Mentale issues

Oh 😔 wel goed dat je even ziek bent gemeld dan, neem zeker alle tijd die je nodig hebt en hopelijk doet de osteopaat wonderen! Hier is het ook moeilijk. Ik sta er al even alleen voor omdat mijn vriend is opgenomen op de verslavingszorg in de psychiatrie. Ik probeer hem wel te steunen want ik zie dat hij voor ons echt moeite wil doen om er aan te werken. Op het einde van deze week komt hij terug thuis, langs de ene kant opluchting maar langs de andere kant heel veel schrik dat hij terug naar alcohol zal grijpen als hij zich minder voelt. Hij is nooit agressief geweest ofzo tegen ons, en is ook altijd een goeie papa geweest. Maar leven met iemand die depressief is en drinkt is heel moeilijk. Ik probeer positief te blijven voor ons dochtertje! Je bent goed bezig mama! Je bent heel sterk en denk nu maar even aan jezelf.

Wat knap van je dat je de stap om je te ziek melden heb gezet. Erkenning is vaak een goede stap. Heb je ook hulp van bijv een therapeut? Dit helpt mij heel erg goed. Even relativeren en met iemand praten en alles kwijt te kunnen. Ook ik kamp met mentale problemen en probeer mijzelf vaak te herinneren dat het oké is, streng zijn voor jezelf is vaak makkelijk maar onnodig. Je doet het goed genoeg! Een blije mama is een blije baby en dat is voor jou persoonlijk. Ik hoop dat je wat meer kan rusten nu je niet meer hoeft te werken

Knap van je dat je hulp zoekt en dat je dit deelt. Ik ga zelf binnenkort ook een gesprek aan met de praktijkondersteuner. Ik heb suïcidale gedachten en ben over t algemeen erg negatief. Ook hier komt het door veel dingen achter elkaar die veel stress geleverd hebben. Weet wel dat de gedachtes hier niet te baas worden maar verdrietig voel ik me wel.

Wat goed dat je nu ziekgemeld staat, dat is een hele stap die ik zelf erg moeilijk vind om te zetten. Hier merk ik ook dat het teveel aan het worden is. Ik ben met 38 weken zwangerschap gevallen en heb daarbij mijn enkel dubbel gebroken, ben eraan geopereerd 6 dagen nadat de bevalling ingeleid werd. Heb het nog steeds psychisch heel moeilijk met de gebeurtenis, het moeten bevallen met been in het gips, wekenlang niet kunnen lopen o.a. tijdens de kraamtijd en de maanden erna het revalideren. Het was gewoon niet hoe ik het me had voorgesteld, een kleine krijgen op deze manier. Daar bovenop ontzettend druk op werk waar ik 0 waardering ervaar, ik ben op zoek naar een andere baan. En mijn dochter is een moeilijke slaper waardoor ik weinig rustmomenten overdag heb en snachts ook vaak eruit moet. Een steungroep lijkt me superfijn.

Lieve mamma, wat goed dat je aan de bel hebt getrokken en tijd zoekt voor jezelf! Het is allemaal niet niks! Misschien een schrale troost; ik ben ook niet vrij van “issues.” Ik heb ook een geboortetrauma opgelopen en ben daar nu voor in behandeling middels imaginaire exposure. Ik heb vermijdingsklachten, nachtmerries, in het begin moeite met sex omdat ik dan gedachtes kreeg aan de bevalling en paniekklachten. Ook heel veel last van hartkloppingen, concentratieproblemen en niet uit mijn woorden kunnen komen. Zo ben ik o.a. ook extreem gestresst bij het geven van vaste voeding aan mijn zoontje, ik ben echt buiten proportioneel bang dat hij stikt. Als hij zich verslikt biggelen de tranen over mijn wangen. Ik sta ook deels ziekgemeld op mijn werk sinds januari en ben nu middels een reïntegratietraject drie halve dagen aan het werk. Liefs, en als je behoefte hebt aan een luisterend oor, laat maar weten :).

Wauw mama's, wat een mooie, warme en pittige berichten!! En wat fijn om elkaars verh alen te lezen. Ik lees in ieders verhaal zoveel sterkte en kracht als mama. Daarnaast moest je je eigen persoon natuurlijk even parkeren, maar we mogen er zijn!! ❤

Wat goed dat je hulp hebt gezocht! Je doet het toch maar even hè in deze staat. Onwijs sterk van je!!! 😘

Dankjewel! ♥️

Hier erg lang last gehad van een huilbaby/traumatische bevalling en daar nu 2 EMDR sessies voor gehad. Wat een verademing, het werkte erg goed voor mij. Voor nu gaan we straks evalueren en dan is er heel misschien nog 1 behandeling nodig.

Hello! Wat goed dat je je hebt ziekgemeld. Een dappere actie om te doen. Ik weet niet zo goed waar ik last van heb, misschien dat moeders dit herkennen. Ik krijg niets gedaan, op het werk kan ik letterlijk 8 uur naar een beeldscherm staren en niets kunnen doen. Ik krijg het niet opgebracht, het voelt alsof mijn hoofd het niet doet. Ik baal er ontzettend van want ik vind mijn werk wel leuk. Nu is het zo dat de weg naar de zwangerschap al een moeilijke was met vier miskramen, daar heb ik deels hulp voor gehad. Maar eenmaal blijvend zwanger wilde ik er niet meer mee geconfronteerd worden. Ik denk dat ik dat sowieso nooit geheel heb verwerkt. Daar boven op een best heftige bevalling. Al dacht ik het niet zo te hebben ervaren, maar mijn coping mechanisme is wegstoppen en minder erg maken voor jezelf, dus misschien doe ik dat nu ook wel. Daarop volgend is mijn werk in grote mate verandert doordat mijn collega een andere functie heeft en ik al haar verantwoordelijkheden kreeg. Ik vind dat momenteel heel zwaar, want echt gevraagd is het niet. Ik ben de enige optie. Al met al ben ik ontzettend met mijzelf aan het vechten.

Wat goed zeg! EMDR is ook een goede optie. Een huilbaby is ook zo pittig, vooral als het er (nog eventjes) bij komt

Heel goed van je! Erkennen dat je je niet goed voelt is erg moeilijk, maar wel de allerbeste keuze. Ik zelf heb sinds de bevalling last van paniekaanvallen die met de weken steeds erger werden. Zo erg dat ik op een moment niet meer kon eten en alleen maar dacht dat ik dood ging. Na veel gesprekken en medicatie, gaat het nu eindelijk de goede kant op. Ik kan nog niet alles, maar mijn werk kan ik weer rustig oppakken en ik kan weer naar buiten. Het komt goed, ook al lijkt dat op sommige momenten niet zo !💞

Wat fijn om te lezen dat ik niet de enige ben die het zwaar heeft en we wellicht wat steun kunnen vinden bij elkaar. Bij ons is de situatie dat mijn schoonmoeder is overleden een dag voor de uitgerekende datum. De dag na de crematie ben ik ingeleid en is onze zoon in een stressvolle situatie geboren. Hierdoor in het begin een huilbaby gehad en in slaap gewiegd. Gevolg daardoor dat hij niet zelfstandig in slaap kan vallen. Na de bevalling veel lichamelijke kwaaltjes gehad en veel ziek geweest en sinds kort de diagnose MS gekregen. Hier lijkt het van t ene zieke moment in het andere zieke moment over te gaan, waardoor ik ook niet de kracht heb om aan slaaptraining te beginnen. En het resultaat daarvan is dat overdag weinig rustmomenten want dan slaapt ie alleen op mn arm, moment van wegleggen is meteen weer wakker en snachts meestal halverwege de nacht eindigt ie bij mij in bed omdat we gewoon geen puf hebben en iedereen zo het snelste weer slaapt.

Hoi, ik lees hier vooral dat we een traumatische bevalling gemeenschappelijk hebben. Hier wordt toch echt veel te weinig aandacht aan besteed in ons gezondheidssysteem! Ik ben na de controle na 8 weken volledig gecrasht en gelukkig snel bij een gespecialiseerde therapeute terecht gekomen, anders weet ik niet goed hoe ik alles een plaats had kunnen geven en was ik zeker ook niet weer aan het werk. Mijn eerste gedachte na de geboorte was 'ik wil (dat kind) niet' en ik wou gewoon terug naar een leven zonder baby. Het schuldgevoel knaagde zo hard, en niemand met wie ik dat durfde bespreken. Ook nu nog een krop in de keel als ik er aan denk. Heel goed dat je je eigen gezondheid op de eerste plek zet! Het beste voor jouw kind is een gezonde gelukkige moeder. Ik ben gelukkig zelf door het zwaarste gedeelte heen en heb ondanks de traumatische bevalling een gelukkig kind, dus ik laat je even weten dat het beter kan en wordt! Zelf volg ik wat Instagramaccounts over birthtrauma die me verheldering en troost bieden! Veel succes gewenst tijdens je genezing!

Zoveel herkenning in alle verhalen van jullie! Ik heb een postnatale depressie gehad waar ik nu gelukkig door medicatie en gesprekken met een therapeut overheen ben. Ik kamp nog wel met veel angsten waarmee cognitieve gedragstherapie me hopelijk gaat helpen. Ik heb ook een aantal EMDR sessies gehad in verband met de eerste weken na de geboorte van mijn dochtertje. Die waren enorm stressvol omdat ze dysmatuur en zwakjes was en er vanalles fout is gegaan in het ziekenhuis. Ik kan EMRD erg aanraden, het hielp bij mij meteen. Sinds ik weer werk gaat het met mij juist beter. Ik ben op mijn werk even geen moeder, en voel me weer een beetje de oude. En vervolgens geniet ik ook meer van mijn dochter als ik thuis kom. Maar ik kan me goed voorstellen dat dit voor iedereen anders is. En het ook erg afhangt van je werkplezier. Ik merk wel dat ik me lastiger kan concentreren en snel dingen vergeet. Ik hoop dat dat ooit over gaat. Heel veel sterkte en liefde gewenst aan jullie allemaal! Er is zo weinig aandacht in deze maatschappij voor wat het ouderschap met je doet. En 16 weken zwangerschapsverlof is natuurlijk belachelijk kort. Dat is echt niet van deze tijd in een modern land als de onze.

Hier ook een baby die overdag nog bij mij slaapt en snachts ook nog vaak bij ons in bed eindigt, ook al slaapt hij nog naast ons in de cosleeper. Ik heb/had er ook totaal geen puf voor in het begin en koos voor de weg van de minste weerstand. Dat doe ik nog steeds, dan maar lekker bij slapen, veel strijd kan ik nog steeds niet aan. Ik zit al bijna een jaar thuis met een burn out, dit is door veel verschillende dingen gekomen. Maar nu terug kijkend is daardoor mijn zwangerschap al traumatisch geweest, vervolgens was de bevalling nog traumatischer, puur door hoe slecht ik me voelde toen. De hele kraamperiode was verschrikkelijk. Ik had tijdens de zwangerschap al hulp en heb 2 weken na de geboorte direct weer aan de bel getrokken. Ik ga gelukkig vooruit en heb wekelijks hulp van een maatschappelijk werkster, maar sta nog op de wachtlijst voor psychologische hulp mbt tot de traumatische ervaringen.

Ja, heb zo ook m'n dagen. Hier helpt het echt goed dat mijn man veel nachten doet en ik zo nu en dan even een middagje iets voor me zelf ga doen. Lekker naar d e massage of schoonheidsspecialiste. Zelf geloof ik niet zo in geboorte trauma's. Er zijn zoveel redenen waarom het inslapen moeizaam gaat. Ze is ook pas 7 maanden. In veel gevallen gaat het slapen pas wat beter na een maand of 9/10 als de 8 maanden slaapregressie voorbij is. Nog even volhouden, het wordt vanzelf beter.

Wat bijzonder sterk van jullie allemaal dat je er open over bent. Blij dat er langzaamaan meer begrip voor komt, ook al is dit niet altijd in de directe omgeving! Hier ook net begonnen met een traject vanwege overspanningsklachten. Hier een tweeling (7 maanden) en een jonge hond (1 jaar), het is erg veel om die te balanceren naast bijna voltijd werk. Daarnaast is werk echt niet leuk meer sinds ik terug ben. De kinderen zijn tot nu toe ongeveer 7 weken afwisselend van elkaar ziek, waardoor er tot nu toe geen nacht ondoorbroken is qua slaap. Vanuit m'n collega's is er voor m'n gevoel weinig begrip voor als ik er (weer) voor "kies" om weer thuis te werken of vanwege het zieke kind of omdat ik zelf de energie na een gebroken nacht niet heb om naar m'n werk te reizen (reistijd een uur). Ik ben aan het zoeken naar een andere baan maar ook dat is stressvol. Ik wilde een burn-out voor zijn, want daar hebben mijn kinderen, m'n man, ikzelf en m'n werk nog minder aan. De suggestie van de bedrijfsarts is "vooral lekker even op vakantie en vaker iets voor jezelf doen". De ervaring tot nu toe is dat er met een tweeling en de hond er niet zoiets is als "even". Het is een erg makkelijke oplossing die me eigenlijk alleen maar meer stress geeft... Binnenkort weer een afspraak met de huisarts om met de poh-ggz te mogen starten.

Ja hier ook ik was voor de zwangerschap al in ziektewet dit door ongediagnotiseerde ziekte ( endometriose stage 4 na 15 jaar ondekt) nu heeft mijn bevalling 35 uur geduurd en uiteindelijk spoedkeizersnee gebeurd. Nu merk ik veel last te hebben van postpartum depressie. En merk weinig begrip van mijn man te hebben want hij werkt toch dus hij is ook heel moe. Wel fijn om het even van me af te schrijven

Jup hier ook.. al vanaf het begin, ik zit momenteel dan ook in groepstherapie met vrouwen die ook last hebben van postnatale depressie klachten