Ouderschap zwaar?

Zeker weten zwaar hier zwanger van de 2de. Maar de onzekerheid, huilen zonder weten wat je baby heeft, krampjes, etc etc maakt het echt wel zwaar. Niet altijd zeker niet. Maar je hebt erg heftige momenten. En denk dat iedereen dat wel heeft 😁

Persoonlijk vond ik de eerste 12 maanden niet heel zwaar omdat het kindje dan nog niet heel veel doet. Vooral de eerste 6/7 maanden is het heel makkelijk geweest voor mij. Nadat mijn dochter 1 werd en begon te lopen werd het zwaarder voor mij, omdat ik haar nog meer in de gaten moedt houden. Dat ze niks in haar mond deed, nergens tegen aan stootte, niet omviel, niet in de buurt kwam van de bestekla en het gasfornuis. En nu is ze 2,5 en is het een stuiterbal. Ze is zo weg als ik niet op let, dus nu is het 24/7 politieagent spelen. Maar het beloont inderdaad, de liefde die je krijgt en de knuffels en kusjes en mooie lachjes en giecheltjes laten je zien waarom alles het waard is! Dit is natuurlijk mijn ervaring, ik heb een heel makkelijk kind die overal aan meewerkt.

je komt er wel onderuit echt het komt goed🥰 hier zwanger van 2e dus ook weer spannend omdat ik niet weet hoe nummer 1 gaat reageren 🙈

Hoe reageert je kleintje erop als je nu verteld dat je zwanger bent🙈

Goh... Ik zou de impact niet onderschatten, maar om het nu echt zwaar te noemen... Denk dat dit heel afhankelijk is van hoe je zelf in het ouderschap staat (en vooral hoe zelfzeker je hierin durft zijn) of je een vangnet hebt waar je op kan rekenen of je goed en juist geïnformeerd bent over allerhande thema's,... Persoonlijk denk ik dat het ook veel heeft te maken met je eigen draag/veerkracht en het op tijd in schakelen van hulp wanneer het voor jouw als ouder, als mens wat te veel wordt.

Het ligt ook aan je kindje . Wij hebben een heel druk ventje. Liep met 10 maanden dus niks is veilig haha

helemaal niet 🤣 hij is nog 2 en begrijpt het nog niet hij kroelt super vaak met me buik maar dit deed hij altijd al voor dat ik zwanger was 🙈

Hoi! Ik heb een zoontje van 1,5 en de tweede is nu onderweg. Wat ik zwaar vind aan het ouderschap is dat je 24/7 aan moet staan. Niet doorslapen is niet alleen de eerste maanden, juist rond deze leeftijd en nu de nachtmerries beginnen heeft je kindje je Snachts ook weer veel nodig. Daarbij wil ik ook zeggen dat ik de baby periode echt veel minder pittig vond dan vanaf dat ze beginnen te lopen! Een newborn is echt een wolk vergeleken met een dreumes. 😂 Ik zou zeggen, geniet vooral nog even van de kleine momentjes dat je je verveelt etc. want dat komt de komende jaren niet meer terug. En JA, je krijgt er mega veel voor terug. Het is het beste maar ook pittigste wat er bestaat, vind ik.

Hey. Ik vind het met momenten zwaar inderdaad met mijn eerste kind. Vooral omdat het slapen moeilijk vind de eerste 6 maanden. En de eerste 3 had hij veel kraampjes dus hij huilde vrij veel, en je weet niet altijd waarom of wat je kan doen om hem te helpen. Mijn man werkte rare uren ook en was tijdens COVID dus zat eigenlijk vaak alleen thuis. En denk dat dat het zwaarste was voor mij, dat ik ook niemand had om over mijn onzekerheden te spreken en ik eigenlijk vooral thuis zat. Na ja vermoeidheid maakt dat je emotioneel soms wat zwaarder is waardoor alles ook zo zwaar lijkt. Aan de andere kant is het ook heel leuk en groeien ze veel te snel 😆

Ik moest heel erg wennen aan de gebroken nachten. Maar door rustmomenten voor mezelf te pakken als de kleine sliep was dat goed te doen. En ik heb mijn dochter meteen laten wennen aan de stofzuiger en staafmixer, zodat ze daar lekker doorheen kon slapen of er niet van zou schrikken. Ik vond dat zelf heel erg fijn.

Wow, bedankt voor jullie reacties 😄 het niet weten waarom je kind huilt lijkt me ook moeilijk. En de loopfase was ik nog totaal niet mee bezig 😂 je loopt natuurlijk de hele dag erachteraan. Ik voel me vrij zelfverzekerd dat ik het aan kan. Soms voel ik me wel eens onzeker natuurlijk, maar dat heeft elke ouder wel. Mijn partner en ik zijn een super goed team samen, ik denk dat dat een hoop scheelt. Natuurlijk is het spannend, maar ik kijk er enorm naar uit!

Helemaal eens met bovenstaande! Wat ik nog niet genoemd zie is de verantwoordelijkheid en het verantwoordelijkheidsgevoel wat je hebt naar je kind… Overal gevaar, is en blijft het wel gezond etc En ook niet genoemd, maar je levert een stukje vrijheid in. Alles is te plannen, maar je moet dus vanaf dan altijd plannen. En ik was dat dus echt niet gewend, spontaan uit eten, vaak een lege koelkast, samen sporten enzo Dat is allemaal anders nu! Maar wel genoemd, je krijgt er veel voor terug En elke fase heeft z’n voor en nadelen en de charmes, en dat is ook vooral heel erg genieten En ook fijn, want zo groei je in het ouderschap! Wij hebben nu een peuter van 2,5 jaar onwijs bijdehand en een mega kletskous. We liggen de hele dag helemaal dubbel! In oktober wordt ze 3 en verwachten wij een broertje 🥰 Nu al zo bezig met “ik ben een grote zus”

Intens is misschien een beter woord dan zwaar. Ook kan je je gewoon nog niet voorstellen hoe het is om langdurig constant aan te moeten staan en dat stopt voorlopig niet. Naast dat je baby van alles vraagt is je leven ineens ook veranderd wat moet wennen. Op heel veel vlakken is het een omschakeling en intens. Maar vooral de baby tijd krijg je ook weer veel adrenaline, waar ik eerst na 1 nacht wakker helemaal kapot was zonder baby, kon ik na 12 maanden brakke nachten nog steeds goed functioneren haha. Ga het beleven. Een netwerk met mensen om te praten sparren en kids te laten spelen helpt ook enorm!

Haha oh meid. Zooo intens inderdaad. En ook vooral het constante verantwoordelijkheidsgevoel dat loopt te drukken. Maar eerlijk is eerlijk, het is echt aaamaaazing. Zo leuk, zo gezellig, zo speciaal 🥰. Je merkt vanzelf hoe goed je eigenlijk kan functioneren op minder slaap. De hele dag non stop bezig zijn en het nog steeds overleven. Gaat allemaal vanzelf 👶🏻🍀

En inderdaad, zeker met een fijne partner zodat jullie beiden af en toe even op adem kunnen komen wetende dat je kindje in goede handen is - dat is goud 🏆

Persoonlijk word ik er best moe van dat mensen zeggen, oh meid wat leuk.. maar nu is wel je leven voorbij. Je kan niets meer doen en het is zo heftig. Laat ons gewoon lekker zelf uitzoeken. We laten het gewoon gebeuren. Makkelijk zal het heus niet altijd zijn. Maar dat hoort erbij denk ik dan maar😊

Ik heb een dochter van 1 jaar en 3 maand en ben 17 weken zwanger. Je leven is als je moeder bent natuurlijk anders dan daarvoor, je hebt nu verantwoordelijkheden die je daarvoor niet had. Maar ik zou het niet zwaar noemen, ik vind het geweldig. Hoevaak ik lach op een dag sinds ik mijn dochter heb, niet normaal. Ook vind ik persoonlijk niks zo mooi en bijzonder als het hebben van een kind, hier kan niks tegenop (vind ik dan 🤣). Mijn man en ik zitten in alles ook op 1 lijn, wat denk ik ook helpt. We genieten beide heel erg van het ouderschap. Ben wel benieuwd hoe dat straks gaat zijn met 2 onder de 2, maar heb wel goede hoop 😅

Ik was int begin enorm enorm angstig bang dat hij zou stoppen met ademen. Ik weet het heel onnozel misschien 😵‍💫 Maar dit en borstvoeding die niet zo snel opgang kwam. Het feit dat ons zoontje te snel te veel was afgevallen opt randje net geen geelzucht kreeg enorm suf was int begin... Dat maakte het best wel zwaar of intens. Ik moest een tijd lang dag en nacht elke 2uur melk geven en elke voeding duurde gemiddeld 45 min tot 1u. Dus slapen zat er niet echt in😅 Uiteindelijk heeft ons zoontje bijna 1,5 jaar niet doorgeslapen we hebben een periode reflux gehad dat hij telkens helemaal nat was van het teruggeven van de melk dus vervolgens volledig omkleden om dan eindelijk in slaap te krijgen en dan weer opnieuw overgeven. Dan veel ziekjes geweest waardoor we enorm slechte nachten hadden. Het is het mooiste wat ik me kan wensen maar het is inderdaad ook best zwaar soms. Maar je gaat het allemaal snel ontdekken!! En alles is een fase er zijn veel moeilijke momentjes maar dat schattig snoetje een glimlach een knuffel doet je altijd de negatieve kanten snel vergeten 😍

Ik zou het eerder pittig of overweldigend noemen. Ik vond het wel heel pittig omdat ik een traumatische bevalling en geen roze wolk heb gehad in Corona tijd met lockdowns. Partner had toen nog niet het langere verlof dus ik stond er al heel snel hele dagen alleen voor. Voelde me erg eenzaam. Mocht m’n ouders / vrienden niet knuffelen toen ik ze hard nodig had Ik moest erg wennen aan de nieuwe rol van het moederschap, de verantwoordelijkheid en dat je weinig tijd meer voor je zelf hebt. Ik had vooral schuldgevoel als ik iets voor mezelf ging doen, dan zat ik alweer op de klok te kijken. Alle gebroken nachten, wat niet alleen in de babytijd is, de fases, de slaapregressies, als je kindje ziek is etc dat is allemaal zo nieuw en vermoeiend. Daarom kon ik in het begin niet genieten. Ik heb daar wel hulp voor gezocht en dat heeft mij wel heel goed geholpen.

Hey, ik heb ook in mijn zwangerschap alleen maar gehoord hoe zwaar het wel niet zou zijn en dat ik nog maar even moest genieten van mijn rust. Ik was echt bang om moeder te worden omdat ik niet perse heel gek was met kids. Ik had echt geen fijne zwangerschap lichamelijk en had erg veel pijn op het einde dus voor mij kwam de bevalling en kraamweek als opluchting en rust. Nu is het geval; onze dochter huilt vrijwel nooit. Als baby ook niet. Ze slaapt zo’n 13-14 uur per nacht en overdag ook 2 uren. Ze eet goed (ondanks koemelkallergie) en groeit goed. Een ontzettend blij ei en echt een kalm meisje. Ik herken me totaal niet in de ervaringen van mensen die zeggen dat het zwaar is, omdat wij blijkbaar een erg makkelijk kindje hebben. Dat is dus ook mogelijk🤷🏼‍♀️ Er zijn wel eens moeilijke weken geweest waarin ze niet doorsliep door tandjes, ziek zijn of slaapregressies. Dan heb ik het over sporadisch een keer een nacht, soms een week. Ze is nu 1,5. We genieten elke dag zo enorm intens van haar! En ja er zijn ook dagen dat ik het even heerlijk vind om niet de hele dag te hoeven moederen of even met rust gelaten wil worden en dat is ook oke🤗 Wij hebben altijd heel bewust gezorgd voor rust en regelmaat. Al vanaf de zwangerschap ook stress beperkt gehouden en we wilden in de kraamweek in het begin dus geen bezoek om rustig aan elkaar te wennen. Vanuit die rust echt een goede start kunnen maken. Ik ben nu zwanger van de 2e en wil het weer zo! We zijn nu wel benieuwd hoe het 2e kindje zal zijn. Kan een wereld van verschil zijn natuurlijk met de eerste, maar het stigma dat het altijd maar knetterzwaar is ben ik het dus niet mee eens. Kindjes kunnen ook makkelijk zijn🤷🏼‍♀️