Ruzie.. Hij is weg gegaan

Wat enorm vervelend zeg, zeg maar gerust zwaar ****. Het is enorm zwaar, zeker bij een moeilijke start. Jullie zijn niet de eerste ouders waarbij de relatie onder hoge druk komt te staan. Extra hulp, professionele hulp, zou helemaal niet slecht zijn. Alleen moet je dit wel allebei willen en zul je dus het gesprek moet aangaan. Blijf bij jezelf, jouw eigen emoties en gevoelens en welke toekomst jij graag zou willen. Maak geen verwijten, geen aannames of statements over zijn gedrag en stel geen verwachtingen. Vraag waarom, wanneer en hoe. De liefde is er, maar alles barst onder voldoende druk. De druk moet eerst afnemen voor je de barst kan lassen en dan kom je er sterker uit. Heel veel succes vannacht En misschien hè, als je wil, moet je even voor jezelf kiezen en je ziek melden

Weet je ook waarom je kindje zo vaak wakker is 's nachts? Als wij weer eens zo'n vreselijke paar weken hebben dan neem ik hem soms bij ons in bed. (In z'n slaapzakje leg ik hem op onze deken tussen ons in met genoeg ruimte voor z'n hoofdje. Dan hoef ik me geen zorgen te maken dat hij zich kan verstikken in een kussen als hij wat gaat draaien of dat hij de dekens over zich heen trekt..of zoals vannacht waarbij meneertje heerlijk op m'n borst/in m'n armen heeft liggen slapen.) Dan slaapt ons zoontje de hele nacht zonder mopperen en wij hebben ook eindelijk wat nachtrust. op die momenten zoekt hij blijkbaar ook geborgenheid. Moest daar in het begin wel echt overheen stappen en ook zoekende om mezelf gerust te stellen vanwege verstikken. Maar hij ligt altijd in z'n eigen slaapzak en ik zorg er altijd voor dat hij niks met de deken of kussen kan. Als ik een co sleeper had dan was de keuze nog makkelijker. Weet niet of dat een optie voor je is? Ik wilde ook geen slaap associatie ontwikkelen, maar dat is ook helemaal niet aan de orde. Is het anders een optie om samen een schemaatje op te stellen. Jij neemt de ene nacht voor je rekening en hij de andere? Zodat er toch iemand is die wat kan slapen... Ik begrijp je afleiden van het werken. Ik was ook zo en zei telkens:'thuis zitten ga ik ook niet beter van worden.' maar achteraf gezien was dat wel een slechte keuze. Ik was doodmoe en raakte nog vermoeider met het werken, ookal heeft het ergens ook 'energie' om even uit je huiselijke sleur te zijn. Heb wel geleerd dat ziekmelden beter was geweest. Er zijn thuis en privé ook tal van afleidingen. Je kindje gewoon naar de oppas laten gaan en even pas op de plaats voor jezelf! Je vriend is bij je gebleven toen je eerder last had van depressies. Wat ik daar uit op kan maken is dat hij ontzettend veel van je houdt, maar het even niet meer weet. Je voelt je op dit moment verlaten, zeker omdat je er vannacht helemaal alleen voor stond met je kleine. Ik hoop echt voor jullie dat er weer een moment komt van praten. Kan je niet afspreken om vanmiddag/vanavond als de kleine op bed ligt samen het gesprek aan te gaan? Dan kunnen jullie je beiden ook een soort van voorbereiden en nadenken wat het punt is wat voor jezelf als het vervelendste wordt ervaren. Fijn dat je eindelijk naar de dermatoloog kan. Ik hoop echt voor jullie dat je eindelijk eens serieus wordt genomen en een goed werkende zalf krijgt! Laat jezelf niet zomaar wegsturen hoor. Ik zag in het andere topic veel mama's die toch wel met bepaalde hormoonzalfjes een goede uitkomst hebben. Kom voor julliezelf en je kindje op. Het is belachelijk dat het moet in deze tijden, maar het mag nu toch weleens tijd worden dat je kindje wordt geholpen en jullie daarbij ook wat rust gaan krijgen

Thanks voor je lieve berichten! Hij kwam gisteravond laat thuis, zijn moeder heeft hem terug gestuurd😂. Voor nu laten we elkaar even omdat we geen ruzie willen met kleine erbij en beide moe zijn. We gaan vrijdag idd praten en een plan maken en schema met tijd voor onszelf. Waarom die niet slaapt weten we niet , we denken zn speentje die telkens uitgaat die proberen we af te bouwen. Hopen dat dat lukt

Hoi! Wat vervelend dat jullie relatie zo vast zit op het moment. Bedoel het volgende echt niet lullig maar om het van meerderde kanten te bekijken. Ik lees namelijk wel veel over jou en je zoontje maar niet veel over hoe je vriend zich voelt en wat die heeft meegemaakt. Jij hebt een zware tijd gehad maar ik denk dat het voor hem ook zwaar is geweest en nog en ook om jou zo te zien tijdens de zwangerschap en kort na de bevalling. Misschien vindt hij dat het alleen maar om jou en je zoontje draait? Geen idee hoor. Maar soms worden mannen nog wel eens vergeten in het hele ouderschap verhaal/zwangerschap. Jullie rollen zijn ineens veranderd jij bent mama geworden en hij papa. Maar ook naar elkaar toe. Jij ziet hem ineens als papa en hij jou in de rol van moeder. Het is voor jullie beiden heel zwaar. En begrijp me niet verkeerd hoor ik betrap mezelf er ook wel eens op dat alles om ons zoontje draait en we vergeten te vragen aan elkaar hoe het met de ander gaat. Ik merk ook dat het bij ons vaak is ja maar ik heb dit al gedaan en ik heb dat al gedaan. Ook hier niet altijd rozengeur en maneschijn hoor. En idd ook bewust tijd voor ons zelf inplannen. En je zoontje ergens anders laten slapen, ik vind het ook moeilijk om hem los te laten. Als het dan moet breng ik hem liever naar mijn ouders dan schoonouders. Iets met moeder dochter band denk ik. Is toch anders. Heel goed dat jullie willen gaan praten, en vooral gun elkaar wat ruimte en tijd voor jezelf. Ik hoop dat jullie snel een goede middenweg vinden en kunnen genieten van jullie zoontje ipv overleven.

Oh en ons zoontje heeft doekjes in bed die wil wat te friemelen hebben. Ook een speen hoor maar die hoeven we snachts niet zovaak te geven. Misschien dat dat nog helpt?

Haha, dit is echt heel herkenbaar!! Mijn man geeft inderdaad ook aan dat hij stress heeft gehad tijdens en na zwangerschap vanwege hellp syndroom. Hij heeft mij zo gezien en zich ontzettend veel zorgen gemaakt, maar dit nooit zo uitgesproken omdat hij op de automatische piloot is gaan handelen en in zijn ogen moest zorgen voor vrouw en kindje. En inderdaad de partner of vader wordt echt vaak vergeten in het verhaal. Bij ons is het ook nogal :'ik doe dit en dat.' en vaak komt het van mijn kant aan verwijten, dat is echt niet eerlijk

Wat fijn dat hij wel thuis geslapen heeft en jullie weer in gesprek kunnen. Wij hebben een gezinscoach, verwijzing via huisarts of CB en betaald vanuit de gemeente budget voor jeugdzorg. Ik, en dus ook wij, hebben daar veel baad bij. Waar slaapt hij nu? Kan het zijn dat hij snachts veel nabijheid nodig heeft? Onze man heeft het ook niet makkelijk en slaapt in de cosleeper en soms naast me. Hij slaapt dan een stuk beter (en wij dus ook) dus ik merk dat hij dit echt nog nodig heeft.

En voor de andere dames, heel flauw misschien, maar geef je man eens vaker tegen compliment. Ik vind het altijd super flauw om mijn man te bedanken voor het doen van een huishoudelijke taak. Het is immers ook zijn huis 🤷 Maar het helpt wel. Hij voelt zich gezien en goed over wat hij doet en daar doe ik het voor

Wij proberen dat inderdaad altijd allebei te doen! Anders verzand je al snel in alleen aanspreken op het negatieve i.p.v. het positieve, terwijl het juist allemaal zo prachtig is wat je samen aan het doen bent. Ik deel ook even hoe wij het proberen te doen, niet om iemand het gevoel te geven dat wij het beter weten of iets dergelijks. Ik besprak deze topic namelijk juist gisteravond met mijn vriend. We kunnen ons zo goed voorstellen dat het zo loopt als je alles tegen hebt zitten. Dan bereikt iemand een breekpunt uiteindelijk. We maken ondanks de heftige nachten van de afgelopen 3 weken in bed toch vaak een paar minuutjes tijd om nog even te liggen kletsen en elkaar te vertellen dat we samen zo'n mooi kindje hebben gemaakt en dat we blij zijn met elkaar en hoe we het samen oppakken. En dan zeg ik als het nodig is ook gelijk nog even sorry voor eventuele chagrijnmomenten eerder die dag/voorgaande nacht 🤣, want meestal ben ik de labielere van het stel. Dan is de lucht weer geklaard, hoewel hij het me echt nooit kwalijk neemt. Wij hebben zelf pas 3 weken de echte rotnachten (daarvoor kwam ze netjes om de 3 uur), dus de situatie is verder totaal niet vergelijkbaar met ts! Nogmaals succes en wat fijn dat hij thuis was gekomen, hopelijk doet vrijdag jullie relatie goed. Het klinkt trouwens alsof je een superfijne schoonmoeder hebt 😊.

Je kunt ook de oudertelefoon bellen. Die bieden een luisterend oor en dat kan echt opluchten. Dat hebben wij ook gedaan (wel voor een andere reden), maar het was super fijn om even de hele boel eruit te gooien en te luchten.

Ik wist niet eens dat dat bestond

Hi! Ik heb juist extreem veel moeite met schuld gevoel naar mn vriend toe door alles wat hij ook heeft meegemaakt idd vanaf zwangerschap tot nu. Hij helpt mij met alles en staat altijd voor me klaar, dat schuldgevoel is ook weer reden tot ruzie omdat je dan weer zo onzeker wordt he . Ik probeer hem vaak weg te sturen naar vrienden of vrienden bij ons of zn broertje etc maar hij weigert helaas vaak

Hij slaapt nu op z’n eigen kamer en een van ons op matras erbij. Alleen lukt hem idd echt nog niet

Als een kindje niet goed in zijn vel zit, om wat voor reden dan ook, heeft hij zijn ouders nodig om zich prettiger te voelen. Dus ook om zich te ontspannen en in slaap te vallen. Misschien eens proberen om samen op de matras te slapen. Als dat helpt dan heeft hij inderdaad nog wat meer veiligheid en nabijheid nodig. Mijn manneke heeft dat ook, zeker nu hij ook nog verkouden is. Als wij hem die nabijheid geven slaapt hij (en dus wij) ook beter

Ja, dat merken wij ook! Ze slaapt hier normaal gesproken in een cosleeper. Als ze ziek is/slecht in haar velletje zit komt ze soms maar bij ons in het grote bed liggen als ze blijft piepen. Dan zoekt ze echt geborgenheid. Een handje tegen je arm (of vol in je gezicht 🤣) is voor haar dan vaak genoeg om wat langer te slapen. Ik stuur mijn vriend dan naar de hoek van zijn kant van het bed, want die slaapt soms erg diep en ik wil geen risico's nemen met bv zijn deken. Ik lig dan zelf vlak naast haar, soms met de arm om haar heen. Het is even wennen de eerste uren, maar dat gaat eigenlijk verrassend makkelijk met slapen. Lopen er nog medische trajecten voor Dani of is het uitzitten tot het beter wordt? En misschien is het een idee/mogrlijkheid om een slaapexpert in te schakelen of hebben jullie dat al gedaan?

Dat klopt inderdaad echt, we merken het hier ook. Dan is het ook alleen maar heel mooi en fijn dat het weer goed is als hij bij papa en mama in het grote bed ligt. Soms ligt hij in m'n armen en vind het altijd heel mooi om te zien hoe makkelijk en handig moeder en kind hun houding op elkaar aanpassen, lepelen met je man is er bijna niks bij 😅

Mijn man slaap niet heel diep en mijn zoontje slaapt altijd op de dekens. Het liefste tussen ons in en dat kan dan dus gelukkig ook. 1 hand tegen papa en 1 hand tegen mama Als mijn man gedronken heeft of heel erg moe is dan slaapt hij aan mijn andere kant. Tussen mij en de cosleeper

Ja hij sliep eerst maanden in wiegje naast mij. Zijn eerste maanden op ons ivm reflux , soms neem ik hem bij mij maar hij wordt wakker van mij of mn vriend van bewegen etc. Ik heb t gevoel dat hij echt z’n eigen space wilt hebben maar wel met ons erbij

We zijn in de weer met zijn eczeem en allergieën. Qua allergieën kunnen we nu niks omdat hij te jong is pas vanaf 5 jaar in bloed testen. We hopen zijn eczeem onder controle te krijgen. In bed slapen idd wel eens geprobeerd maar wordt wakker van ons. En ik slaap dan echt niet heb t vaker geprobeerd maar daardoor voelde ik me nog slechte😂

Ah dat is fijn zeg! Lief he, die handjes tegen je aan 😊. Wij gebruiken sinds zij is geboren 2 eenpersoonsdekens omdat mijn vriend zo'n bizar slaaptalent heeft 🤣.