Vreselijk eenkennig

Wat doe je als ze dit doet? Pak je haar gelijk op of kijk je het aan? Wij blijven benoemen van dat het goed is, gaan bijvoorbeeld samen spelen of samen naar een nieuw iemand toe en merken dat het sindsdien echt een stuk beter gaat.

Wat ik meestal doe is haar pakken en troosten en idd zeggen dat het goed is. Maar soms laat ik haar gewoon huilen (maar dan gaat ze nog harder en overstuur huilen). Hoe pakken jullie dat op als jullie op bezoek zijn? Lopen jullie dan samen naar andere kindjes en blijf je met haar en de andere kindjes spelen? Bedankt voor de tips!

Mijn dochter ook 16 maanden en ook ontzettend last van verlatingsangst. Inmiddels al 2 maanden dan ze echt extreem overstuur wordt als ze in haar bedje is. Zo erg dat ze haar hoofdje open krabt. Tussen ons in slaapt ze wel. Ik heb het opgegeven om de strijd aan te gaan. Ik wordt er zelf erg gefrustreerd en dat wil ik helemaal niet voor mijn dochter. Dus ze slaapt al 2 maanden tussen ons in. Ik op het randje dus ik slaap niet top en maar in 1 houding. Daardoor nu ook erge pijn in mijn onder rug. Sinds deze week is het nu ook huilen bij de opvang. Gelukkig maar even. Ze leiden haar meteen af en als ik naar buiten loop en door het raam spiek zie ik haar al weer blij zijn gelukkig. Maar vooral het niet in haar bedje slapen is echt een ramp. Want overdag dus ook niet en bij opa en oma ook niet. Dat vind ik het moeilijkst omdat ze in de box natuurlijk ook niet meer in slaap valt. Alleen als ze omvalt van vermoeidheid. Nu gaat ze dus mee naar bed als wij naar bed gaan. Ze komt dus echt slaap te kort. Gelukkig slaapt ze wel op de opvang. Maar echt niet leuk en vooral vermoeiend.

Hier ook wel een beetje last van. Vooral op de opvang of als vriend en ik beide even uit beeld zijn. Wat ik altijd doe is als we in de auto zitten naar de opvang alsvast vertellen wat er gebeurt. Als we daar zijn wacht ik altijd even 5 min en zet hem naar gelijk op de grond neer. Dikke kus en knuffel en dan zeg ik mama gaat centjes verdienen. Even zwaaien en weggaan ook al huilt hij. Qua slapen heeft hij dit ook wel eens maar dan lekker bij mij in bed. Snachts ben ik niet in staat om ook maar iets te doen en dan is dit het makkelijkste😅

Wat kan dat frustrerend en vermoeid zijn hè! Ik snap je helemaal! Over dat slaap, heb je geprobeerd om samen met haar in bed liggen en zodra ze in slaap gevallen is, haar naar haar eigen bedje brengen. Niet ideaal natuurlijk maar beter dan in jullie eigen bed slapen. Dat werk namelijk goed bij mijn dochter die ook niet meer zelf ik slaap wil vallen

Nee helaas wordt ze dan meteen wakker. We hebben al van alles geprobeerd. Ook al blij je bij haar zitten dan blijft ze overstuur huilen. Als je al naar haar bedje loopt begint ze al te huilen. Echt vreselijk moeilijk. Vooral ook omdat ze ook niet bij opa en oma slaapt.

Ons zoontje heeft ook veel verlatingsangst. Ik heb hierover contact met het consultatiebureau gehad en sindsdien gaat het beter. Ik pak hem altijd op maar spreek nu duidelijk uit wat er gaat gebeuren. Als ik naar de wc ga of even naar boven loop (mama is zo terug) zeg ik dat en als ik de deur uit ga (of thuis aan het werk) dan zeg ik duidelijk mama gaat weg, tot strakjes. Als we op bezoek zijn dan wil hij de eerste 30min standaard vastgehouden worden. Als hij dan merkt dat ik niet weg ga gaat hij toch rustig spelen (ik zet hem dan op de grond bij me en op een gegeven moment komt hij dan los als ik wat dingen voor doe met speelgoed). Voorheen ging ik wel eens stiekem weg om gehuil te voorkomen maar daardoor was hij constant bang dat ik er ineens niet meer was. Ook merk ik dat hij meer verlatingsangst heeft als oma komt omdat oma meestal komt om op te passen en ik dan dus weg ga. Dus ik merk duidelijk dat hij patronen herkent ☺️. Heb begrepen dat rond deze leeftijd de verlatingsangst op zijn toppunt is, dat heb ik maar geaccepteerd en ik probeer het nu als iets fijns te zien: hij wil nu nog lekker bij mama terwijl hij daar straks minder behoefte aan heeft. Met dat in mijn achterhoofd geniet ik van onze knuffel momenten ipv het als last te zien. Maar goed soms is het gewoon even zwaar.

Hier ook heel erg... Wat een andere moeder ook schreef, ook een tijd heel erg bij het naar bed brengen... Inmiddels kan ze zelf in slaap vallen (vaak even huilend) na een ritueeltje, of kort troosten in de nacht als ze wakker wordt van een nachtmerrie oid. Dit hebben we echt even doorgezet op een gegeven moment omdat het voor mij ook te zwaar werd. Overdag ook nog erg aanhankelijk. Eerst vond ik het wel sneu en ging ik er snel heel en telkens optillen, maar nu spreek ik haar meer toe of aan of even helpen en dan dus loslaten/ weg lopen en dan red ze zich uiteindelijk best wel. Dat moet ze nu ook zelf meer gaan ervaren dat het best prima lukt, en ik (zeer zeker) ook...