Weinig begrip uit omgeving rondom gebroken nachten🥺

Hier van superslechte slaper naar goede slaper (en toen besloten voor de volgende te gaan) en sindsdien weer slechte slaper. Typisch. Wat bij ons wonderen deed is bij ons slapen. Dan slaapt ie gewoon veel meer en veel beter (nogsteeds zombie modus hoor) Het is verschrikkelijk, en het gaat over. Mensen weten gewoon niet zo goed hoe ze ermee om moeten gaan. Tja hoort erbij maar het blijft heftig. Ik heb dat maar geaccepteerd hoor dat mensen zeggen jaa hoort erbij of nog erger (en dat deed ik net zelf besef ik hahah) met 10000 tips komen hoe die dan beter kan slapen. Vooral gewoon laten huilen (doen we niet) veel eten geven voor t slapen enzo (werkt echt niet.)

Vervelend zeg.. ik herken het deels, maar vind het de laatste tijd meevallen. Vooral omdat ik erg selectief ben geworden in wie hoort hoe de nachten hier vaak écht gaan. M’n ouders zijn van steun, mensen hier op het forum ook en mn broertje ook (die nu met 2.5 jaar een perfect slapende dochter heeft na 1.5 jaar vrij intense nachten: geeft hoop haha!!). Mn schoonmoeder heeft de standaard reactie: ah joh! Lekker helpend 😂. Slaaptekort is killing, dat mensen dat wegwuiven vind ik heel stom. Het hoort er misschien bij, maar maakt het niet minder zwaar. Ik ben ook eigenlijk 24/7 moe, op, uitgeblust, niet zo vrolijk en niet fit. Ik heb vaak een kort lontje en vind mn thuisdagen na weer zo’n nacht echt intens en eigenlijk helemaal niet leuk. Baal daar enorm van. Ik ben al weken andersom aan het uitslapen: om 21.00 naar boven om het vol te houden. Net als kids hebben volwassenen ook andere slaapbehoeftes. Voor mij is 5-5.5u effectieve slaap veel te weinig, mn vriend gaat daar echt prima op 🤷‍♀️🤷‍♀️. Ik denk toch oprecht dat veel mensen met kinderen vergeten hóe intens het echt voelt als je er nog middenin zit. Toen wij 2-3 weken super goede nachten hadden was ik de eerste 11 maanden bijna vergeten! Totdat die rust weer voorbij was 🙃🙃.

Ik herken dat wegwuiven heel erg. Familie was/is vooral bezig met of ze de kleine kunnen zien. Hoe het met ons gaat maakt ze niet zoveel uit. Een nichtje is zwanger en die was vandaag op bezoek met mijn tante. Het ging over de kraamweek. Dus ik gaf aan dat ik toen 4 nachten niet had geslapen. Tante gaf aan dat ze daar helemaal niks van af wist. Nee, je was vooral heel druk met dat je persé in de eerste week op kraambezoek wilde komen. Ze hoorden het allemaal niet eens blijkbaar.

Ik vertel het ook maar selectief hoor. Als het om werk gaat een paar naaste en goede collega's zodat ze weten wat ze aan mij hebben die dag🥲 Het begrip om op tijd thuis te zijn vind ik ook vaak ver te zoeken. Als we op bezoek zijn bij (schoon)familie krijgen we al opmerkingen als we zeggen maximaal 19:00 thuis te willen zijn omdat ze dan gewoon moet gaan slapen. Doet ze dat niet dan weten we gewoon dat het een vreselijke nacht wordt. Lang leven dit forum, waar ik vaak de geruststelling vind dat meerdere mama's (helaas) momenteel in zombie modus rond lopen

Ik heb er dus echt ongelooflijk lak aan wat mensen denken en ben het keihard aan het roepen tegen iedereen die het wil horen om het maar te normaliseren 😂 Denk dat heel wat kinderloze collega's nu ineens twijfelen of ze ooit nog kinderen willen hahahaha. Zo heb ik ook een collega die ongeveer wekelijks vraagt of hij al op zn eigen kamer slaapt en dan roep ik vrolijk dat hij nog heerlijk in de co sleeper ligt zodat hij nog lekker vaak mama kan storen 's nachts. Don't really care wat anderen daarvan denken 😂🤷🏼‍♀️

Herkenbaar. Maar wat ik ook vaak had was juist dat mensen met ongevraagd advies komen of met veel onbegrip reageren want ja hun kind sliep wel door etc. Voelt het bijna alsof je het jezelf aandoet. Mensen die gewoon luisteren en begrip tonen heb je maar weinig. Ik heb daarom ook maar geleerd om selectief te zijn tegen wie ik iets vertel.

Super goed eigenlijk. Lukt mij op andere manier nooit zo goed de 'fuck you' instelling. 🤭

Ik denk vooral dan, waarom zou een ander er in hemelsnaam iets van mogen vinden hoe ik mn kind opvoed als ik degene ben die 's nachts wakker ligt. Als je daar een mening over hebt ga je het toch lekker zelf anders doen 😂 Zijn in mijn omgeving trouwens vooral kinderloze mensen die daar een mening over hebben dus daar doe ik al helemaal weinig mee want ik was ooit zo'n kinderloos persoon die zei 'jezus co-sleepen, dat nooit hoor, lekker gelijk in eigen bedje' 😂 16 maanden later... 😂🙈

Grappig, eigenlijk zo ontzettend herkenbaar. Maar merk de laatste weken dat ik geen buffer meer heb en irritante opmerkingen niet meer van me af kan laten glijden (‘slaapt ze nou nóg niet door). Ik word er mega cynisch van: ‘ja truus ze laat echt nooit van zich horen, nee huilt echt never nooit is aaaaltijd tevreden slaapt eindeloos door, klokje rond ze is zo ‘makkelijk’ daaaagggh’ Nieuwe ouders en aanstaande ouders geef ik een eerlijk beeld in de hoop ze te laten voelen dat ze niet alleen zijn. Dat trek ik nog wel.

Nouja misschien is het ook wel onbegrip omdat ze ook werkelijk geen idee hebben hoe het is om zo lang al met (periodes van) gebroken en slapeloze nachten te kampen. Ik voel meteen erkenning van de slapeloze nachten en alle emoties die daarbij komen kijken, bij mensen die hetzelfde hebben meegemaakt. Zelfs als het langer dan 10 jaar geleden is; dat maakt echt wel indruk. Degene die goede slapers hebben of geen kinderen, kunnen zich er (gelukkig) geen voorstelling van maken. Maar idd, het voelt soms wel eenzaam en maakt mij ook wel eens onzeker.. Lang leve dit forum! 🙏

Lieve mama ik heb gisteren ook zojuist een topic geplaatst dat ik helemaal gebroken ben. Mijn dochter van 15 maanden word om t uur wakker voor bv, we slapen nog samen in 1 bed. Ben ook vaak misselijk , duizelig en zn druk achter mn ogen. Echt verschrikkelijk ik voel met je mee . Ik voel me ook vaak alleen omdat juist mn omgeving t niet begrijpt en zegt ja dan moet ze in der eigen bedje of je moet stoppen met borstvoeding. T breekt me hart. Maar die gebroken nachten breken mij ook, ben me zelf een beetje aan t kwijt raken door de vermoeidheid. Dus bij deze je bent niet alleen.

Wij hebben ondertussen een slaapcoach ingeschakeld omdat hij sinds hij erg ziek is geweest het niet meer terug gedraaid kreeg. Als ik daarover begin bij mensen dan krijg ik nog net niet te horen “lukt het je zelf niet dan om m gewoon weer in het ritme te persen” Heel fijn om je bijna te moeten schamen..! Gelukkig gaat het samen met de coach steeds beter en zonder laat maar lekker huilen mentaliteit want ze houden vanzelf een keer op. Sommige dagen doet het me niks maar als ik moe ben en mn lontje is wat korter dan denk ik echt.. jullie snappen het echt niet en doen ook geen moeite om je in te leven.

Het is wel vervelend inderdaad. Ik heb dit met name bij de oudere generatie in onze familie, van hen krijg ik regelmatig te horen dat ik haar verwen en meer moet loslaten (laten huilen in de nacht, stoppen met borstvoeding). Ik leg uit dat wij er anders in staan en dat ook normaal is voor kinderen op die leeftijd om nog eens wakker te worden in de nacht. Ik ken er genoeg die een huilend kind negeren en het toch door slapen noemen, dus ik neem het vaak met een korreltje zout wanneer de oudere generaties zeggen dat kinderen al lang door horen te slapen.

Alsof ik mijn eigen verhaal lees... Wat is het zwaar. Al maanden. Komt dit ooit goed?

Ik herken alles wat je typt! Voel met je mee, wat is dit pittig🥺. Wat fijn om jullie reacties te lezen allemaal, hoe naar ook het slaaptekort is.. Ben ik heel trots op hoe we het doen!

Wat is het zwaar hea .. jullie al van plan om te oefenen in eigen bedje ? Ik heb er dus echt geen energie voor zo erg :(

Fijn deze herkenning, wederom!🙏 Voor mijn moederschap was ik ook veel meer een leven en laten leven-persoon. Ik ben ik en jij bent jij. Maar na zo veel slaaptekort is mijn buffer inderdaad minimaal. Mijn lontje te kort en weer zo'n K opmerking na een gebroken nacht raakt me enorm. Een soort eenzaamheid waar de ander dan lekker over oordeelt en weg wuift. Ik kan werkelijk op m'n kop gaan staan maar als ons zoontje niet wil slapen slaapt hij niet. Ook niet in ons bed of na een extra flesje, wiegen noem maar op. Hij is gewoon wakker en daar moeten we het mee doen. De troost is mijn moeder die blijft herhalen dat ik net zo was en uiteindelijk rond de 3 jaar ging doorslapen. Maar ik ben onder de indruk, en dan niet op een positieve manier, over hoe weinig ruimte en begrip er is over chronisch slaaptekort 😵‍💫 En de boodschap dat je er toch wel iets aan kan doen is helemaal killing. Ik denk dan neem me maar eens een nachtje over, praten we daarna weer verder 😏

Lastig he.. ik wil zo graag maar ik ben er op dit moment echt te moe voor🙁

Mijn kindje slaapt regelmatig door, maar ik slaap zelf al 4 jaar enorm slecht. Dus het gevoel herken ik Enorm. Helpt niet mee dat de kleine natuurlijk elke dag 06:00 wakker is en ook nog weleens spookt. Dus het moeheid gevoel; voel me daardoor ook heel eenzaam vaak😔 zelfs als er wel begrip is… niemand snapt het echt als je er zelf niet in zit

Ik heb "gelukkig" een neefje die ook altijd al slecht slaapt dus van dichtbij hoor ik weinig kritiek. Elk goed geslapen dutje, elk nachtje waar een kind lang (of door) slaapt wordt bij ons over gejuicht. Mijn zoon heeft in z'n hele (precies) 15 maanden bestaan 1 nacht doorgeslapen. Opzich kan ik er wel mee leven dat hij voorlopig tijdens mijn nacht 1 a 2 keer wakker wordt. Wat vervelend is, is dat hij wil blijven drinken en boos wordt wanneer ik mijn borst bij hem weg haal. Oh en hij wordt niet 1 a 2 keer wakker, toch vaak wel zo'n 4 keer.