Beklemd

Ik moet het even kwijt, en misschien zijn er vrouwen die zich hierin herkennen. Het leven is gewoon heel druk met een fulltime baan en opleiding en ik heb weinig tijd en energie over voor mezelf. Mijn vriend is werkt 32 uur en heeft een pappadag. Wij hebben een zoontje van 1 1/2 waar ik alle overige tijd voor vrijmaak (ochtend en avond) en in de weekenden en ook enorm van geniet. Zodra hij in bed ligt in de avond ga ik dan aan mijn studie en zo vliegen de weken. Nu gaat mijn vriend met regelmaat een avondje of dag in het weekend weg maar dat is voor hem zo vanzelfsprekend waardoor hij mij ook vaak voor het blok zet dat ik dan gebonden zit aan huis. Tegelijkertijd geeft hij mij steeds meer het gevoel dat ik niet goed genoeg ben; hij let continu op mij wat ik wel en niet doe. Hij wil dat ik allerlei activiteiten onderneem en pusht mij daar in terwijl ik geen ruimte en energie daar voor voel. Soms raakt hij geïrriteerd en krijg ik verwijten naar mij hoofd (“ga nou maar eens een gewoon boek lezen jij” in plaats van een studieboek bijvoorbeeld). Ook heb ik een tijdje geleden niks gedaan met een aanbod van hem om naar filosofie avonden in de kerk te gaan om dezelfde eerder genoemde reden; maar ook omdat hij meer binding heeft met de kerk dan ik, ik ben daar minder in opgegroeid dan hem. Dat verwijt hij mij dan allemaal dat ik niet genoeg activiteiten onderneem etc. Terwijl ik al meerdere keren heb aangegeven dat ik geen tijd/energie heb/voel. Daarnaast heb ik ook uitgelegd (al meerdere malen) dat ik meer introvert ben dan dat hij is, wat maakt dat ik niet altijd behoefte heb aan sociale gelegenheden omdat ik ook al een beetje 36 uur in de week bezig ben met mensen ivm mijn werk. Ik krijg dan niet per sé energie van mensen. Maar hij blijft maar pushen. Ik begin zo langzamerhand het gevoel te krijgen dat hij mij wil veranderen en niet ziet dat ik het zo al pittig vind met werk, een kind, sociaal leven, studie en een huishouden. Iemand die dit herkent?