Keuze man of tweede kind.

Oei, dat is een lastige! Hoe oud is jullie oudste? Heel veel sterkte en wijsheid!

2,5 jaar bijna. Alleen medische gaat het slecht zit in overgang als we wat willen moet het nu. Na de bevalling van eerste had ik een moeilijke emotionele periode door dingen van vroeger nu na 2 jaar therapie gaat beter maar hij haalt dit er steeds bij..... Maar ik vindt ook wat om mijn kinderwens op te geven heb altijd een broertje of zusje voor mijn kindje voor ogen gehad. Maar hij vindt dat hij anders zich moet schrikken we komen er niet uit

Niemand dezelfde ervaring?

Heel lastig. Ik ben nu zwanger van de tweede en mn man is heel duidelijk dat er geen derde komt (mijn lichaam is niet gebouwd voor zwanger zijn). Hij heeft altijd al gezegd 2, misschien 3. Terwijl ik 3/4/5 wil. Maar ik denk niet dat ik voor een derde zou gaan zonder man.. Wat ga je tegen je kinderen zeggen? Papa wilde jouw wel, en jou niet. Maar mama wel, dus ben je er toch?! Klinkt heel hard, maar wat ga je aan je oudste uitleggen?

Ja begrijp je punt wel wbt wat zeg je tegen je oudste. Alleen wij waren altijd over eens we graag 2 zouden willen mocht het medisch mogelijk zijn. Voor mij voelt het van opgeven van een grote wens, ben altijd bang ik hier altijd spijt van krijg lees; hem het kwalijk neem. Jou man is altijd duidelijk geweest je wist hij er twee wilde en heel mss drie. Je weet dan van te voren waar je aan begint, draait hij bij na indd een 3de of 4de geweldig. Mijn man komt nu met een ander bericht terwijl we vroeger over 2 hadden.

Dat je man alleen al je verleden erbij haalt is respectloos. Wat zegt hij als je zegt dat het echt kiezen is tussen hem of je wens? Ik zou voor m’n eigen geluk kiezen, desnoods als BAM.

Ik snap wel dat hij het erbij haalt dat het na de vorige bevalling, 2 jaar, slecht ging. Dat heeft ook zn weerslag op hem en de relatie. Dat is hier ook de reden dat het bij twee gaat blijven. Al kan ik dat ook nog niet helemaal accepteren... Maar ik snap het dilemma heel goed! Ga je als BAM gelukkiger zijn dan samen met 1 kind?

Ja ergens ik ook wel, maar ook weer niet. Had geen postnatale depressie maar onverwerkt trauma, hiervoor 2 jaar in therapie geweest. Het eerste jaar was absoluut pittig maar me prima gered ook als hij op zakenreis was standaard 2 weken van de maand in buitenland. Het trauma is nu goed verwekt, tuurlijk blijft soms opvliegen maar zoals toen zal het nooit meer worden aldus psychiater. We gaan sowieso ivf in voor het invriezen dit staat vast, verder gaan deze weken een goed gesprek voeren merk jij het lastig vindt en steeds probeert te verschuiven. Maar het lijkt er nu op het probleem is hij niet weet of hij 2 kinderen trekt. Terwijl hij degene is die veel van huis is. Ik werk 4 dagen in de week onregelmatig.

Je onderste vraag vindt ik moeilijk, ben oprecht gelukkig met hem en denk wij het best goed hebben als ik andere jonge ouders soms hoor. Wil eigelijk helemaal niet kiezen, zou graag wachten mocht het mogelijk zijn maar moeten nu besluiten en doorpakken. Ze verwachten terugplaatsingen in mijn buik ook moeilijk gaan en vaak uitloopt op niets waardoor wat invriezen heel goed te weinig zou kunnen zijn, mocht nu doorpakken zouden we mss nog een keer ivf kunnen herhalen. Ben heel bang als we de ingevroren embryo niet aanpakken als hij er klaar voor is en dan niks meer mogelijk is het hem altijd kwalijk ga nemen want dit doe ik nu ook dat ik denk van maak een keuze we hebben geen luxe om te wachten. Ben vooral bang ik boos op mezelf wordt omdat ik nu dan mss beter keuze had moeten maken. Kan het nu maar 1x goed doe.

Jawel ik heb dezelfde ervaring. Mijn partner is evt bereid het te heroverwegen als we de eerste twee jaar na de geboorte (deels) apart gaan wonen, omdat hij denkt dat hij een tweede kind (en dan vooral de eerste 1,5 jaar) psychisch niet aan kan. Ik ben daar nog over aan het nadenken. Ik herken de verwijten, maar helaas kom je daar dus niet verder mee.

Vindt hij de Newborn fase te pittig? Wat heftig, je kinderwens is dus ook te groot je het nu serieus overweegt?

Ja klopt, hij kan die fase niet aan en denkt ook dat onze relatie dat niet overleeft. Ik vind het lastig omdat ik graag nog een kind zou willen krijgen, maar tegelijkertijd vraag ik me af zijn die 1,5 jaar het waard want het haalt ook ons huidige gezin overhoop. Dus het is een lastige afweging. Ik begrijp hem maar ook mezelf.

Hier precies hetzelfde gehad. Ik droomde van een tweede, maar mijn man vond een genoeg. Gevraagd of hij naar mij wilde luisteren, niet onderbreken en niet reageren. Verteld wat ik voor mij zag mbt een tweede enz enz. Paar weken later gaf hij aan toch voor een tweede te willen gaan. Misschien heeft het tijd nodig?

Hier hetzelfde. Hij wil er maar 1. Ik wil ergens wel graag een tweede. Maar snap zijn redenatie: te oud (38). En hij wilde altijd maar 1 kind. Ik ben zelf 32. Zoon is bijna 2,5...

jammer dat hij dat vind. snap dat nooit zo goed, helemaal als man vind ik dat echt niet te oud. ik was 38 bij de 1e en 41 bij de 2e en heb me er nooit te oud voor gevoeld.

Even een heel andere reactie.. In mijn ogen kies je ervoor iemand je man te maken omdat hij de liefde van je leven is en je de rest van je leven met hem wilt delen. Daarna kiezen jullie er samen voor of je wilt proberen kinderen te krijgen. In dit geval hebben jullie daarvoor gekozen en daarmee je leven verrijkt. Je geeft aan dat je gelukkig bent met je man. Is samen zijn met de liefde van je leven en een kindje hebben samen dan niet het mooiste wat er is? Is een, mocht het je gegund zijn, tweede kindje het je waard dat je man misschien niet meer gelukkig is? Dat jullie gezin ontwricht raakt? Dat je alleenstaande moeder bent? Als het antwoord op deze vragen 'ja' is kun je overwegen er alleen voor te gaan, is het antwoord 'nee' dan zul je moeten leren accepteren dat wat jullie nu hebben ook heel mooi is. Veel sterkte en wijsheid gewenst!