer kindjes, zou het beter zijn. Met 40 weken is het een geplande keizersnede geworden, want er waren nog 0 voortekenen van een naderende bevalling. Was helemaal prima. Vond het herstel wel zwaarder dan bij de eerste (extra dreumes die rond liep?). Nu bij de derde wordt het sowieso een geplande keizersnede, want heb er dus al twee gehad.