Relatie is verandert

Ik snap heus wel dat je relatie veranderd na het krijgen van een kind. Het is gewoon ontzettend druk en soms stressvol. Mijn partner kan ontzettend veel kritiek geven en dingen roepen die niet goed zijn in het huishouden. Ik studeer fulltime en de kleine die hangt gewoon ontzettend aan mij. Ik kook doe de was en probeer schoon te maken als ik thuis kom. Maar het blijft rommeliger dan voorheen. Ook omdat ik in de avond geen energie meer heb en hapjes voor haar klaar moet maken, als zij op bed ligt. Ij even tijd voor mezelf wil hebben en dan ga slapen. Ik heb natuurlijk aangegeven dat ik zijn kritiek niet altijd waardeer en dat ik soms een beetje gek wordt van het negatieve gedoe. Hij houdt hier sindsdien wel meer rekening mee. Nu heeft hij al 2 keer aangeven dat hij liever op zijn werk is dan hier in de chaos en stress. De laatste keer gaf ik een opmerking dan ga je toch ook in het weekend werken. Dan ben je hier tenminste niet. Dus toen zei hij dat hij het niet zo bedoelde, maar dat het stressvol zo steeds was. Ik zei dat snap ik en dat heb ik ook, maar ik roeptoeter ook niet dat ik liever ergens anders ben. Nu ben ik sowieso de laatste tijd aan het hersenkraken. Iets meer dan normaal, thuis vallen mij meer dingen op en misschien is het een vrouwending! Wat mij ontzettend opvalt, is dat hij nooit aan mij vraagt hoe het met mij gaat of hoe mijn dag was. Maar ook niet wat ik op mijn studie doe. Dit zijn dingen die ik zelf vertel, maar ik vraag wel hoe het met hem gaat en hoe het op zijn werk was. Toen dacht ik vorig jaar in mijn zwangerschap had ik mijn HBO diploma gehaald en mijn pre-master gehaald. Ik heb dit in mijn eentje gevierd, erg gezellig, but not! Maar wel ontzettend belangrijk voor mij, want ik studeer zo voor onze toekomst, maar ook omdat het mijn droom is. Ik realiseer me dat ik continue begrip toon voor hem, dat hij moet werken en dat ik het alleen moet doen. Ik mezelf weg cijfer, maar eigenlijk voelt het niet normaal en ergens niet fijn. Ook bijvoorbeeld bij belangrijke afspraken kan hij niet aanwezig zijn van mijn puberzoon. Altijd moet hij werken en kan hij niet eerder weg of later op zijn werk komen. Ik word er soms zo moe van, dat ik nu maar heb geaccepteerd dat het is zo. Begrijp me niet verkeerd, hij helpt me ontzettend goed met onze eenjarige dochter. Hij is ontzettend dol op haar. Ik mis alleen bepaalde dingen in onze relatie, zijn betrokkenheid en interesse in mij of mijn zoon. Is dit nou mannending en moet ik hier met hem over praten? Ligt dit aan mij of is dit nou gewoon een standaard relatiedipje waar we doorheen moeten?