Hormonen/gemeen tegen partner

Wat een rot excuus zeg!! ⬆️ Dat zegt mijn man altijd, maar ik herken dit ook en gebruik het niet als excuus. Ik bemerk dat ik een korter lontje heb, heftiger en feller reageer als anders

haha leuk x dat is mijn topic

Ja, ik gebruik het ook niet als excuus maar ik merk echt wel dat voordat ik zwanger was mijn lontje vele malen langer was 🥺 Maar hoe houden we dit nou in balans 🤣

Ik ben denk ik niet meer gemeen als rond menstruatie:) merk zelfs dat ik soms meer denk: ach, never mind.. Wel merk ik in de ochtend veel irritaties rondom het huishouden, die hou ik dan eerst voor mij (in een leeg huis kan ik wel wat zeggen) en probeer eerst na te denken of ik gelijk heb, zo ja, dan wacht ik met vragen/uitleggen tot de eerste vlaag aan irritatie weg is. Daarna vraag ik waarom hij iets niet heeft gedaan.. Heb geen prater als man dus dat werkt niet altijd.. Als ik dan wel uitval reageert mijn man snel ook geïrriteerd terug (vooral 's ochtends:)) dus dan probeer ik even mijn mond te houden en die eerste vlaag aan irritatie/woede weg te laten ebben.. Ik heb last van PMDD dus ben voor menstruatie normaal echt een kreng, mijn man probeert er echt rekening mee te houden maar er is natuurlijk ook voor hem een limiet. Dit is de manier die we samen hebben "bedacht" en wat een beetje werkt.. Zelf denk ik dat ik nu iets liever ben, ik ben minder depressief (normaal wel echt 1,5/2 week per maand down tot depressief en snel geïrriteerd op alles) en laat dus vaker dingen "gaan", niet alles is een discussie waard omdat ik mijn irritatie kwijt wil/raak. Moet wel zeggen dat ik er op het werk baat bij heb.. Ben een stuk directer en dat scheelt veel tijd in die eindeloze overleggen :) weet nog niet of mijn collega's er blij mee zijn maar ach!

Heb er ook last van maar probeer het enorm in te houden want hij kan er niks aan doen 😊 wil graag een leuke zwangerschap 🤣 maar soms lukt het niet en dan gaan we even lekker tegen elkaar in maar meestal bedwing ik me 😁

Misschien ook een idee voor mij om het zo aan te pakken! Ik ga het proberen ! Thankyouu voor je uitleg!

Ik probeer het ook echtbte bedwingen maar soms gaat het echt onbewust🥺

Succes! Het is echt zoeken als je merkt dat je hormonen met je aan de haal gaan.. Ik dacht eerst dat ik "gewoon" een kreng was en opvliegend (moet zeggen dat dat laatste wel een karaktertrek is, stier:)) maar sinds een jaar of iets pas door dat het echt aan mijn hormonen lag (voor het grootste deel). Dat beseffen is ook al een goede stap zodat je soms misschien iets makkelijker iets kan "laten gaan" . En als het niet lukt.. Probeer er samen met je partner over te praten, waarom jij zo snel geïrriteerd raakt en wat hij dan liever heeft dat je doet. Het liefst dit gesprek voeren als je niet al super geïrriteerd bent;)

thankyouuu ! Ik zal ernaar gaan zoeken en kijken hoe en wat !

Ik heb veel geluk met mijn vriend. Hij zegt: ik weet dat het niet persoonlijk is ☺️ maar ik probeer gewoon weg te lopen als ik merk dat ik onredelijk ben haha

Ik merk zelf weinig maar mijn vriend zegt dat ik soms een beetje bitchy doe. Wanneer hij me erop wijst bedoelde ik het helemaal niet zo, misschien is het mijn toon? Ik denk persoonlijk dat hij van me verwacht dat ik zo ga doen en het daarom gaat zien. Sommige dingen werd ik een jaar geleden ook al boos om dus als dat nu gebeurd zijn dat geen hormonen. Gister zei hij iets over geen buitenlandse kraamzorg willen. Ik kan heel slecht tegen racisme dus ja dan krijgen we een discussie. Dat zijn geen hormonen hoor 😋

En wat is de reden dat hij geen buitenlandse kraamzorg zou willen? Kraamzorg is er niet voor hem, maar voor de baby en de moeder. Bah wat een gedachtegang.

Ja precies, slaat helemaal nergens op. Hij had een ervaring gehad met een buitenlandse kraamverzorgster die haar werk niet goed deed. Dat is vervelend maar dan hoef je ze niet alleen over 1 kam te scheren. Hij snapt het best maar heeft thuis niet het juiste voorbeeld gekregen.

Pffff ik herken mezelf echt hierin en het gekke eraan is dat ik dit eigenlijk alleen bij mijn vriend heb, ik reageer echt alles op hem af. Hij gaat er heel goed mee om maar voel mij wel vaak schuldig achteraf..

Ik ben inmiddels zo gewent aan mijn hormoonwisselingen door een disbalans dat ik ze wel herken en probeer in te dammen. Je geliefde is een veilig slachtoffer en degene die alles triggert. Alleen hij zorgt ervoor dat ik geïnteresseerd raak samen met de hormonen. Ben er inmiddels ook achter dat ik dit deed met m'n vader waar ik nu geen contact meer mee heb. Dankzij pcos had ik twee twee keer per maand die stemmingswissslingen vanaf m'n 14e, maar niemand die me even liet testen. Overigens nu een stuk minder last van sinds ik zwanger ben.

Het valt bij mij, naar mijn mening, reuze mee. Ik kan weleens wat feller uit de hoek komen of sneller geïrriteerd zijn, maar daarna moeten we eigenlijk al snel lachen om mijn reactie. Mijn vriend zei laatst ook dat hij gelezen had dat dit erbij hoort dus dat hij nu maar standaard mij m'n gelijk geeft, dus ik hoor vaak "Ja schat, het is toch goed". Niet dat dat nou de meeste handige reactie is om mij stil te krijgen, maar oké 😅.