Geen betrokken familie

Herkenbaar. Mijn schoonmoeder en schoonzus zien onze dochter alleen als wij bij hun komen. Wij wonen in Utrecht, zij in Den Haag. Ze nemen geen initiatief en nodigen ons eigenlijk ook nooit uit. Ik begrijp dat je er verdrietig van wordt. Dat voel ik namelijk ook. Toch gun ik het mijn dochter om haar oma en tante te leren kennen. Ik heb het geaccepteerd, van tijd tot tijd word ik er pissig van mja het is wat het is. Er is tijdens mijn zwangerschap een onenigheid geweest en dit is nooit uitgepraat of echt goed gekomen. Het gekke is dat ze er wel waren toen de weeën begonnen en mijn dochter geboren werd. Toen was alles ineens koek en ei. Voor de onenigheid waren we best close. Naar mijn mening is het totaal onzinnig dat het contact zo verloopt nu. Uit respect voor mijn vriend zeg ik er maar niks over. Ik vind het voor hem ook niet leuk dat ze zo weinig eigen initiatief tonen.

Heel herkenbaar. Ik heb al 4,5 jaar geen contact met mijn familie. Ik kreeg geen berichtje toen mijn zusje zwanger was. Ik kreeg geen berichtje toen mijn oma op sterven lag. Dus ik heb hen ook geen berichtje gedaan toen ik zwanger was. Mijn oma was super blij en vertelde het ze wel, hun reactie: "laat ze er gelukkig mee worden". Geen belletje, geen kaartje, geen berichtje, helemaal niks. Je snapt natuurlijk dat het dochtertje van m'n zusje alles voor ze is. Zoals alles van m'n zusje eigenlijk altijd alles is geweest. Ik krijg nu therapie om dit alles een plekje te geven... Bij ons komen ze er niet meer in, maar vind het wel onwijs jammer voor m'n dochtertje. Zij kan er niks aan doen dat wij ruzie hebben... En de reden voor die ruzie is nog belachelijker 😉 Gelukkig door omstandigheden wel weer contact met een aantal ooms en tantes, dat doet mij heel erg goed 🥰

Hier ook. Schoonfamilie hebben we geen contact mee, dus het komt op mijn ouders aan. Mn jongere broertje heeft een kleine van 1,5, zij is perfect, ze hebben toch een voorkeur voor haar. Toen ik zwanger was, na het vertellen best wel een timide reactie gehad van mijn vader want in diezelfde periode lag zijn moeder (mijn oma) op sterven. Begrijpelijk, maar de reactie vergeet ik nooit. Doet mij pijn, ben ook van plan om een psycholoog hier voor in te schakelen. Heb altijd het gevoel dat ik moet opboksen tegen mijn broertje. Komt nog eens bij dat de helft van de tijd hun dochtertje bij opa&oma is, niet alleen uit nood maar ook als moeders vrij is brengt ze haar gewoon naar opa&oma. Dusja, zij bouwen een betere band op, dan met onze zoon. Ik wil nog een gesprek aan gaan maar ben bang voor de gevolgen..😔 (wel fijn om dit een keer van me af te schrijven)

Dankjewel voor jullie reacties. Fijn (en jammer) om te horen dat ik niet de enige ben die een soortgelijke ervaring heeft. 😔maar we moeten het er maar mee doen heh. Het is eigenlijk sneuer voor hen omdat ze die leuke lieve schatten van babies missen in hun leven...

Wat een verdrietig bericht. Hebben ze de voorkeur uitgesproken of is dit je eigen invulling? Ik hoop het tweede, anders is dat heel verdrietig en echt niet oké. Wel wil ik aangeven dat hoevaak je iemand ziet niet direct de band beter maakt. Ik zag mijn ene oma vroeger ook minder maar was echt heel close met haar. Sterkte.

Ja. Schoonvader en zwager, is nu helemaal geëscaleerd ( door nog meer redenen). Ik hoef ze niet meer te zien. Ook mijn zus toont 0 intresse. Dus ja best wel ‘veel’ mensen. En onze kring is al zo klein.