Advies of herkenning gevraagd

Heftig zeg. Ik herken het wel van mijn zoontje maar dat duurde geen weken lang. Weet je zeker dat er niks anders is? Geen oorpijn bijvoorbeeld? Even laten huilen deed ik wel bij mijn zoontje, maar ook weer niet langer dan een paar minuutjes. Omdat het geen weken lang aanhield kon ik het net volhouden maar ik snap dat je inmiddels uitgeput bent. Geen advies verder.. sterkte!

al meerdere keren bij de huisarts geweest. 11 weken geleden had ze een dubbele oorontsteking. Nu gelukkig niet meer. Dankjewel

Hier nu kindje van 2 Ze beginnen zich steeds bewuster te worden van hun omgeving en ook banger van geluiden, donker, t onbekende.. er gebeurt zo bizar veel qua ontwikkeling nu. Bijna alle nieuwe topics in t sept '21 groepje gaan hierover... Ik ben er van overtuigd dat laten huilen heel schadelijk is, dus dat doe ik echt nooit. Achterhaald idee dat laten huilen wat mij betreft. Sprongetjes en regressies vind ik ook onzin, daar laat ik me niet door leiden.. ontwikkeling heet dat toch..? De ene periode doen ze t zelf , de andere periode hulp nodig. Mijn taak, ik ben er. Kind slaapt bij ons en dutjes in eigen bed. Ik probeer zo veel mogelijk veiligheid te bieden.. whatever nodig is.. en tuurlijk word ik er ook gek van als we om half 9 bedwaarts gaan en ik om 10 uur weer eens kan aansluiten Ik zou denken verzin dingen die haar veiligheid en comfort bieden maar jou ontlasten. Steeds even komen kijken en knuffel brengen, een lichtje, een talisman van papa en mama, eerst heeeeel wild en gek doen en daarna samen rustig ademen etc. Zelf lees ik gewoon een boek of wat artikelen terwijl ik naast mn kiddie zit/lig. Ze zijn maar kort klein, zoek je eigen zen op, met stress t bedritueel ingaan pikken ze op.. het mag gewoon neutraal. Als je drama verwacht dan krijg je drama. Je doet het prima, dit is gewoon wat het is nu, straks weer over 🤗

Zoo herkenbaar dit... ik weet het ook soms niet meer..me zoontje klimt gewoon boos en in panniek uit bed.weet dat die nu ook deels aangeleerd gedrag.maar dot speelt al meer dan 3 maanden

Agh, wat een lastige en onzettende intensieve periode voor jou, Saskia000. Onze dochter heeft ook een korte periode moeite gehad met het slapen in haar bedje, wel al een aantal maanden geleden. Het leek erop of zij van de ene op de andere dag opeens bang was in haar bedje. Ik kon niet begrijpen waarom. Ik probeerde haar te troosten op verdrietige momenten, maar het leek niet echt te helpen. Toen bedacht ik mij dat ze een week voordat het bang zijn voor het bedje begon, ze een keer in de nacht had overgegeven. Uiteraard was ze op dat moment erg overstuur. Het kwam voor ons, en wellicht ook voor haar, redelijk uit het niks. Ik ben toen met behulp van haar favoriete popje en een poppenbedje gaan uitspelen hoe het naar bed gaan werkt. Het vaste ritueel van ons speelde ik samen met haar en de pop uit. Dit vond ze erg leuk (een echte poppenfan hebben we dan wel ook). Ik heb uitgelegd dat dit ook zo gaat bij haar, dat ze niet bang hoeft te zijn en papa en mama kan roepen als er wat is. Ook uitgebeeld met haar popje in haar eigen bed dat we haar zien en horen via de babyfoon. Geen idéé of ze toen al, ruim anderhalf jaar destijds, begreep wat ik allemaal aan het vertellen was. Maar goed, het hielp wel! Die avond bij het naar bed brengen nogmaals herinnert aan het popje en het lekker slapen, het niet bang hoeven zijn. Misschien is het pure toeval hoor, maar daarna is ze weer rustig en goed gaan slapen in haar bedje. Wie weet zou je zoiets ook kunnen proberen?

Ik kom straks terug op jullie reactie, Maar ik sta versteld. Het was weer een nacht met veel onrust en geluiden. Maar ze slaapt nu nog steeds. Wattttt. Eingelijk iets te lang. Maar denk dat ze het nu echt nodig heeft na die 11 weken kwakkelen en slaapregressie. Ik hoop zo dat de slaapregressie nu op zijn einde is. En mijn meisje weer rustig slaapt en haar uren maakt. Oke oke tot 9 uur hoeft niet maar 7 uur is prima zoals ze voorheen altijd deed.. We wachten aankomende dagen af hoe ze het gaat doen?

Op deze leeftijd kunnen ze goed zelfstandig in slaap vallen en zijn gewoontes eromheen aangeleerd. Positieve hieraan is dat je dit ook kan afbouwen en afleren en dus je slaapritueel met haar kan veranderen. Ik lees uit je verhaal dat ze eerst wel naar boven bij jullie wilde, later niet meer. Wat bij ons altijd goed werkt is een duidelijke structuur en ritueel. Ga bij jezelf na wat jij fijn zou vinden en ook bij haar zou passen. Dus bijvoorbeeld niet op de kamer blijven zitten, maar weggaan en haar zeggen als ze slaapt je gewoon toch in de buurt bent. Maar dan wel consequent zijn en dit volhouden. Laten huilen is ook volgens mij zeker achterhaald, maar je zou na een minuut huilen kunnen terugkomen om kort te troosten en dan het weer herhalen. Hierna doe je 2 minuten, dan 3 minuten etc. Zo kan je miss toch toebouwen naar een fijne structuur zonder dat dit al te heftig is. Door de zure appel zal je denk ik toch even heen moeten, maar op een liefdevolle manier gaat het denk ik wel succes opleveren. Sterkte in ieder geval!

Ohja en hier is ze vanaf de geboorte al geobsedeerd door het lampje van de babyfoon haha dus dat herken ik zeker!