Dé tip...

Bij haar blijven tot ze slaapt. En de podcasts van liefde van een moeder luisteren om je angst voor dat laatste weg te nemen. Het enige wat je haar leert door bij haar te blijven, is dat je er voor haar bent als ze het moeilijk heeft, en ze niet zelf hoeft te dealen met iets wat ze nog niet kan. Succes!

Als het lukt.. bij je kindje blijven. Het is een fase die weer over gaat. Ten minste. Zo ging en gaat het bij mijn dochter (3) ook. Ze heeft golvende fases. Dan heel goed, dan veel hulp nodig… Het wordt uiteindelijk weer steeds korter en dan kun je weer gewoon weg. Tenzij je zelf anders wilt. Dan kun je er steeds een minuutje meer tussen laten. Troosten, 2 minuten weg, troosten, 3 minuten weg enzo. Bij paniek zou ik zelf wel altijd gelijk gaan.

Is het iets nieuws of doet ze dit altijd al? Ik moet eerlijk zeggen dat ik een beetje van de andere kant ben. Als ik zeker weet dat er niks aan de hand is laat ik haar even gaan. Tenzij het écht paniek is natuurlijk. Wat hier sowieso altijd goed gewerkt heeft is het flow amsterdam moby lampje. Die heeft een stand waarbij die 15min lang van kleur wisselt en dan automatisch uit gaat. Geeft afleiding en meestal slapen ze hier al voor die uit is. Sterkte ❤️

Helemaal mee eens. Ligt ook heel erg aan het temperament van je kindje. Misschien is temperament niet eens het juiste woord maar er zijn gewoon kindjes die je weg kunt leggen en gemakkelijk wel een keer gaan slapen en je hebt kindjes waarbij dat absoluut niet gaat en altijd overstuur is met krijsen en kokhalzen aan toe. Voel ook aan wat bij je kindje past. Soms hebben ze het over gewenning maar bedenk dat als je kindje zich straks zelfverzekerd genoeg voelt, wil het echt niet meer dat je er bij bent. Rond de leeftijd van 5 (correct me if I’m wrong) krijgen ze een volwassen slaappatroon en zijn ze vaak ook oud genoeg om dit allemaal lekker zelfstandig te doen. En tot die tijd zal het de ene periode beter gaan dan de andere.

Onze dochter (3) had het ook, ik was op den duur radeloos. Ze is ook erg temperamentvol. Op den duur maar aan toegegeven en toen ging het ook beter met mama en papa ;). Ze is rond 2,5 jaar zelfstandig gaan slapen. Dus het is goedgekomen. Wat we er wel heel erg in hebben gehouden is het bedritueel (dansje, omkleden, boekje, kleur lampje (hue) uitzoeken, knuffelen en naar bed) en bij onze dochter hielp een lichtje en muziek. Probeer uit te vinden wat voor je kindje werkt. En tussen de 1 en 2,5 jaar is gewoon een pittige fase.

Het boek: the nurture revolution, legt uit waarom het zo belangrijk is om een kindje zeker de eerste drie jaar van zijn/haar leven de aandacht te geven die het nodig heeft. Een kindje kan gewoon simpelweg zichzelf niet troosten, daar hebben ze ons voor nodig. Ze hebben de hersenen er nog niet voor. Dit boek kan denk ik je angsten wegnemen. Dit boek is geschreven door een neurowetenschapper, dr. Greer Kirschenbaum, en naast wetenschapper is ze ook moeder en doula. Je kan der volgen op instagram: https://www.instagram.com/nurture_neuroscience_parenting?igsh=czFhbG1jZGhqOTZr Klein stukje uit het boek: Responding reliably strengthens a baby's emotional brain circuits, helps them grow confidently independent, and gives them the gift of stress regulation for life. (The nurture revolution, Dr. Greer Kirschenbaum). Wij blijven er ook nog steeds bij tot ze slaapt, en ze slaapt nog niet door. Ze is bijna 16 maanden. Ik snap dat je misschien nu geen tijd/energie hebt om boeken te lezen, daarom heb ik der insta erbij gezet waar ze ook veel deelt. Sterkte!

Wij blijven lekker bij haar tot ze in slaap valt, bij haar dutje duurt het 5min en de nacht een 15min. Sinds een maandje heeft ze wat extra knuffels nodig: slaapregressie in combinatie met tandjes.

Wij houden het handje van onze zoon vast totdat hij slaapt, anders is het krijsen. Hij is op alle gebieden een makkelijk kind, behalve dit, dus we accepteren het maar en gaan ervan uit dat hij op een gegeven moment wel klaar is voor alleen in slaap vallen. 😅

Wij zijn heel lang bij haar gebleven tot ze sliep, maar dat was niet meer vol te houden dus zijn we overgestapt op laten huilen (ik voel me een slechte moeder nu ik de andere reacties lees). En dat werd steeds korter en nu gaat ze of na 10 sec huilen gewoon liggen slapen of ze krijst de buurt bij elkaar.. en als ze echt niet gaat liggen halen we haar er weer uit en slaapt ze maar niet (overdag). Savonds gaat het heel goed nu met het ritueeltje (tanden poetsen, verschonen, slaapzak aan, licht dempen, fles, in bed leggen, verhaaltje lezen, muziekje aan en licht uit en weg). Overdag is soms drama want we gaan over op 1 slaapje..

Je hoeft je echt geen slechte moeder te voelen hoor. Ik ben er echt van overtuigd dat je zelf wel aanvoelt wat je kind nodig heeft en wat werkt. Want oprecht met alle respect, een bepaalde theorie aanhouden die kennelijk niet werkt als je na 16 maanden geen resultaat boekt zou mij niet echt motiveren die ook te gaan gebruiken.

Dat jouw aanpak verschilt van die van een ander maakt jou geen slechte moeder. Doe jezelf niet te kort! Je doet wat past en/of werkt in jullie gezin. Laat je niet van de wijs brengen hoor!!😘

Gaat ze ook naar een kinderopvang en hoe gaat het daar dan? Ik werk zelf op een kdv en wij hebben echt geen tijd om er bij te gaan zitten tot een kind slaapt. Dus dan is het wel handig als een kind daar niet afhankelijk van is, want dan houden ze ook de andere kinderen wakker. Ik ben van mening dat je een kind moet troosten, maar ook dat ze moeten leren om zelf te gaan slapen. Dus even erbij blijven, dan weggaan en iedere paar minuten teruggaan en die tijd steeds langer maken.

Wat ik geleerd heb is dat je een kind dat niet kunt ‘aanleren’ enkel dat ze het kunnen ‘leren’ doordat ze zich ontwikkelen. Je zou ze dan trainen zodat ze stoppen met signalen zenden en dus als default reactie in slaap vallen en dat is wat anders dan leren zelf in slaap te vallen als een vaardigheid. Cortisol levels schijnen erg hoog te zijn en blijven bij kinderen waarbij (gecontroleerd) laten huilen als methode wordt toegepast. Daar schijnt inmiddels aardig wat onderzoek naar gedaan te zijn in de afgelopen jaren. Nu is mijn eigen ervaring wel dat het enorm uitmaakt hoe je kindje zelf is. De een valt redelijk gemakkelijk uit zichzelf in slaap en de ander heeft nog lang behoefte aan nabijheid en kan dit nog niet. Tja wat is wijsheid. Ik persoonlijk zou een kdv zoeken die met je mee wil denken hierin. Die zijn er wel. Hebben wij ook.

Ik heb 2 kinderen met beide een andere aanpak. Bij mijn oudste (lucky her dat ze toen de eerste en enige was) heb ik middagen en avonden bij d’r bedje gezeten tot ze sliep. Ze slaapt ook vanaf haar geboorte regelmatig bij ons in bed (en daar hoef ik geen preek over, we vinden dat echt niet erg) de jongste moet ook huilen als hij naar bed moet. Hem laten we huilen, binnen 5 minuten slaapt hij en hij heeft nog nooit bij ons in bed geslapen (en dat vind ik best jammer ;)) 2 kinderen van dezelfde ouders met een andere aanpak

Geen tijd voor? Oeps.. Ik werk ook op een kdv, op een babygroep. Elke dag 3 pm’ers, en 10 tot 12 kinderen, leeftijd tot 1,5.. aardig druk, niet alle tijd.. Maar.. hier maken wij toch wel tijd voor. Wij merken op onze groep dat hoe meer we (vooral in het begin) investeren in het slapen, hoe beter het uiteindelijk gaat. Wat soms inhoudt dat je 15 / 20 minuten (soms langer) “bezet” bent en de andere collega’s voor de andere kinderen zorgen. Tuurlijk zijn er wel situaties waarin het gewoon echt even niet lukt, maar dat is onmacht. Ook in slaap wiegen doen wij “gewoon”. Al proberen wij er ook wel voor te zorgen dat dat bij ons niet meer nodig is, omdat dat met de groepsgrootte van tegenwoordig wel lastig kan zijn. Soms pittig voor de kleintjes, tegenwoordig slapen veel kinderen overdag bij papa en/of mama op de borst…. 🫣 Maar het werkt zo veel beter en fijner. En ze slapen ook veel beter als we het wel doen 🤭 en zijn ook verder veel relaxter. Wellicht de moeite waard om eens te kijken met elkaar naar de theorieën en onderzoeken over dit onderwerp. PS: dit is geen aanval! Meer een mogelijkheid, of idee, omdat ik denk dat er zo veel meer mogelijk is en we soms wat vastgeroest zitten in oude gewoontes. (Mijn *voornamelijk oudere collega’s vonden het eerst ook niks, maar zijn ook om. Zelfs de meest koppige 🤪) 😊

Goed om dit te lezen. Bij ons op de opvang (in het buitenland) wordt ons zoontje ook geholpen met in slaap vallen. Eerst was dat met wiegen en nu met hem over zijn neusje aaien, hebben we begrepen haha. Ze willen geen speen meer gebruiken en bij hen lukt dat, maar bij ons thuis niet, dus wij kunnen nog wat leren van zijn juffen. 😅

Nou dit begrijp ik volkomen hoor. Bij ons op het kdv hebben ze daar ook echt geen tijd voor. De ene wil haar kind in slaap gewiegd hebben, de andere moet eerst van top tot teen met lavendel olie ingesmeerd worden en ga zo maar door. Met 2 leidsters op 10 kinderen ofzo van 0 tot 4 jaar is dat echt geen doen en dat snap ik helemaal!

Ik zie dat iedereen zegt erbij blijven. Het enige dat hier werkt is weglopen en de deur dicht doen. Ik ga dan vaak even plassen in de badkamer ernaast, en 9 van de 10 keer is het stil voordat ik heb doorgetrokken. Ze lijkt gewoon even alleen-tijd nodig te hebben. Juist als ik erbij blijf, gaat het getouwtrek eindeloos door.

Precies dit. Gelukkig ben ik niet de enige.

Hier werkt actieve dagritme en vooral elke dag buiten zijn. Zodat ze echt het verschil tussen dag en nacht ziet. Voor ze gaat slapen boekjes lezen, dan wiegen in schommelstoel, zingen en wanneer ze 'slapen' zegt, in bed leggen, 2 stappen achteruit. En wanneer ze met haar hoofd van de deur afligt, weglopen. Eindelijk is dit ons ritme. We hebben de rest van januari de nachten niet meer geslapen 🙈