Mijn partner zorgt niet goed voor zichzelf

Ik had je bericht al gelezen, maar niet gereageerd omdat ik geen herkenning heb en het lastig vind tips te geven. Maar ik wil wel even zeggen dat ik het echt onwijs knap vind hoe je jezelf staande houdt. Hoe je het verwoord waardoor ik lees dat je aan je partner, maar ook aan jezelf denkt en heel duidelijk je kinderen op nummer 1 zet. Onze tweeling zijn pas twee en een halve week oud en zijn onze eerste kinderen. Ik ervaar nu al dat je het echt samen moet doen. En ik denk dat dat alleen maar meer wordt. Laat staan als je ook nog een peuter hebt rondlopen... Je klinkt als een onwijs sterke vrouw die veel op haar bord heeft liggen. Zou het fijn zijn voor je partner om te gaan praten met iemand? Over zijn neerslachtigheid. Of dat hij een keer in de week een avondje of paar uur helemaal voor zichzelf heeft zodat hij, wanneer hij het zwaar heeft, kan denken: 'over twee dagen dan is het die en die dag en kan ik even aan mezelf denken' en zich dan beter kan herpakken om wel de juiste prioriteiten te stellen en te zorgen voor? Of even familie/vrienden te vragen om te komen op het moment dat jij even weggaat, zodat je dat met een gerust hart kan doen? Misschien niet mogelijk elke week maar om de week bijvoorbeeld, even tijdelijk. Je situatie is lastig, ik hoop dat je er snel samen uitkomt. Een goed gesprek en praten vanuit eigen gevoel op het moment dat er nog geen irritatie is begonnen zou kunnen helpen, mocht je dit nog niet zijn gelukt. Liefste kinderen bij oppas en eventueel samen een wandeling maken. Van wat ik lees kan ik zeggen dat je het goed doet, en dat het goed is aan jezelf te denken hierbij. Niemand heeft er baat bij als je dit zo laat zijn en dan zelf dadelijk ook niet meer kan. Veel sterkte en kracht gewenst!

Ik herken je wel in je verhaal. Mijn man heeft voordat we kinderen kregen een werkconflict gehad waardoor hij zwaar overspannen was geweest. En achteraf was hij nog niet hersteld toen onze dochters veel te vroeg geboren waren waardoor hij eigenlijk weer terug bij af was en geen hulp wilde. Mijn grote fout was dat ik wel hulp bleef vragen van mijn man. Maar hij eigenlijk hulp nodig had. Als ik het achteraf over had kunnen doen had ik veel meer hulp aan andere mensen gevraagd. Zodat zowel mijn man als ik minder belast zouden worden. Ik vind het hebben van een tweeling heel mooi, maar ook heel zwaar. Laat staan als er nog een kind rond loopt. Jullie doen ongetwijfeld allebei jullie best. Kijk of je kinderen af en toe uit logeren kunnen, of extra dag naar opvang of een oppas voor paar uurtjes. Het wordt wel langzaam makkelijker zodra ze kunnen lopen en praten.

Hier helaas geen tips. Wat ik wel merk is dat ik de tweeling veel beter aan kan dan mijn partner. Helpt ook niet dat we daarnaast nog een peuter en kleuter hebben, wat het echt heel intensief maakt. Nu de meiden wat ouder zijn, bijna 10 maanden, gaat het mijn partner ook wat beter af. Maar nog steeds is alle 4 tegelijk voor hem eigenlijk too much. Ook kan hij redelijk negatief denken, waardoor ik het idee heb dat ik altijd positief moet zijn en niet mag "klagen". Iets echt voor mezelf doen is dus de afgelopen maanden gewoon nog niet gebeurd. Mijn man doet overigens op andere vlakken in en rondom het huis wel heel veel. Dus in die zin compenseert hij wel de zorg die veelal op mij aankomt. Ik weet dat het beter wordt als ze straks 1-1,5 jaar zijn, dat heb ik bij mijn jongens ook gezien. Misschien dat dat bij jou ook zo is. Hoe dan ook, het hebben van een tweeling vind ik echt een geschenk, maar het wordt ook enorm onderschat door de mensen om mij heen. Ik krijg eigenlijk alleen hulp van mijn schoonmoeder. En zij heeft, heel terecht, ook gewoon een heel druk sociaal eigen leven. Ik kan mij dus vaak wel eenzaam voelen. Maar ik weet ook, als ze straks naar school gaan komt mijn tijd wel weer. En tot die tijd geniet ik zoveel als mogelijk is. Met een traan en een lach ;)

Ontzettend bedankt voor je lieve en bemoedigende bericht! Mijn partner lijkt zelf dit specifieke probleem niet te zien, afgezien dat hij vanavond aangaf zich momenteel doodongelukkig te voelen, hij lijkt dus zelf ook geen behoefte te hebben om te kijken naar oplossingen. Juist hierdoor is het heel moeilijk om het gesprek aan te knopen, plus dat mijn mombrain ervoor zorgt dat ik er de concentratie en geheugen niet voor heb en mijn partner verbaal heel sterk is, vooral als het gaat om zichzelf verdedigen dus dat zie ik voorlopig niet zitten. Daarom ben ik op zoek naar dingen die ik zelf kan doen, zoals een bericht hier posten wat weer opluchting geeft en de fijne reacties lezen waar ik veel mentale steun uit haal. Dus nogmaals bedankt :)

Dankjewel voor je reactie! Het was heel behulpzaam om te lezen over wat jij achteraf vond dat je beter hebt gedaan, ik ben nu juist ook steeds vrij veel aan hem aan het vragen ook al straalt hij steeds uit dat alles te veel is. Om de een of andere reden zou ik gewoon alles het liefst samen met mijn partner voor elkaar krijgen maar door jouw bericht sta ik open voor de mogelijkheid dat dat misschien niet haalbaar is. Je situatie was ongetwijfeld heel erg zwaar, daarom is het extra fijn en bemoedigend om te lezen dat dingen beter zullen worden

Dat van de kinderen beter aankunnen, altijd positief moeten zijn en de eenzaamheid klinkt ook heel herkenbaar. En dan heb jij er ook nog een kleuter bij, ik doe het je niet na! Ik kijk inderdaad al uit naar kleine ontwikkelingen waardoor het makkelijker zal worden en tot dan geniet ik met je mee met een lach en een traan!

Het is ontzettend zwaar om zoveel alleen te moeten doen! Mijn partner heeft vanaf het begin veel gelijk mee aangepakt waar hij dat niet deed bij de 2 eenlingen die ik ook heb gehad. Ik ben iemand die alles altijd doet en niet om hulp vraagt. Dit heb ik bij de tweeling gelijk anders gedaan. Ik voelde dat ik af en toe rust nodig had en ben toen de twins 3 maanden waren een weekend weg gegaan met een vriendin. Hier kwam ik zo van bij dat ik dit ondertussen al 4x heb gedaan en ze zijn nu 10 maanden. Mijn partner regelt de 4 kids en ik heb het volledig losgelaten. Mijn partner doet dit ook en zo blijven we relaxt en kunnen we zorg prima aan nu! Wat mij ook enorm heeft geholpen is toen ze naar de kinderopvang gingen, 2 dagen in de week. Die dagen werk ik niet altijd en geven mij ook veel rust. Misschien kun je dit soort momenten regelen voor jezelf en je man en komen jullie dit eerste heftige jaar wat makkelijker door?!

Ik herken veel in jouw verhaal en vind het onwijs goed dat je je uit hier! Wij hebben een dreumes meisje van 2,5 en een jongens tweeling van 8 weken. Mijn vriend heeft een burn-out gehad 4 jaar geleden en heeft nog steeds last van mental overload als ik hem teveel vraag. Wij zijn nu beiden op vrijdag vrij om leuke dingen te kunnen doen, hij gaat dan bv naar zwemles met de oudste en ik pak even wat rust met de tweeling. Ik merk dat het praten erover steeds beter gaat omdat ik aangegeven heb dat ik ook echt op hem moet kunnen bouwen en anders echt omval. Hij snapt dat gelukkig wel maar we hebben dagelijks onze struggelingen die voortkomen uit zijn negatieve blik op de wereld waardoor ik helemaal leeggezogen raak. Wat mij enorm helpt is een klaag uurtje bij een vriendin, ik geef het aan bij haar dat ik heel even m’n emmertje moet legen en daarna gaat het vaak stukken beter. Het is voor mannen denk ik per definitie veel zwaarder om kinderen te hebben dus met die gedachte kan ik hem eerder uit de wind houden. Veel sterkte en kracht !

Om de een of andere reden lijkt het nu nog onmogelijk om zoiets te doen, ook doordat ik nog volledig borstvoeding geef en ze niet echt goed drinken uit de fles. Toen mijn zoontje iets ouder dan een jaar was heb ik een keer in mijn eentje een hotelovernachting gedaan en dat beviel ook heel erg goed. Maar ik ben ook gewoon heel slecht in alles loslaten, het is goed de moeite waard om te kijken hoe ik dit wel zou kunnen. Kinderopvang hebben wij nooit gebruik van gemaakt maar onze peuter staat inmiddels wel op de wachtlijst voor een voorschool, dat zou ook alweer heel wat ademruimte opleveren

Dankjewel voor je reactie! Ik probeer af en toe aan te geven dat ik hem nodig heb om niet om te vallen, maar hij vindt dit heel moeilijk om te horen en kan er vaak alleen maar negatiever van worden. Ik vind het lastig om er te veel over te praten met vriendinnen of familie omdat ik niet wil dat ze anders naar hem kijken, hij doet uiteindelijk wel gewoon heel veel heel erg goed en sowieso doet hij ontzettend zijn best. Ik ben dus vandaag maar naar de huisarts gegaan om te praten over mogelijkheden en daaruit volgde een afspraak met de praktijkondersteuner. Heel knap hoe je het allemaal doet, het klinkt alsof je er hard voor gewerkt hebt! Jij ook veel sterkte en kracht gewenst!

Ik ben heel benieuwd hoe het nu met je gaat! Wij hebben hier thuis ook nog steeds flinke uitdagingen en heeft uiteraard z’n weerslag op onze relatie. Het valt niet mee nu de tweeling aan het kruipen/lopen is en we alle zeilen bij moeten zetten. Vooral de verantwoording die ik heb overdag vind ik regelmatig erg pittig. Hoe is het met je man?

Wat lief dat je het vraagt! Het gaat eigenlijk heel erg goed, maar het leven met drie kleine kinderen is gewoon heel pittig. Ik zit een stuk beter in mijn vel dan een jaar geleden en mijn man heeft minder last van zijn rug en zit ook beter in zijn vel. Wat ook een heel positieve ontwikkeling is, is dat hij steeds meer zelfvertrouwen krijgt met onze meisjes en hij het inmiddels geen enkel probleem vindt om met de tweeling alleen thuis te zijn, waardoor ik veel meer ruimte heb om met ons zoontje op pad te gaan of iets voor mezelf te doen. Dat onze tweeling loopt zorgt er bij ons juist voor dat ze minder getild hoeven worden, wat fijn is voor iemand met rugproblemen, maar ik snap ook dat het juist dingen uitdagender maakt. Wij worstelen momenteel juist vooral met de peuterpuberteit van ons zoontje die inmiddels ruim 3 jaar oud is. Vooral de combinatie van een wilde baldadadige peuter met twee dreumesen die overal opklimmen zorgt ervoor dat we snel leegtrekken, vooral als we in de nacht ook steeds uit bed moeten komen. Maar we accepteren nog steeds alle hulp en zoeken naar mogelijkheden om op te laden. Jouw situatie klinkt pittig, ik hoor er graag meer over!