Moe van het strijden

Jij bent de veilige haven voor de kleine. Alle drukte van de opvang, dingen doe ze meemaakt. Kan ze nog niet vertellen maar alleen maar uiten zoals ze nu doet. Misschien is dat een andere manier om ernaar te kijken. Een andere mindset. Ze doet het niet express en kan zich uiten bij je. Probeer thuis voorspelbaar te zijn. De grenzen zijn duidelijk. Ritueel elke avond. En daar aan vasthouden. 🍀

Het gaat bij ons thuis precies hetzelfde. Ik kan haar wel in de avond terug in haar bed neerleggen, als ze vast slaapt. Ik vind het niet zo erg. Als ik iets moet doen dan blijf ik bij haar totdat ze slaapt, dan neemt mij partner het over. Ik vind dit minder erg en ergens makkelijker om met haar de strijd aan te gaan. Ik denk ergens dat ze het wel leert.

Laat je haar wel eens even jengelen/huilen? Mijn slechte slaper kan ik tegenwoordig overdag in z'n bedje leggen en dan valt hij meestal binnen een kwartier in slaap. Soms huilt hij even. Hier is dit per toeval gegaan, ik was nml zo gefrustreerd geworden doordat hij weer niet wilde slapen dat ik met de babyfoon baar beneden ben gegaan en hij heeft toen een minuut of 10 gehuild en daarna sliep hij. Tot toen zat ik vaak zo'n half uur naast hem (tot hij sliep) en werd hij binnen een half uur weer wakker (en dat was dan zijn enige dutje). Dit was ook echt niet wat ik ooit van plan was, ik wilde mijn zoon absoluut niet laten huilen. Nu huilt/jengelt hij even en is het dat al klaar voordat ik beneden ben. Hij slaapt dan niet altijd al maar is dan gewoon rustig (aan het kletsen tegen z'n knuffels). Savonds zit mijn man er nog wel naast, dat vind ik fijner (snachts slaapt hij vaak ook nog bij ons in bed 🙈).

Hij slaapt nu overdag bijna altijd minimaal een uur achtereen. Laatst zelfs anderhalf uur, iets wat ik echt nog nooit eerder had meegemaakt. Ik snap heel goed dat frustreert, dat je er moe van wordt.

Laten huilen is wel iets waar ik vaak over heb nagedacht. Een keer eens geprobeerd maar daarna was ze zo overstuur en snikkend dat ik toch ben gaan troosten. Daarna weer weglopen had geen zin helaas. Voor de nacht tussen ons in slapen vind ik ook nog niet zo erg. Alleen iedere avond al 3 weken om 21:00 al in bed liggen omdat zij niet in haar eigen bed wilt vind ik niet altijd zo prettig🥲

Ohh ik herken dit zo enorm! Tot een week geleden hadden wij precies deze situatie. Ik had het ook al eens geprobeerd en vond het te zielig en haar toen weer uit bed gehaald, maar ik had teveel succesverhalen gehoord en eerlijk was mijn maat vol na 1,5jaar drama (elke ouder heeft hier ergens een grens en voor iedereen is dit anders. Die moet je vooral lekker zelf voelen. Als het voor jullie maar goed voelt ☺️) Goed slapen op de opvang maar zo’n drama om s avonds in slaap te komen thuis (s middags gaven we haar een flesje melk en dan is ze praktisch direct in slaap). Ik was er klaar mee en heb het als volgt aangepakt: één avond na haar standaard bed ritueel in bed gezet en 20min laten huilen. Wel ernaast gezeten, af en toe iets liefs gezegd of even een aai over de bol. Tot ze in slaap viel. Tweede avond was nog maar 10min, en vanaf de derde avond ging ze lekker liggen. Nu slaapt ze echt in 5min in en kunnen we zo haar kamer uit lopen. We blijven wel even in de stoel zitten ernaast tot ze slaapt. Wat je ook kiest, wees consequent ☺️ ik heb spijt van die twee keer dat ik geprobeerd heb maar niet heb doorgezet…

Maar bleef ze tijdens de eerste en tweede avond ook liggen? Hier gaat ze meteen zitten of staan en wat we ook doen, ze wilt absoluut niet liggen. Proberen waard natuurlijk. Misschien is het inderdaad het consequent zijn..

Nee ze ging normaal gesproken (als we haar er even in zetten omdat we ergens anders op de verdieping iets wilden pakken of was in de wasmand doen of dus die twee keer dat we het geprobeerd hebben) direct staan en hysterisch huilen. Armen uitstrekken, blijven staan en elke keer weer gaan staan als we haar neer legden. De eerste en tweede avond deed ze dit ook maar hebben we het een beetje gelaten (op dus af en toe een aai over dr bol en wat liefs zeggen) De derde avond ging ze zitten, gaf ze een kort huiltje terwijl ze ging zitten en leek zich toen te bedenken en ging weer liggen 🤷🏼‍♀️ vandaag met het middagdutje ging ze voor het eerst sinds die tijd (een week geleden) weer staan. Maar bedacht zich in 3 seconden dat ze toch wel moe was en ging direct weer liggen.

Ik wil niet zeggen dat het bij iedereen zo werkt maar wij denken de hele week al: wát een verademing. Hadden we dit maar wat eerder gedaan. Verbaasd dat dit zo snel en goed ging. (Maar vergis je niet: ik heb de eerste avond letterlijk op m’n handen gezeten en zitten huilen, ook die 20min waren echt niet leuk. Maar mezelf gezegd dat het waarschijnlijk helpt om consequent te zijn.. et voila 🫢)

En we hebben wel heel bewust haar gedrag verder in de gaten gehouden: ze is vrolijk de hele dag, gaat niet met moeite naar bed toe, wordt rustig wakker etc etc.

Als ik dit zo lees het proberen waard dus! Wellicht mezelf misschien mentaal voorbereiden of nog beter een week vrij hiervoor nemen om er echt op te focussen.. Nu namelijk weer met haar op de arm op haar kamer, nadat ze drie kwartier in bed heeft geslapen na het slapend wegleggen. Dankjewel voor het delen!

Bij ons is het ook zo gegaan. Tot 14 maand ging ik tegelijk met haar naar bed en sliep ze bij mij in bed. Een keer uit frustratie ben ik idd weggelopen nadat ik haar in haar ledikant had gelegd. Na 5 max 10 minuten stopte het huilen al en ging het over naar mopperen nog wat minuutjes. Dat viel me mee en vond ik acceptabel. Ik heb het toen de volgende avond weer gedaan. De 5 min huilen haalde ze toen niet eens. Na 1.5 week kon ik haar warempel gewoon neerleggen zonder tegengeluid. Ik had dat nooit gedacht. Ook sliep ze in dr eigen bed opeens de nachten door, of nog maar 1 keer wakker. Toen ze nog naast mij sliep werd ze nog om de 2 uur wakker. Blijf je er trouwens alleen bij omdat je bang bent dat ze uit jouw valt? Ik had dat ook en heb toentertijd een babyfoon met camera gekocht. Zo kon ik meteen zien en horen als ze wakker werd en erheen.

Ja, ze is ontzettend beweeglijk in haar slaap en draait alle kanten op. We hebben ook een babyfoon met camera maar ik ben bang dat ze sneller uit het bed zal vallen dan dat ik terug bij haar boven kan zijn.

Herkenbaar, bij ons was het ook moeilijk. Vooral bij mij, want bij iedereen sliep hij zo.. soms beetje huilerig maar nooit zoals bij mij als ik wegliep en hij nog niet bleek te slapen. toch heb ik altijd vastgehouden aan de gedachte dat dit ons momentje samen is; samen zitten in de stoel, even niks, kriebelen en relaxen, zelf wegdommelen, totdat hij dan in een diepe slaap was en ik hem dan kon wegleggen (toen hij kleiner was duurde dit soms 30-50 min, laatste maanden 15-20 min). Soms was ik dan te vroeg, en dan stond ie direct weer omhoog in zn bed.. en dan gingen we weer.. Maar het ging steeds beter. Snachts als hij soms wakker werd (na het verschonen en wat melk) dan terug naar bed: ik kon dit ritueel niet meer opbrengen op gegeven moment (lang wachten tot ie weer sliep) ; dat was enkele maanden geleden. dan ging ik hem wel heel even in slaap wiegen tot zn eerste gaap, maar dan moest t klaar zijn.. ik wil snachts ook slapen 👀toen had hij 1 keer wat gehuild die nacht, niet eens langer dan 5minuten… en alle andere nachten ging het vervolgens goed. De middagdut en avond bleef ik zelfde ritueel doen.. maar toen, 3 weken geleden , was ik vol verbazing, op een dag, echt van de een op andere dag, toen ik hem ook weer iets te vroeg/te wakker weglegde, overdag, toen ging hij niet huilen maar bleef stil.. en ging lekker zelf slapen. (Dus op moment dat dat ik wegliep en de deur dichtdeed.. precies zoals alle anderen dat deden, mn man, opvang, mn vader etc). Ik heb dus altijd in slaap gewiegd, maat dus nooit een strijd gehad; het ging vanzelf weg leek het.. het was gewoon zomaar opeens over..

Ohja begrijpelijk dat een camera dan niet de oplossing is. Moet zeggen dat wij gelijkvloers wonen en de woonkamer en slaapkamer aan elkaar zitten. Dus dat is inderdaad veel sneller dan dat je bijvoorbeeld nog naar boven moet

@Kred in jouw bericht lees ik zoveel wanhoop en ik kan me goed voorstellen dat je er klaar mee bent. Ik vind de adviezen om in eigen bed maar te laten huilen wel wat heftig om te lezen. Ieder zn keuze en als een kindje daar heel snel en vlot op reageert is dat misschien met een wat makkelijker temperament, en daardoor minder stressvol. Het is niet zonder gevolgen om dat te adviseren als er mogelijk bij dochtertje wat onderliggend speelt. Ik zou daar echt eerst naar kijken! Hoe zielig (en vooral nutteloos) is het als je haar maar gaat laten huilen terwijl haar gewoon iets dwars zit? Bijvoorbeeld: slaapt ze met haar mond open? Hoe ademt ze overdag? Is ze erg vaak verkouden of ziek? Denk maar zelf, als je verkouden bent en je wordt wakker na een cyclus (dat doet iedereen namelijk!) dan is in slaap komen toch ook vaak lastig? Logisch dat een superklein kind om hulp roept. Of, niet goed ademen in de nacht (open mond gedrag), wat ook vervelend aanvoelt. En: hoe gaat vaste voeding? Kan het buikpijn zijn? Moeite met verteren? Of: heb je overwogen om te kijken hoe haar vitamine waardes zijn? Een ijzertekort kan voor enorm onrustig slapen zorgen… Of, als alles van hierboven echt is uitgesloten: is het gewoon een meisje wat heel veel nabijheid nodig heeft? Meer dan gemiddeld, meer dan een kindje wat ‘slechts” 5 minuten even huilt en wat dan gaat slapen. Ik vind het zo doen lijken alsof topicstarter even ‘door moet zetten’ met haar kind laten huilen en dat dan de problemen voorbij zijn. Ik vind dat niet passend.

Zo is mijn advies niet bedoeld. Ik ben juist tegen laten huilen dus begon er niet eens aan. Toen ik dit een x wel uit frustratie deed stopte het heel erg snel. Nog geen 5 minuten dat al snel overgaat in gemopper en dat na 1.5 week opeens helemaal verdween. Ik bedoel daarmee dus je kunt eens afwachten hoe t loopt. Want wellicht valt t mee en stopt het sneller dan we verwacht hadden. Een paar maanden eerder had ik dit bijvoorbeeld niet kunnen doen. Dan was ze er nog niet aan toe en zou ze niet gestopt zijn met huilen. Hierdoor reageerde ik op elk geluid. Tot die dag dat ik een x wegliep uit frustratie en t veel sneller stopte dan verwacht. Als dit nooit was gebeurd was ik wss op de oude voet verder gegaan. En dan was het nu niet zo goed gegaan met slapen.

Ohja mijn dochter is trouwens wel heel temperamentvol en stopt niet zomaar met huilen als ze iets in dr hoofd heeft. Dat dit zo is gelopen is denk ik toch een kwestie van het juiste moment geweest. Eerder was ze hier wss niet aan toe.

Wat met name frustreert is dat ze ergens anders makkelijk in slaap komt, maar thuis totaal niet. Hierdoor ben ik geneigd om te denken dat het aan mij ligt en ik wellicht te "makkelijk" ben om haar uit bed te halen en bij mij te nemen. De ongemakken die je benoemd spelen zeker een rol. Ze is vaak ziek/verkouden door de opvang. Dan ga ik die strijd ook niet aan want ze heeft juist dan haar slaap hard nodig om te herstellen. Vitamines heb ik nog nooit laten controleren, dat zou wellicht een optie zijn. Toch blijf ik mij afvragen hoe het kan dat het thuis niet lukt. Is het haar kamer die dan te onrustig is? Hoort ze geluiden afkomstig van de buren (hele dunne muren?)

Ik vind het lastig dat jij hier vaak pretendeert dat laten huilen heftig is. Zoals SF ook aangeeft, soms is dit voor een kindje juist op dat moment. Net als bij onze dochter het geval was. Ze was gewoon anders van ons gewend (namelijk op ons in slaap vallen), dus dan is dat zeker even wennen en bleek zelf in slaap vallen heel gemakkelijk wel te lukken terwijl wij al die maanden enorme moeite hebben gedaan. Voor niemand was dat lekker; dat hangen en wurgen met op ons in slaap vallen en dan wakker worden bij de transfer en het hele gedoe opnieuw. Nu is er extreme rust in het naar bed brengen en slaapt ze in enkele minuten zelfstandig in. (Ik wil niet zeggen dat dit het heilige doel is, maar puur dat dit voor iedereen prettiger is). Ik vind het heel belangrijk dit geluid nu op dit forum te geven omdat ik mezelf maanden lang heb voorgehouden “geef nabijheid, ze zal het nodig hebben” maar heb hiermee juist de situatie vele malen ongemakkelijker gemaakt voor iedereen. En dat gevoel wat ik mezelf voorhield komt o.a. door zulke sterke reacties van jou. Geen verwijd, maar wel extreem belangrijk om iemand alle info te geven en zelf hierin een keuze te laten maken ipv een bepaalde methode als waarheid te presenteren.