Te snel gegaan?

Ik herken het gevoel wel deels. Bij mij was het uiteindelijk meer het idee dat ík de gene was, door verder te gaan met iemand anders, die het gezin permanent uit elkaar zou halen. Daarom bleef ik even aan m’n ex denken, en voelde de keuze in eerste instantie fout. Ik was niet de gene die dat deed, dat had hij allang gedaan door zijn keuzes en gedrag tijdens de relatie. Ik heb er nu juist voor gezorgd dat m’n dochter wel een stabiele man heeft in haar leven zoals ze verdiend :) een liefdevol gezin. Zit het gevoelsmatig ook voor jou in dat hoekje? Dan moet je er echt gewoon voor gaan!

Je hebt echt mijn hele gedachten gelezen uit mijn verhaal. Dit is echt zo! Nu staat hij alleen en dat is het enige wat mij zo tegenhoudt, dat hij dus nog ongelukkig is en ik al verder ga. Je hebt helemaal gelijk. Heel erg bedankt ❤️. Wat ontzettend fijn dat je iemand hebt nu die beter is voor je.

Geen probleem!! Ik snapte je gevoel volledig. Bij mij heeft het trouwens ook wel een tijdje geduurd, nadat ik al bij m’n nieuwe vriend was, dat ik het écht volledig geaccepteerd had. Voelde me soms nog schuldig, twijfels etc. Dus bereid je daar ook op voor :) Toen ik na een tijdje zag hoe gelukkig ik was, m’n dochter, en alles liep zoals het moest stond ik er 100% achter.

Precies! Ik heb dit nu ook ontzettend... het schuldgevoel inderdaad, twijfels van zal ik het gewoon weer proberen met hem ook al weet ik dat er geen vooruitgang is... ik ben bang dat ik niet zoveel van deze man kan houden als van mijn ex. Het is heel veel wat in mijn hoofd spookt maar ik wil deze ook niet laten gaan want er is echt potentie in hem. Dus ik snap echt wat je zegt. Heel fijn eigenlijk dat ik niet de enige ben hiermee. Hoe ben je ermee om gegaan mbt je dochter? Ben je niet ergens bang geweest of hij wel goed om kan gaan met haar?

Ja ik snap wat je zegt. Het is gewoon een hele moeilijke situatie met veel (ongewenste/onderbewuste) gevoelens. Ik denk dat de vader van je kindje altijd een speciaal plekje in je hart zal hebben. Hij heeft je ook moeder gemaakt en jullie delen iets heel moois. Maar houden van kan op verschillende manieren die r allemaal mogen zijn. Ik hou van mijn vriend omdat hij mijn steun en rots is, en mij het gevoel geeft dat we alles aan kunnen en mij gelukkig maakt. Ik hou van m’n ex omdat hij mij meoder heeft gemaakt & we ook wel gelukkige herinneringen hebben. Maar die 2 houden van zijn totaal verschillend en heeft niks te maken met verliefd zijn of liefde. Ik hou ook van m’n moeder, en die liefde kan ik ook niet in een vergelijking zetten tot de liefde naar m’n partner of dochter. Is gewoon anders. Denk dat verschillende soorten houden van accepteren helpt. Wat betreft je dochter. Ik heb zelf wel mensenkennis, dus ik had van te voren wel het gevoel dat mijn partner een goede vaderfiguur zou kunnen zijn. Maar voor ze elkaar hebben ontmoet hebben we wel hele diepe gesprekken gehad hierover. Mijn vriend kwam echt uit een bachelor leven, lang leve de lol. Hij zei dat hij heel graag een gezinsleven wou , maar wat weet hij er nou van wat dat echt betekent? Ik heb dus heel kinderachtig echt met hem overlopen hoe mijn leven met een dreumes eruit ziet. Ik ben heel de dag bezig met haar, wanneer ze slaapt ben ik of moe of bezig met het huishouden. Néé we kunnen op dit moment (jonge dochter) niet spontaan zeggen let’s go opstap, ik slaap s’avonds om 22u want moe. Ik kan in het weekend niet de hele zaterdag met je op de bank Netflixen want ik moet achter een dreumes aan rennen. Activiteiten die ik doe zijn speeltuin, kinderboerderij, familie bezoeken, alles in het teken van m’n dochter. Dus niet lasergamen, terrasjes, bios etc. Nou goed, dat allemaal van te voren besproken. Dat begreep hij. Toen aan elkaar voorgesteld, dat ging vanaf het eerste moment heel goed. Wel wekelijks een check in momentje gehad van hoe voel je je erbij? Stoort dit soort leven je niet? Voel je geen kriebels om weer ‘de hort op te gaan’ etc. Nou hij vond het allemaal prima en wou nergens heen behalve bij ons zijn. Omdat m’n dochter jong is (1,5 jaar) en voornamelijk functioneert op gevoel kijk ik ook naar haar. Hoe reageer zij op hem. Inmiddels rent ze gillend van plezier naar de deur wanneer hij thuis komt (hij roept altijd hallo dames als hij binnenkomt en dan begint ze te rennen) ze nodigt hem uit tot spelen door speelgoed te brengen, ze heeft zichzelf door hem naar bed laten brengen en noemt hem uit haarzelf papa. Ik heb hem heel bewust bij zijn naam genoemd en geen papa tegenover haar omdat ik vind dat dat iets is wat ze zelf moet bepalen. Zij heeft nu beslist dat hij als ‘papa’ voelt en noemt hem dus zo. Prima, heb ik het ook met haar vader (m’n ex) over gehad. Hij gaf ook aan dat als dit écht vanuit haar is gekomen (dus niet doordat ik hem papa noemde) hij het heel mooi vind en ze vanaf nu 2 papa’s heeft 🥰

Ja, je hebt helemaal gelijk. Het fijne is dat hij zelf ook een zoontje heeft dus dat maakt het zoveel makkelijker dat hij echt veel begrijpt. Veel tijd heb ik inderdaad niet en nachten slaapt mijn kindje nog met mij en bij mij die logeert bij niemand. Dus dan blijf ik bij mijn kindje. Je hebt echt gelijk! Wat fijn dat die begrip er is!! Echt geweldig! En wat je zegt over houden van, tuurlijk. Hij zal altijd anders zijn voor mij. Ik zou zoveel gemakkelijker verder kunnen als ik weet dat hij ook echt gelukkig is. Het is voor nu zo moeilijk om me echt te focussen op deze man.

Oh dat is super fijn dat hij zelf ook een zoontje heeft!! Ik zou zeggen ga ervoor, wie weet kunnen jullie samen het liefdevol gezinnetje creeeren voor jou dochter en zijn zonen waarvan jullie als ouders altijd over gedroomd hebben 🥰

Wat ik lees ik deze reactie zijn heel vaak gedachten van een ex-partner van een verslaafde. Misschien kun je in die hoek ook nog erkenning/steun zoeken als je je zo blijft voelen. Succes! 😘