Relatie is verandert

Alsof ik mezelf hoor praten! Ik vraag mij ook altijd af of dit “normaal” is. Hij is van jongs af aan opgevoed met de vrouw doet eigenlijk alles. Ik kook, was, doe boodschappen, zorg voor de kleine, en 32 weken zwanger van nummer 2, werk nog parttime en loop meestal op mijn tandvlees. Ik trek zijn opmerkingen niet meer laatste tijd als hij zegt dat het een rommeltje is. Dan ben ik in staat het rommeltje naar z’n hoofd te gooien. Hij is ook heel dol op de kleine, maar verschoond haar bijv alleen als het echt niet anders kan. Ik spaar vaak mijn emotie op, als hij dan aan t klagen is, barst bij mij de bom en gooi ik alles op tafel, en dan doet hij weer even zn best. Maar ik denk dat het hier een karakter trekje is helaas.

Het is gern mannending. Het ligt aan de individu. Je moet sowieso al deze gedachten en gevoelens met hem bespreken, anders barst de bom nog en ben je verdsr van huis! Praten, praten, praten, maar wel constructief vanuit je ik ( ik zie, ik ervaar en dat doet xyz met mij, ik heb je nodig op xyz gebied etc.). Ik sloot na mijn eerste bevalling en combinatie met studeren mijn partner een tijdje totaal buiten, niet bewust, ik dacht gewoon niet aan praten en gevoelens delen.....dat liep bijna op een breuk uit, dus ik kan een beetje relateren aan jouw verhaal. Succes!

Dit klinkt als een ontzettend onevenwichtige verdeling in jullie relatie. Je schrijft hij ‘helpt’ jou met jullie dochter. Ehm, hij is de vader. Hij hoeft jou niet te ‘helpen’, hij behoort gewoon zijn deel te doen 😬. Je hebt samen een kind! Kan je hierover het gesprek met hem aangaan? Als hij de chaos en stress thuis teveel vindt dan zou hij misschien aan kunnen bieden om te kijken waar hij een beetje meer kan doen ipv aan te geven van huis weg te willen zijn. Ik vind dat echt niet okee en zo ontzettend ouderwets klinken. Dat is geen ding omdat hij een man is, dat is omdat hij denkt dat het zo hoort en dit de rolverdeling is die past. Maar dat is het niet 😉! Ik vind het knap hoe je het allemaal maar doet en combineert, maar ik vind niet dat je dit zo maar behoort te doen… Je hebt van de volkskrant een hele leuke vragenlijst om samen in te vullen over de verdeling thuis: https://www.volkskrant.nl/kijkverder/2019/huishoudbattle/#/

Lastig, maar een reeks goede gesprekken kan wel helpen. Eerst de pijnplekken van elkaar bespreken en bekijken welke kleine dingen jullie kunnen doen om het te verbeteren. Maak ook jullie werk/studie/gezinsbalans op. Waarvoor regelen jullie wel vrijaf van werk en wie doet dat wanneer. En dan elke week even de afgelopen week doornemen. Wat ging fijn, wat niet. En hoe ziet de komende week eruit en hoe gaan jullie dat aanpakken. (Bv kerstborrel op werk of een afspraak bij CB oid). Het is wat geven en nemen. Er blijven altijd periodes dat de een meer doet dan de ander. Als de basis maar goed is en jullie als team werken. Als de kleine hier op bed ligt ruimen we samen max een half uur wat zooi op en daarna is de avond voor onszelf (of samen). En beide een avond buiten de deur voor sport of hobby (dus ook voor jou!) is aan te raden. Zo kunnen jullie allebei even 'luchten' en er weer tegenaan. Heel veel succes! Ik ben benieuwd hoe het verder gaat met jullie.

Heer eerlijk klinkt het niet als een evenwichtige relatie, hij is ook een ouder en heeft daarin ook zijn verantwoordelijkheid. Ik denk dat een goed gesprek met elkaar wel echt op zijn plaats is. Het hoor niet zo te zijn dat je constant het leeuwendeel doet, tuurlijk wisselt het wel eens wat iemand aankan, echter hoort er zeker wel een mate van evenwicht in te zitten qua taakverdeling tussen jullie en dat geldt ook voor aandacht en affectie naar elkaar. Mischien kunnen jullie voor elkaar opschrijven waar je tegen aan loopt en hoe je het denkt op te kunnen lossen en denk daar heel praktisch in. Water bij de wijn doen hoort van beide kanten te komen. Dit is geen algemeen mannen of vrouwen ding, maar ligt aan de individu

Heel erg bedankt voor jullie reacties. Het is niet zo dat ik het erg vind dat ik meer in het huishouden moet doen of meer zorgtaken heb. Het is gewoon soms die negatieve kritiek en dat ik daarin ook gewoon machteloos in ben. Ik weet heus wel dat we soms achter de feiten aanlopen, alleen ik kan daar weinig aan veranderen. Ik heb hem hier ook op aangesproken. Dat ik kritiek niet altijd waardeer. Hij houdt hier ook steeds meer rekening mee. Dit voornamelijk omdat hij mij dan meeneemt is zijn negatieve sleur en ik dan mezelf afsluit. Dit is een stukje zelfbescherming van mij, waar ik zelf aan moet werken 😉. Ik denk dat het ergens wel ongelijk zou zijn, de verdeling. Hij werkt namelijk in ploegendiensten. Dus echte vaste schema's hebben we niet, maar elkaar tegemoet komen en iets meer helpen zou fijn zijn. Dan voelt het minder belastend voor mij. Hij kan zelf ook niet goed omgaan met stress en hij is 1.5 jaar depressief en gestrest geweest over de drukte en wisselende diensten vanwege zijn werk. Nu neemt hij ook met geen mogelijkheid vrij, omdat dit volgens hem niet kan. Ze kunnen hem dan niet missen en ook al is hij doodziek gaat hij naar zijn werk. Als hij dan ook aangeeft dat hij beter had kunnen werken in het weekend. Dan is dit kwetsend, want ik ben ook doordeweeks in de nacht wakker en bezig met een zieke dochter, rommelige puber en de rest om mij heen. Hierdoor voel je gewoon minder gewaardeerd en heb je gewoon het gevoel dat hij hier niet wilt zijn. Het meeste wat ik mis is betrokkenheid en individuele aandacht. Als je geïnteresseerd in iemand bent vraag je toch gewoon hoe het met die persoon gaat en hoe de dag was. We leven eigenlijk grotendeels langs elkaar heen door mijn studie, zijn werk en misschien dat onze interesses te ver uitelkaar liggen. Hierdoor en door andere factoren is misschien alles nu even uit balans. Dus ik denk dat het beste is om eerst voor mezelf alles op een rijtje te hebben en dit voor hem op te schrijven. Dan met hem te gaan praten. Kijken wat we kunnen veranderen en wat nodig is om onze relatie te veranderen, wat we van elkaar verwachten als gezin en persoon.

Pff zwaar zeg als je allebei op tandvlees loopt! Misschien is dat goed om in gedachten te houden? Als ik een zware dag heb gehad vind ik het ook heel lastig om naar de dag van m’n vriend te vragen. Al heb ik nu vaker dat ik dan kan zeggen tijdens het eten: “Laat me heel even bijkomen en eten en dan kletsen we zo” of “Sorry ik ben een beetje gaar, maar wil jij vast over je dag vertellen?” Ik denk niet per se dat het een gebrek aan persoonlijke interesse hoeft te zijn vanuit jouw vriend. Hoe lang geleden zijn jullie met z’n tweeën op date geweest? Dit helpt ons ook altijd om weer even met elkaar te connecten en toch wat uitgebreider te kletsen ☺️ En zoals je zegt: even alles op een rij en met hem delen is altijd een goed plan! Communicatie communicatie communicatie ❤️