Hallo lieve lezers!
Mijn verhaaltje, maar pas op, het is flink wat tekst geworden!
Ik ben niet compleet nieuw hier. Ruim twee jaar geleden ben ik gestopt met de pil en sindsdien heb ik wel eens een keertje hoopvol mee gelezen, om dan de app weer te verwijderen. Een paar maanden na het stoppen met anticonceptie kreeg ik een (goedaardige) cyste op m'n eierstok, waar ik met spoed aan geopereerd werd. Daarna werd de diagnose PCOS gesteld. Bij mij betekent dit dat ik absoluut eitjes aanmaak, maar ze springen niet of nauwelijks. Ik ben ook maar een enkele keer ongesteld geworden sinds ik stopte met anticonceptie.
Voor de beeldvorming: ik ben nu 30 jaar (ten tijde van de diagnose dus 28), ik heb een gezond gewicht, mijn levensstijl is redelijk gezond, sporten zou meer mogen 😉, ik heb nooit gerookt en ik drink geen alcohol meer sinds een paar maanden.
Ik mocht een fertiliteit traject in, maar ik werd in een informerend telefoontje met de afdeling heel erg afgeschrikt door een erg kille dame, het gaf me zo'n onprettig gevoel! En dus liet ik het, voor nu.
Flash forward! De pil is niet teruggekomen, de gezelligheid in de slaapkamer bleef, de hoop stiekem ook, maar het voelde niet als "proberen", want dat zou hand in hand met het ziekenhuis traject pas komen. Sinds een paar weken heb ik alleen wel ontzettend gevoelige borsten, pijnlijk gewoon. Niet alleen mijn tepels, zoals normaal de week voor menstrueren bij mij, maar mijn volledige borsten. Ze voelen beurs aan alle kanten! Nu heeft mijn moeder altijd gezegd dat dat voor haar het eerste signaal was en dat herinnerde ik me weer. Dus... testen!
En als ze het alle vier zeggen, moet ik het toch wel gaan geloven... IK BEN ZWANGER! 😍