Te beschermend? Loslaten?

Ergens wil ik graag even mijn verhaal kwijt, maar ben ik ook op zoek naar herkenning of advies. Mijn dochter is bijna 11 maanden. Ik had nooit gedacht dat ik het loslaten zo moeilijk zou vinden en ik heb ook het gevoel dat men er snel iets van vindt. Ons meisje heeft vanaf dag 1 erge reflux, via de neus eruit en uiteindelijk medicatie gekregen. Dat gaat nu gelukkig een stuk beter maar heeft wel voor een heftige en moeilijke start gezorgd. Ook slaapt ze altijd al slecht, korte slaapjes en weten we precies wat we moeten doen als ze niet in slaap komt of na 30 min wakker is. Ze is snel overprikkeld. Ik gaf haar mede hierdoor (ik wist immers wat het beste voor haar was) en door corona eigenlijk aan niemand anders. In januari ging ik weer werken. Toen hoorden we dat we nog lang niet terecht konden bij de opvang (we doen het inmiddels al 10 maanden zelf). 1.5 jaar op een wachtlijst.. Deze factoren hebben ervoor gezorgd dat mijn man en ik dus alles zelf hebben gedaan en haar af en toe een middag naar opa en oma gebracht. Nu is ze vorige week voor het eerst een nacht bij opa en oma geweest. Ik vond dit een enorme stap en dacht steeds “zal dit en dit wel goed gaan”. Ik deed het meer door de druk van anderen. Als het aan mij lag nam ik haar gewoon mee en hield ik haar lekker bij me. Nu ben ik benieuwd of ik te beschermend ben of dat meer moeders moeite hebben met loslaten in het eerste jaar. Ik ken haar behoeften nu zo goed en ze is één die best wat specifieke aandacht nodig heeft vanwege reflux en slecht slapen. Sinds corona lijk ik ook wel een soort angst ontwikkeld te hebben op een aantal dingen. Ik ben bijvoorbeeld enorm bang voor mensen met koortslippen, want hier heb ik erge verhalen over gehoord. Ze gaat in september eindelijk naar de opvang, maar eerlijk gezegd zie ik daar nu al tegenop. Zullen ze wel tijd hebben voor haar “speciale” aandacht, zullen ze geen koortslip hebben, laten ze haar huilen? Ergens wil ik ook gewoon de deur achter me dicht kunnen gooien zonder te veel na te denken, maar dat lukt me gewoon niet zo goed. Herkent iemand dit, is het raar dat je baby pas na 10 maanden bij iemand slaapt ‘s nachts? Of moet ik gewoon mijn eigen gevoel blijven volgen?