Mijn man heeft geen geduld

Ben je het gesprek wel eens met hem aangegaan? Heb je hem je angsten verteld? Dat je tegen slaan bent? Hoe jij erin sta? Wat voor jou helpt om op zo’n manier te doen? Praten is zo belangrijk en een lijn trekken over de opvoeding. Slaan is natuurlijk echt een no go! Dus als hij dat doet gelijk wegwezen maar zou sowieso een gesprek met hem aangaan

Hmm naar verhaal.. misschien eens rond de tafel gaan zitten met hem? Zulke gevoelens zijn niet juist. En er zal vroeg of laat een spanning te voelen zijn voor jullie allemaal! Ook voor de kleine meid..

Praten is hier al een heel groot probleem. Hij praat nooit. Ik zeg wel gewoon alles tegen hem. Maar ik kan beter tegen de muur praten. Nee ik heb nog niet gepraat over hoe ik erin sta met straffen enzo. Ik ga dat morgen eens proberen. Ookal weet ik dat het geen zin heeft. Hij wil namelijk nooit praten. En als ik iets zeg dan is alles mijn schuld.

Lastig zeg.. vooral omdat je nu al merkt dat jullie niet op 1 lijn staan betreft straffen. Daarnaast is het haar vader en juist bij hem zou je een rustig gevoel moeten hebben als jij even weg moet en ze zijn met zn 2e. Als praten niet helpt en je kan het alleen maar zeggen, misschien gewoon blijven zeggen op momenten dat zij onrustig is dat zijn onrustigheid het nog erger maakt. Ik zal een klein voorbeeldje geven hier in huis, wij zijn ook buitenlands en mijn man had ook een andere manier van opvoeden (slaan, schreeuwen als een kindje niet luistert) dit werkte averechts want mijn zoontje wilde alleen bij mij zijn. Dat zag hij ook en vond het natuurlijk ook niet leuk. Toen heb ik hem uitgelegd dat het nog zo een klein kindje is en als hij naar hem luistert dat het uit angst is. En dat hij zijn vader nu met angst assisteert. Dit is gelukkig wel doorgedrongen en hij doet de dingen nu heel anders. Ik kan mn zoon met een gerust hart met zn vader laten en mijn zoontje trekt nu ook meer naar hem toe.. hoop dat je er wat aan hebt. Succes iig, hoop dat het snel veranderd en je ook wat rustiger bent.

Ten aller eerste heel naar dit, ik zou zeer zeker een gesprek aangaan en zsm ook. Goed duidelijk maken dat hij moet dimmen kwa frustratie etc. Dat hij al ruw wordt door esn fles te proppen zoals jij het aangeeft is al niet te accepteren in mijn ogen dan. Ik zou zeggen waar wacht je nog op? Hoop niet dat je wacht tot het te laat is en hij met zijn vingers al je kind heeft aangeraakt.. Dat stukje ( hij is in het buitenland opgegroeid en ik weet dat ze daar ook slaan ) vind ik persoonlijk een beetje ....! even los van je partner dus alle buitenlanders die in het buitenland zijn opgegroeid slaan volgens jou? Wat maakt het dat jij denkt dat dit zo is? Btw ik ben zelf ook ook een buitenlander maar wel in Nederland geboren en opgegroeid. Vind het wel heel erg kort door de bocht dat jij zo iets zegt . Dan heb jij nog niet gehoord dat Nederlanders ( sommige ) ook slaan. Dit heb je overal terwijl ik er ook zeer op tegen ben.. Wat ik hiermee wil zeggen is, dit kon je ook anders formuleren ipv aan te geven ( ow ja iemand die in het buitenland is opgegroeid slaat gewoon ). Kort om je hebt ze overal.. ik weet dat het laatste stukje niet over jou onderwerp gaat maar na ik dit las, moest ik het ff kwijt voor de rest is het ook niet vijandig bedoeld.

Misschien bedoelde ze in de omgeving waar hij is opgegroeid, denk niet dat het zo bedoelt was als dat jij denkt

Dat zou kunnen, maar hoe ze het formuleerde kwam een beetje anders over vandaar.

Is hij niet overspannen? Ik merk dat ik vooral slecht tegen het gehuil kan als ik zelf moe ben/ teveel op m'n bord heb... Het lijkt erop dat hij maar erg weinig incasseringsvermogen heeft misschien omdat het hem allemaal teveel is?

Ten eerste ben ik zelf ook uit het buitenland maar geadopteerd. En ten twee zeg ik dat omdat ik weet dat zijn vader hem ook heeft geslagen en het daar in dat land heel “normaal” is. Ik heb niks gezegd over dat buitenlanders altijd slaan. Ik weet ook heel goed dat het hier in NL ook gebeurd. En nee natuurlijk wacht ik niet tot hij wel zal slaan. Hij is ook geen slecht persoon. Maar hoe hij is opgevoed waar ik mij wel zorgen om maak.

Ja hij is wel moe inderdaad. Maarja dat doet hij zelf. Ik neemt zelf geen rust. Vrijdag avond is hij altijd weg en komt dan ergens in de nacht of zelfs bijna ochtend thuis. Ik heb dan niks aan hem op zaterdag. En zondag is hij natuurlijk ook nog moe.

Ik heb met mijn man gepraat en hij snapt nu dat ik het heel erg vind hoe hij doet.