Hormonen, emoties & ervaringen?

Hier hadden ze allebei een eigen placenta dus de zwangerschap zelf ging goed alleen werd er een afwijking bij één van de tweeling gevonden en kregen we heel veel nare scenario's over ons heen, er werd zelfs steeds over selectief de zwangerschap beëindigen gesproken want het kindje zou niet levensvatbaar zijn, een echte hel dus maar ik heb alle extra onderzoeken geweigerd en heb vertrouwen gehouden, het was onmogelijk twee gezonde kindjes op de wereld te zetten volgens de artsen en toch heb ik nu twee super gezonde ventjes van 7 maand die naast me liggen een dutje te doen🥰 Na elke afspraak was ik een wrak maar de dag erna raapte ik me weer bij elkaar en ik ben ontzettend positief en optimistisch gebleven, ik had vertrouwen in beide kleine ventjes die in mijn buik trappelde en dat is de beste tip die ik je kan geven🍀🍀

Inmiddels is mijn tweeling net 1 jaar geworden, maar jouw verhaal komt me dus juist niet bekend voor. Hier had ik altijd dezelfde gynaecoloog, tot m’n laatste afspraak met 35 weken en er opeens vermeld werd dat ze langdurig ziek was (gelukkig beviel ik diezelfde avond). Verloskundigen was ook vrij constant, maar ook wel meerdere gezien en gesproken. Onze afspraken stonden eigenlijk juist in het teken van hun groei, hoe goed dat ging, het hartje luisteren, elke afspraak een echo (13 echo’s in totaal gehad). De risico’s en complicaties zijn dus bij mij helemaal niet besproken, alleen met het oog op de bevalling: dat als nummer 2 niet gepakt kan worden, dat het dan een keizersnede wordt en het OK-team ‘op de gang mee kijkt’, zodra ik binnenkwam. Ik zou vooral écht je hart en ziel daar op tafel leggen, ook al is het met tranen. Ik heb er ook vaak genoeg huilend gezeten. Om stomme dingen maar ook zeker over hoe zwaar ik het vond die laatste weken. Er wordt wel naar je geluisterd; ook al is het een ziekenhuis, ik voelde me geen nummer. Ik voel me echt gezegend dat ik zo’n fijne, relatief onbezorgde tweelingzwangerschap heb mogen hebben, dat is echt niet vanzelfsprekend. Ik droeg een een-eiige didi tweeling dus wellicht wel iets minder risicovol dan wanneer ze een placenta delen.

Ik had ook iederen keer een andere gyneacoloog in het ziekenhuis. Heb dat niet perse als vervelend ervaren maar wel als dat je zelf goed moet opletten of alles gebeurd. Dan werd er afgesproken dat ik de volgende keer als ik weer zou komen een briefje mee zou krijgen voor bloedprikken, maar ik moest er de volgende keer wel zelf over beginnen anders gebeurde het niet. Qua complicaties heb ik een periode gehad dat ik erg bang was dat ze tevroeg zouden komen. Elke keer als ik in de nacht wakker werd om te plassen dacht ik : 'wat nou als het vruchtwater is?'. Was nooit zo en die angst was ook ineens weer weg. Uiteindelijk wel met 34 weken bevallen. In het begin heb ik de zwangerschap niet altijd leuk gevonden, ben tot week 18 mega misselijk geweest met overgeven, had medicatie om mijn dagen door te komen en toen regelmatig huilbuien omdat ik het niet meer zag zitten. Toen dat eenmaal over was en de buik groeide ging het beter. Nu zijn mijn zoontje en dochtertje 8 maandjes, en ondaydat ze prematuur zijn doen ze het heel goed ❤️

Heel herkenbaar, ook al had ik een di-di zwangerschap. Terwijl ik dit typ staan de tranen weer in mijn ogen als ik bedenk hoe bang ik ben geweest 1 of beide kindjes te verliezen. Moet er wel bij zeggen dat ik een voorgeschiedenis had en een grotere kans op miskramen en placentaproblemen. Uiteindelijk heb ik ervoor 'gekozen' om te gaan genieten. Ik had toch geen invloed op de uitkomst en dan kon ik beter blij dan bang zijn. Dat lukte meestal en toch had ik elke groeiecho een knoop in mijn maag en was er altijd een stemmetje in mijn achterhoofd dat soms doemscenario's fluisterde. Ik gaf me daar dan gewoon aan over: even een uurtje alle emoties eruit huilen en dan kon ik weer positief verder. Ik sprak ook naar iedereen uit dat ik het spannend vond en waarom. Tijdens de complicaties van mijn eerste zwangerschap hield ik alle zorgen en emoties binnenboord. Dat werkte voor mij niet: maanden na de geboorte kwam alles er alsnog in 1 klap uit. Mij hielp het juist dat de gynaecologen en maatschappelijk werker (tip: vraag daar een gesprek mee aan!) erkenden dat de kans op complicaties groot was in mijn geval. Een soort erkenning dat het niet gek was dat ik het heel spannend vond ofzo. Helaas kreeg een van de baby's inderdaad problemen door de placenta. Gelukkig wel pas met 28 weken en zijn ze tot 34 weken blijven zitten. Ze hadden een goede start en het zijn nu twee gezonde baby's van 7 maanden.

Overigens kregen wij na de eerste paar afspraken een 'vaste' gynaecoloog. Ze lieten ons in het begin elke bewust met iedereen kennismaken, zodat je een bekend gezicht hebt tijdens je bevalling. Veel vrouwen vinden dat fijn. Uiteindelijk ben ik een dag voor de inleiding spontaan bevallen met een team waarin ik niemand kende haha. Ik zou zeker volgende keer aangeven dat je de risico's inmiddels kent en graag wil focussen op de echte situatie van je kindjes en niet op alle 'wat als'-scenario's. Dat kunnen ze ook in je dossier zetten en er rekening mee houden.