Hoe gaan jullie mannen hiermee om?

Ik vind dit niet oke. Hier trekt onze dochter veel meer naar mij, ik kan haar sneller kalmeren. maar wij hebben afgesproken dat we elkaar niet afvallen waar de kinderen bij zijn. Hij mag het best vinden maar op deze manier zal jullie kind nooit de troost bij papa vinden. Als papa onze dochter troost en ze vraagt mij zegt mijn man vaak, ik snap dat je mama graag ziet dat doe ik ook maar nu moet je het even met papa doen, als je straks wat rustiger bent kunnen we mama gaan zoeken. Of iets in die richting. En als ik dat hoor blijf ik ook altijd buiten gezichtsveld zodat ze me niet ziet. Dan is papa vaak ook wel goed

Mijn zoon is juist erg gehecht aan zijn vader. Als we allebei thuis zijn, of op visite ergens, dan wil die zo min mogelijk met mij te maken hebben. Dit doet best pijn en maakt me jaloers, maar ik zal nooit zulke opmerkingen maken. En als mensen er naar vragen, zeg ik sltijd ‘het is jammer maar het is een echt papa’s kindje’

Hmmm ik snap dat je man het vervelend vindt, is ook niet leuk om zo opzij gezet te worden door je eigen kind. Maar zulke opmerkingen maken vind ik kinderachtig. Wij geven ons er gewoon aan over. Mijn dochter zit nu in een fase dat ze niet door mijn man getroost wilt worden, hij komt dan wel bij ons staan en aait haar over haar bolletje; 'papa is hier'

Mijn vriend voelt zich vooral schuldig dat hij mij niet kan ontlasten als onze zoon verdrietig is en nu alle zorg even op mij neerkomt. Hij moet echt even weinig van zijn papa hebben. Heeft hem in het tegenstribbelen zelfs een blauw oog bezorgd 😟 Ik merk wel dat als hij de keuze niet heeft tussen mij en zijn vader, dat zijn vader ook goed is. Maar ben ik in huis, dan is het alleen maar MAMAAAA

Bij ons is het net andersom. Alles is 'Daddy daddy daddy'. Hij zegt niet eens Memmy 😅 Ik hou me maar voor dat het een fase is. En ik krijg ook wel aandacht als ik alleen thuis ben met hem. Maar het is even niet anders. De eenkennigheidsfase is gewoon ka uu thee.

Bij ons is het ook precies andersom, en dat vind ik inderdaad soms best even pijnlijk. En daar mag best plek voor zijn, maar echt niet tegenover je kind. Die kan daar niets aan doen en die snapt er niks van, en die verdient dat niet. Als mijn man dat zou zeggen dan zou ik daar best wel streng op zijn ook. Dat hij bij mij alles mag zeggen en voelen en alles mag luchten, dat ik er voor hem ben, maar dat ik het echt niet oké vindt dat ie dat in bijzijn van de kinderen zo doet.

Hier is het andersom. Papa is alles. Ik trek me dat absoluut niet persoonlijk aan, zoontje is bijna 21 maanden dus doet dit echt niet om mij persoonlijk een hak te zetten. Ik hoop dat jouw partner dat ook kan in zien. Schijnbaar voelt hij zich op dit moment veiliger bij papa, dan ga ik hem dat niet onthouden. Als ik alleen met hem ben, is er overigens niks aan de hand en als mijn vriend er even geen puf meer voor heeft, dan gaat hij uit het zicht en ben ik ook snel voldoende om te troosten. We proberen wel te stimuleren dat ie ook naar mij gaat (bijv met spelen) als hij om papa vraagt, dan loop ik met hem mee. Maar ga er zeker geen wedstrijd van maken en al helemaal niet tegen het kind gebruiken. Denk dat je hem best mag aanspreken op het feit dat híj de volwassene is en z’n ego aan de kant moet zetten. En over een maand kan het zo weer anders zijn!

Hier is het juist andersom als we allebei thuis zijn en ze weet het is het standaard papa ook sochtends al bij het wakker worden. Ik maak me er niet zo druk om zeg alleen wel als ik haar uit bed haal en ze roept papaaa nee ik ben mama. We gaan eerst aankleden en dan gaan we papa zoeken. Of papa is nu… als ze weet dat papa niet thuis is is het toch continu mama. Daarbij komt ze me ook tussendoor wel even een knuffel geven of helpen als ik met haar broertje bezig ben dus dat maakt het ook allemaal weer goed. Alleen weet ze gewoon dat ik wat strenger kan zijn en gaat ze soms bewust soms onbewust naar dr vader. Ook als ik bijvoorbeeld zeg nee nu geen koekje oid dan draait ze toch nog even naar papa en probeert het dan daar nog even te regelen. Alleen heeft ze pech want als hij weet dat ik nee heb gezegd blijft het bij hem ook een nee. 😅🤣 Denk daarbij ook dat het feit dat haar broertje afgelopen januari is geboren dus 15 mnd verschil en de zorg die ik als moeder oppak voor hem haar ook wel meer richting papa heeft “geduwd” zegmaar. Ze weet ook gewoon dat als ik aan t voeden ben ze niet op mij kan rekenen voor iets en ze naar papa moet gaan wil ze snel geholpen worden.