Inleiding duurt lang

Dank je wel voor je verhaal, is toch fijn om te weten dat ik niet de enige ben waarbij de inleiding niet zo snel gaat 😅 Vannacht is de ballon er uit gekomen, nu wel ongeveer 3 cm ontsluiting maar nog steeds een hele lange baarmoedermond. We gaan nu nog 1x de medicatie proberen, kijken of dat nu wel iets doet. Anders moeten we kiezen tussen ongunstig de vliezen breken of toch nog thuis een aantal dagen afwachten. Ik wordt er inmiddels een beetje moedeloos van, maar daar heeft de baby totaal geen boodschap aan 😕

Snap dat je moedeloos er van wordt.. hopelijk komt het snel op gang!

Gister voor de eerste keer een ballon gehad, vandaag controle het had helaas te weinig gedaan dus nieuwe ballon met meer cc erin. Ik heb het gevoel alsof hij er elk moment uit kan vallen 😅 Morgenochtend terug in de hoop dat het wat meer heeft opgeleverd.. 🍀

Ik hoop voor je dat het bij jou sneller gaat dan bij mij! Succes alvast met de bevalling ❤️

Hier langdurige gebroken vliezen gehad, zelf ontsluiting tot 3 cm. Met opwekkers middels infuus erop bleef het bij 3 cm. Uiteindelijk keizersnede. 2 bevallingen bijna zelfde gegaan.

Helaas nog steeds niet genoeg ontsluiting om vliezen te breken dus ik krijg tabletten 😅

Hi steentje 133, ik ben benieuwd hoe het nu met jullie gaat en of er ondertussen al een lief baby'tje gekomen is?

Hey Crg, dank je wel voor de interesse! Ik was even offline in een heerlijke baby bubbel 🫠. Onze grote kleine man is woensdag avond om 23:52 geboren. Uiteindelijk was hij 'maar' 4260 gram. In mijn buik leek hij heel groot, maar nu erbuiten vind ik hem toch heel klein 😅 De bevalling is nog een heel verhaal op zich, dat zal ik binnenkort een keer helemaal posten. Maar voor nu zijn we net weer thuis en gaat het heel goed met ons zoontje. 🩵

Ja daar is hij dan, gefeliciteerd!

Dank je wel!

Ik zal voor de geïnteresseerde mijn verhaal nog afmaken van hoe het met de inleiding is afgelopen. Het is een en lang verhaal 😅. Tldr: met oxytocine en ruggenprik bevallen, flinke scheur en matige start baby. Gelukkig alles snel bijgetrokken. Dan het uitgebreide verhaal: Na de eerste poging tot inleiden was er na 3 dagen geen fatsoenlijke vooruitgang. Toen hebben we iom de gyn besloten gewoon nog een paar dagen te wachten. De maandag daarop (4 dagen later) terug naar het ziekenhuis. De tijd had helaas niets gedaan, dus nieuw plan: ballon en medicatie tegelijk, in de hoop dat dat sterker zou werken. De ballon was gelukkig nu niet pijnlijk. De combi zorgde wel eindelijk voor een onrustige buik. Ergens in de nacht is de ballon er uit gekomen. Volgende ochtend bleek helaas nog niet genoeg vooruitgang. Ik zat op 2-3 cm ontsluiting, maar de baarmoedermond was nog echt te lang. Ik was zo klaar met in het ziekenhuis blijven dat we iom de gyn en uitzondering kregen en wel medicatie, overdag blijven naar dan thuis slapen. Gelukkig bleek in de kop van de dag de medicatie nog wel iets te doen: 3-4 cm ontsluiting en baarmoedermond half ingekort. Ze hadden het samen te druk om mijn vliezen te gaan breken, dus toch maar huis en beginnende ochtend terug. Die baby natuurlijk nauwelijks gesproken van de adrenaline, ze gingen eindelijk vliezen breken! Volgende ochtend was de stand nog hetzelfde. Mijn vliezen werden gelukkig nu eindelijk gebroken, alleen er kan niks op gang. Dus oxytocine infuus, langzaam opgehoogd. Het begin ging goed, ik kreeg al een beetje weeën maar niet genoeg. Nog een stapje omhoog dus Dat extra stapje sloeg in als een bom: ineens had ik het ijskoud, vormde nee heel zwak en misselijk. De weeën kwamen om de 2 minuten en waren extreem pijnlijk. Ik kon ze gewoon recht niet opvangen, dus in een ruggenprik gevraagd. Gelukkig kon ik vrijwel direct terecht bij de anesthesie. Toen ik daar heb deed gebracht was ik zo beroerd dat ik natuurlijk mijn ogen open kon houden. Ze hebben gelukkig snel de prik gezet en het werkte ook vrij snel in. Eerst alleen rechts, maar met wat verliggen ook links. Zalig! Ik voelde me gelijk heel veel beter. Zaken die mijn bloeddruk heel erg. Dat hebben ze wat tegen gegeven en toen ging hij een deel weer omhoog, maar niet helemaal. Ik voelde me heel goed dus ik mocht toch terug naar de beval kamer van de anesthesist. Alleen kreeg die aan de telefoon en discussie met de verloskundige, blijkbaar zag dit op de ctg daar het niet goed ging met de baby 😳 maar ik werd toch gewoon terug gebracht. Eenmaal terug bij verloskunde kennen de er achter dat iemand mijn oxytocine infuus had dicht gezet, heb idee waarom of wanneer. Dus gingen ze met het oog op de baby heb voorzichtig weer opbouwen. Gelukkig ging dat wel goed voor de baby. De weeën kwamen langzaam weer op gang, maar door de ruggenprik had ik daar echt geen last van. Ik had wel 2 bijwerkingen van de ruggenprik: jeuk over mijn hele romp en armen en koorts. Omdat ze niet met 100% zekerheid konden zeggen dat de koorts enkel een bijwerking was, kreeg ook antibiotica via infuus. De jeuk moet je gewoon soort van uitzingen met menthalpoeder. Vreselijk was dat, boekje mee echt net een afkickende junkie 😅. De ontsluiting vorderde eerst maar heel langzaam, dus ze lieten ons alleen en kwamen om de zoveel tijd even kijken. De laatste keer dat ze keken was het 4 cm en baarmoedermond verstreken. Niet veel later gingen de weeën ineens heel anders voelen: echt als een drukgolf van boven naar beneden, met het gevoel dat ik moest poepen erbij. Ik was daar echt van in de war: het voelde zó als persweeën, maar ik had toch geen ontsluiting?! Er iemand bij geroepen om te kijken en wat bleek: ineens zat ik al op 10 cm! Dus het waren ook echt persweeën. Ze hadden alleen net overdracht van de dienst, dus ik moest ze maar even opvangen tot er iemand anders was. Dat zou oké moeten zijn omdat het hoofdje eerst nog wat verder moest zakken. In de tussentijd werd de ruggenprik uitgezet, dan zou ik straks beter kunnen persen. Voor mijn gevoel duurde het echt eeuwen voor er iemand kwam. De weeën werden sterker en ik voelde echt dat ik moest persen. Ben op handen en knieën gaan zitten in bed met het idee dat dat mijn beval houding zou zijn, en persen. Er leek verder alleen niks te gebeuren. Toen er eindelijk iemand kwam, zei ze dat ik op mijn rug moest gaan liggen. Ik was meteen boos, maar heb het wel gedaan. Met mijn benen tegen van die steunen aan, en bij een wee echt een bolletje maken met kin op de borst en persen. Jeetje wat een verschil! Het hoofdje begon goed te komen. Alleen op het einde van elke wee daalde ook de hartslag van de baby even. De ring of fire deed zijn naam echt eer aan, vreselijk! De verloskundige zei dat ik even een wee niet moest persen. Maar de baby moest er uit, niet persen voelde echt als geen optie. Dus ik ben volle bak gegaan. En voelde het scheuren. Maar toen was ook het hoofdje er uit! Bij de volgende weer de rest, hij vloog echt een stuk naar achter zo hard ging dat. Gelukkig is hij goed opgevangen. Ze hebben hem heel fijn meteen op mijn borst gelegd. Maar hij was te slap, huilde maar even heel zachtjes en zag te blauw. Dus ze haalde hem weg om hem (in dezelfde kamer) aan de zuurstof te leggen en te onderzoeken. Daarvan ging hij heel hard huilen (en ik ook 😢) wat zijn longen beter opende. Het ging meteen een stuk beter! Omdat ze toch een klein beetje twijfelde over zijn longen heeft de neonatologie verpleegkundige de kinderarts gebeld, die stond in een oogwenk ook in de kamer. Gelukkig vond ze zijn longen oké, er zat gewoon een beetje vruchtwater in. Dat was er niet uit geperst omdat hij zo snel naar buiten schoot. Voor de zekerheid hebben ze wel een kweek afgenomen en antibiotica opgestart via infuus. Hoe dat ging weet ik niet, ik werd ondertussen op de ok gehecht voor mijn subtotale ruptuur. Volgens mijn vriend vond de baby het allemaal niet erg. We zijn nog 2 dagen in het ziekenhuis geweest ivm de antibiotica. De kleine man heeft het fantastisch gedaan de hele tijd, en ik zat echt op een roze wolk. Na 2 dagen bleek gelukkig de kweek negatief en mochten we naar huis. Eind goed, al goed gelukkig. Voor wie dit hele verhaal heeft gelezen, dank voor je aandacht ❤️