Vervelende opmerkingen over tweelingzwangerschap

Vind dit heel jammer voor jullie maar misschien moet je denken dat het meer zegt over hun dan over jullie 😅 ik heb zo een reacties niet gehad tijdens mijn zwangerschap. Wel over hoe "dik" ik was maar dat was ook gewoon zo ik was mooi zwanger en vond m'n gigantische buik prachtig, dus dat stoorde me niet. Wel opmerkingen na de zwangerschap Het 1ste wat de mensen zeggen als ze me zien is : jij hebt je handen vol , al miljoenen keren gehoord wordt echt afgezaagd hoor! Of ochja nu ben je er ineens vanaf , zo alsof ik nu geen kinderen meer mag maken ( door een trauma bevalling en complicaties weet ik niet of een derde nog voor me weggelegd is) dus zo een reacties pikken dan ook wel, ik lach het dan ook weg maar ja , merk dat heel veel mensen niet na denken over wat ze tegen een zwangere of pas bevallen moeder zeggen zeggen. Buiten dat , het komt allemaal goed hoor, dit waren ook mijn 1ste 2 kindjes en het gaat heel goed, laat je niet ontmoedigen ofs, doordat hé hier zo lang op gewacht hebt ga je het eens zo goed doen😁

Ooohjaa zeker ik herken dit helemaal en al helemaal dat we voor de 2de keer een tweeling krijgen en de andere Tweeling net 2 jaar zijn .. en het is dan niet familie of vrienden die er rare opmerkingen over hebben het zijn meestal buitenstaanders die je tegen komt buiten die meestal wel een rare opmerking hebben , maar vooral loslaten wat andere mensen denken of zeggen erover .. jullie kunnen dit samen , en wat andere mensen vinden moeten jullie los laten want een tweeling is juist net zoiets moois en zoiets wonderbaarlijks , ik zeg vooral proberen te genieten van je zwangerschap 🥰

Hey lieve mama, Heel herkenbaar hoor 😊 Wij hadden al een kleuter van 2 toen we het nieuws kregen dat er een tweeling op komst was. Meeste reacties waren ook van de minder positieve kant. Mensen zijn dan bezorgd of hebben medelijden ofzoiets en moeten dat perse laten blijken. Wij waren zelf bij het nieuws ook niet helemaal oké met het idee van een tweeling. We waren bang dat we het niet zouden aankunnen en konden alleen maar denken aan alle extra's die erbij zouden komen zoals iedereen in de auto krijgen, dubbele kinderopvang, hoe gaat de borstvoeding verlopen, wat dan met die nachten die dubbel zo pittig konden worden, waar gaan ze slapen want we hebben maar 2 slaapkamers, hoe snel moeten we verhuizen,... Al dat geregel zat vooral in ons hoofd ipv te genieten van het idee dat er 2 prachtige kleintjes op komst waren. Als anderen dan dat gevoel versterken, is dat helemaal om te rotten natuurlijk. Dus super leuk voor jullie dat jullie er met z'n tweetjes zo hard naar uitkijken! Hou dat gevoel zeker vast 🥰 Wat betreft anderen hun opmerkingen: die komen extra hard binnen momenteel omdat je als tweelingmama echt boordevol hormonen zit. Ik was zelf ook héél emotioneel. Je kan absoluut na zo'n opmerking zeggen "wij kijken zelf heel hard naar uit naar onze twee wondertjes en focussen ons enkel op de positieve dingen en zouden het leuk vinden als anderen ons hierin steunen." Op die manier laat je heel vriendelijk merken dat je geen nood hebt aan negatieve opmerkingen en dat je wil dat mensen je op een positieve manier feliciteren. Proficiat alvast en nog heel veel succes! 🥰🍀

Jammer hè! Maar ja, hun gebrek. Eerlijk gezegd ben ik brutaal terug en geef ik aan dat zulke opmerkingen niet gewaardeerd worden. Gewoon iets als " Ach, zulke opmerkingen zijn niet nodig hoor. Jij hebt er geen last van en ik ben er blij mee". Of soms als ik een mindere bui heb, slecht geslapen of zo haha iets als "als je niets vrolijks te zeggen hebt, dan hoef je het ook niet te zeggen hoor". Niet altijd aardig of sociaal wenselijk, maar hallo, ik hoop dat ze het bij een ander dan niet doen in het vervolg. Dan ben ik maar ev n de boeman.

Oh ja wat ik ook leuk vind is mensen tegenspreken. Dan zeggen ze "wel druk zeker hè" en dan zeg ik "nou valt wel mee hoor". En dan hebben ze al niets meer te zeggen. En dan kan je lachen hoor, achteraf. Ik ben al bevallen maar het blijft doorgaan. Als je wandelt met je kinderen willen mensen graag iets zeggen. En de mensen die zelf een tweeling hebben nog het meest. Maar ja, dan krijg je hun ervaringen en levensverhaal te horen. Zit je ook niet op te wachten perse.

Wat een wonder dat jullie ook een tweeling mogen verwachten, zeker ook na zo’n traject🥰 Van harte gefeliciteerd😊 Ik ben zelf ook zwanger van mijn eerste kindjes, een jongetje en een meisje. Omdat ik vriendinnen heb waarbij het zwanger worden ook niet vanzelfsprekend was, hielden ook wij er rekening mee dat het nog even zou duren voordat ik zwanger zou raken. Het verliep allemaal sneller dan gedacht en net zoals J_dc schrok ik vooral toen ik zag dat het twee kindjes waren. Dit heeft een weekje geduurd voordat het landde. Daarna echt zo blij en enthousiast en het gevoel hoe gezegend we wel niet waren! Ik zelf ervaar best wat kwalen die mijn eigen levensvreugde (klinkt wel heel zwaar zo😅🙈) maar ben wel echt heel blij met het feit dat we twee kindjes krijgen. Natuurlijk zijn er ook wat minder roze wolk momentjes maar dat hoort erbij. Om mij heen hoor ik dan ook de opmerkingen van “wacht maar als ze er zijn, dan weet je pas echt wat vermoeidheid is”, “nu ben je wel in 1x klaar he”, “pas maar op als jullie ooit voor een derde kindje gaan, dat wordt dan misschien ook wel weer een tweelingzwangerschap, of erger een drielingzwangerschap”, “Ooh wat zul jij groot worden zeg”/“jeetje jij groeit ook echt per week he”, “wat nou als je straks 2 baby’s hebt”, “hoe ga je dat straks in godsnaam met je opleiding doen?” (—> ik volg 1 dag in de week een opleiding naast mijn werk waar ik vanuit Twente naar Amsterdam moet. Is ook heel zwaar, maar dit horen is echt niet helpend dan). Ga zo maar door. En zelfs eigen familie die het niet kan laten om opmerkingen te maken. Ook over mijn lichaam. En als ik dan blij nieuws heb dat 1 baby’tje een groeispurt heeft gehad krijg ik te horen dat ik wel zelf moet oppassen met eten want misschien komt het wel door zwangerschapsdiabetes… Moet zeggen dat al die opmerkingen mij ook pijn doen hoor, het draagt ook zeker niet bij aan je eigen positiviteit en als je even in een dipje zit haalt het je nog verder onderuit. En ik zei er in het begin eigenlijk niets van en lachte gewoon wat mee, maar nu zeg ik er wel wat van als het echt te gortig begint te worden. En dan neem ik geen blad voor mijn mond maar zeg ik gewoon wat die opmerking met mij doet. De reactie die dat bij de andere opwekt is toch wel een soort schaamte merk ik. Op deze manier zien ze tenminste in wat ze doen met zo’n kut opmerking😅🙈

Herkenbaar! Ontzettend onbeschoft en ondoordacht vind ik het! Opmerkingen zoals ‘Wat erg voor je’ en ‘Hey dikzak’. Echt niet wat je wil horen als hormonale zwangere. Ik zeg soms heel eerlijk hoe het voelt en soms ben ik kortaf. Als ik het eruit krijg zeg ik; ‘Het is eigenlijk vooral heel bijzonder als je er over nadenkt, he?!’

Ik weet inmiddels van het hele dorp wie z'n buurvrouw/achterneef/tante een tweeling heeft haha. Ik vond het wel stom dat mensen er automatisch vanuit gaan dat je heel niet meteen blij was. Ik was eigenlijk gelijk blij, maar gek genoeg is dat geen sociaal-wenselijke antwoord. "Nou, ik moet er niet aan denken!" vind ik helemaal zo'n rotopmerking. Alsof ze zeggen dat het 2e kindje er niet mag zijn ofzo. Als iemand een eenlingzwangerschap aankondigt zeg je toch ook niet dat je het zo erg voor haar vindt? Misschien helpt het jou om je op de positieve reacties te richten? (Die krijg je hopelijk ook?) Of een standaardantwoord in te studeren "Je opmerking raakt me. Wij zijn heel blij met 2 kindjes en kijken liever naar de voordelen dan de nadelen" ofzoiets.

Je mag er absoluut iets van zeggen. Ik bedoel, zij nemen toch ook geen blad voor de mond! Ik heb ook geen zin in opmerkingen erover dus heb enkel mijn nabije dierbaren erover verteld. Zij reageren allen positief maar kunnen niet verdoezelen dat ze mij ook wat zielig vinden vanwege de “dubbele moeilijkheidsgraad”. Het lastige hierbij is dat ik ze begrijp en er ook bang van ben haha! Ik zelf ben nog in het proces van het verwerken en het omarmen van het nieuws dus kan echt geen opmerkingen hebben. Ik houd het nog zo lang mogelijk voor me totdat ik zelf meer vertrouwen in mezelf heb en belastende en ongewenste opmerkingen beter opvangen kan én mensen goed op hun plek kan zetten. Iedereen heeft steun nodig, geen motie van wantrouwen!

Echt, het lukt ons wel! Uiteindelijk zijn het net eenlingen… 😜 en onze taak is ze in leven te houden en veel liefde te geven. Dan groeien ze vanzelf wel op. ❤️

Ik heb juist het tegenovergestelde. Toen we wisten dat het er twee waren, zei bijna iedereen om ons heen 'ohhh wat leuk' 'ik had ook zo graag een tweeling gewild' etc etc. Nu ik volgende week ga bevallen na een heeel pittige zwangerschap met veel complicaties, vind ik juist al dat positieve gedoe lastig. Leuk geroepen maar ondertussen lig ik er al een flink aantal maanden af, kan niet werken, veel zorgen om de kindjes en vraag me soms af waar ik het nog vandaan moet halen om de laatste loodjes en bevalling te doorstaan. Dat wordt allemaal maar weggewuifd met 'ach ben je straks zo weer vergeten' alsof het allemaal maar rozengeur en maneschijn moet zijn. Wat ik denk ik wil zeggen: mensen willen ook maar gewoon wat zeggen maar hebben 9/10x geen idee wat je doormaakt of hoe jouw leven is. Trek je er niet te veel van aan. Als zij degene zouden zijn met de tweeling, wisten ze wel beter en zouden ze dit soort opmerkingen niet maken.

Dit inderdaad 😂😂 wat kan mij het schelen dat de buurman van je broer z’n schoonzus een tweeling heeft 🤪. Ik weet ook nog wel reacties dat we gewoon uitgelachen werden dat we een tweeling verwachtten. We hadden toentertijd een dochter van bijna 1 jaar toen het uitkwam. Dat zijn wel echt nare reacties. Vooral de reacties dat alles zo zwaar moet zijn, ik geen tijd meer voor mezelf heb enz enz, ben ik nu na ruim een jaar wel moe van. Ja we hebben echt een pittig jaar gehad, vooral door hun KMA. Maar buiten dat heb ik veel meer kunnen genieten van m’n twee heel veel slapende, rustige en lieve baby’s dan wanneer ik 1 krijsende huilbaby 24/7 zou hebben. Mensen weten niet altijd wat te zeggen en dan komt het er vaak onhandig uit. Of de blikken vol van medelijden als ik met m’n peuter en tweeling voorbij kom. 😂 gelukkig voel ik me er zelf meer dan prima bij.

Mensen blijven inderdaad doorgaan met zulke opmerkingen als de baby's geboren zijn. Mijn tweeling is nu 11 maanden en ik heb ook een peuter van 2,5 jaar en als ik rondloop met de tweeling wagen, met of zonder meerijdplankje met peuter, zeggen mensen aan alle kanten dat ik mijn handen vol heb en wensen ze me succes. Het is pittig maar vooral heel fantastisch en ik ben vooral heel trots op mijn lieve kindjes, zoals ik ook trots was op mijn idioot grote buik. Maar ik kan me heel goed voorstellen dat opmerkingen je raken, er komt ook heel veel op je af. Je hebt niet om de opmerkingen gevraagd, dus je hoeft er niet dankbaar voor te zijn en je bent mensen die het nodig vinden om iets tegen jou te zeggen over het krijgen van een tweeling niks verschuldigd. Uiteindelijk is het enige wat er nu toe doet dat het goed gaat met jou, want jij bent een ongelooflijke topprestatie aan het leveren met je lijf en dit is ook echt een marathon omdat het nog wel een tijdje zwaar (maar ook mooi en bijzonder!) zal blijven dus vooral goed zorgen voor jezelf! ♥️

Heel herkenbaar. Ik vond de opmerkingen ook super irritant. Maargoed het is gewoon zo dat mensen soms een beetje onhandig een opening zoeken om een praatje te maken. Mijn tweelingpeuters zijn nu enorm dwars en driftig de laatste tijd en tja, dan blijken veel opmerkingen gewoon te kloppen. Het is druk, het is zwaar, je hebt handen te kort. Tenminste, zo ervaar ik het wel. Voor jullie niet herkenbaar? Wat ik wel grappig vond bij mezelf is dat ik de "ik moet er niet aan denken" opmerkingen echt helemaal was en toen kwam op televisie een programma over drielingen. Toen riep ik hetzelfde: ik moet er niet aan denken zeg! 😄

Bedankt voor al jullie lieve, fijne reacties. Van mezelf ben ik normaal heel mondig maar hierbij merk ik dat ik toch wat voorzichtig ben in het reageren op dat soort opmerkingen. Ik kan nog steeds mijn vinger er niet op leggen waarom dit ook zo gevoelig ligt. Misschien is het wel gewoon heel simpel en komt het doordat wij juist heel blij zijn met onze tweeling op komst en dat anderen daar dan misschien anders over denken of daar wat van vinden. Ik hoop dan maar dat ik vooral niet naïef ben. Ik bedoel: we zijn ons heel bewust van de risico's en dat het absoluut pittig gaat worden maar de vreugde en liefde voor onze twee krummeltjes overheerst. Ik moet er niet aan denken dat ik ook maar één negatieve gedachte heb over onze kindjes en het voelt dan misschien toch een beetje als uitlachen of medelijden ofzo. Net weer een opmerking van iemand: 'Jeetje, straks 2 baby's. Hoe ga je dat in hemelsnaam doen?!' Ik heb maar gereageerd dat, dat allemaal vast goedkomt. Meer kwam er even niet uit. Gelukkig zijn er ook mensen die louter positief zijn maar ook heel veel die het dan toch even nodig vinden om ons er nog even op te wijzen dat het allemaal heel zwaar en riskant is om een tweeling te krijgen.

Het hebben van een tweeling is fantastisch! Het is zo bijzonder om twee mensjes op te zien groeien, te zien ontwikkelen en de interactie tussen ze te zien. Natuurlijk is het pittig bij tijden! Wij hebben onze portie ook echt wel gehad. Maar het is bovenal een zegen. Als je mensen spreekt die geen tweeling hebben, voel je het onbegrip. Dat kan je ze niet kwalijk nemen, ze weten niet beter. Ik ben gezegend met het feit dat ik echt een hele goede, onbezorgde zwangerschap heb gehad. Het was zwaar bij tijden, ik was ook blij dat het met 35 weken al klaar was. Maar daarna begon het genieten pas. Nu 13 maanden later, betrap ik mezelf er steeds vaker op dat ik echt uren naar ze kan kijken. Hoe ze elkaar zoeken en vinden, samen spelen (maar ook ruzie maken 😂) en ze overdag en ‘s nachts heel goed slapen. Het scheelt hier ook echt (1 ei) dat ze echt rust en veiligheid bij elkaar halen met het slapen bijvoorbeeld. Ze wachten op elkaar voordat ze gaan slapen en het eerste wat ze doen als ze wakker worden is elkaar lachend aankijken 🥹. Het komt echt goed!!

Ik ben 9 weken geleden bevallen van een tweeling en tot nu toe valt alles mij reuze mee. Er zijn zeker moeilijkere momentjes als ze bv beide tegelijkertijd huilen maar daarnaast is het ook zo mooi om ze zo snel al te zien ontwikkelen! Wij weten ook niet beter maar ik weet zeker dat als je een kind hebt die sukkelt met de voedingen of allergieën of wat dan ook dit zwaarder kán zijn dan een tweeling. Het is echt een zegen! 🙏🏻 geniet van dit grote wonder. 🥰

Ik heb een tweeling die beiden sukkelen met voedingen en allergieën 😂🤭 ik raad het idd niet aan! Buiten de voedingen om (wisten pas met 10/11 maand dat ze KMA hadden) was ik meer ontspannen en rustiger met m’n rustige tweelingbaby’s dan dat ik met 1 huilbaby zou zijn.

Lieve mede-aanstaande tweelingmama, Ik herken mij in jouw verhaal. Ook bij ons was de kinderwens er al een aantal jaar en ging het niet vanzelf. 1 miskraam en 6 IUI’s verder had ik een positieve zwangerschapstest. En toen ik m’n eerste echo had en gelijk 2 vruchtzakjes en bijna gelijk daar achteraan 2 embryo’s met kloppende hartjes zag, kon ik alleen maar denken “Wauw, wat bijzonder dat ons dit gegund is!”. En “dit kunnen wij en dit gaan we doen!”. Wij zijn eigenlijk geen moment echt in shock of onzeker geweest. En des te lastiger was het dat er in onze directe omgeving wel best wat mensen beren op de weg zagen. Ook gewoon naaste familie. Die maakten zich toch zorgen over hoe mijn zwangerschap zou gaan, of wij dit aankunnen, dat het pittig gaat zijn het 1e jaar (en jaren daarna). Zoals jij zelf al zegt, we willen echt niet naïef zijn, en we realiseren ons ook zeker dat het af en toe of wellicht vaak pittig gaat zijn. Maar we weten inderdaad straks niet beter, dat is voor ons het normaal. En wij zijn eigenlijk tot nu toe alleen maar trots en aan het genieten. Op een bepaald punt heb ik ook tegen mijn meest bezorgde familielid gezegd dat ik er meer aan heb als iedereen ons steunt. En erin gelooft dat wij het kunnen, want die beren op de weg zullen er gerust zijn, maar als wij ons daar nu al door laten neerhalen wordt het helemaal niks. Dus een positieve instelling van onszelf en onze naasten hebben we het meeste aan. En hun vertrouwen in dat wij dit kunnen kan ons daar alleen maar in sterken. Diegene heb ik sindsdien ook niet meer over die beren op de weg gehoord😉 Wat betreft de opmerkingen van anderen, bijv over omvang enzo. Ik laat ze maar een beetje van mij afglijden. Een collega zei laatst dat ik erbij liep alsof ik al bijna uitgerekend was. Toen was ik om en nabij 23 weken, dus ik moet juist nog wel eventjes haha. Als reactie gaf ik, ja die buik groeit nou eenmaal harder met 2 erin. En ik ben van mijzelf al geen tenger poppetje, dus er zit ook gewoon nog een beetje buikvet van mijzelf bij. Met een knipoog uiteraard😉 Ik merk dat het mij gelukkig niet zo heel veel doet, want ik ben juist zo trots op mijn lijf en mijn buikje. En ik heb mij in jaren nog niet zo mooi en zelfverzekerd gevoeld. Maar ik denk dat dit echt per vrouw heel erg verschilt, en ook afhankelijk is van of je in meer of mindere mate last van je hormonen hebt. Maar juist omdat het bij ons niet vanzelf is gegaan en ons er nu gelijk 2 gegund zijn, vind ik het extra bijzonder! En kan het mij dus eigenlijk geen barst schelen. Ik zou proberen vooral samen met je partner te genieten van jullie speciale bubbel. Dit is zo mooi en bijzonder! En dat neemt niemand ons meer af. En dan zien we daarna wel weer waar het schip strand als het einde van onze zwangerschap wel fysiek zwaar wordt en we als die kleintjes eenmaal geboren zijn soms nachten hebben waarbij we gewoon lekker even een potje met de kindjes meehuilen van vermoeidheid. En ook dat mag en hoort erbij😊 En als de opmerkingen echt lastig vindt kan je proberen het gesprek open aan te gaan, of diegene met een knipoog even te laten weten dat ze zich niet zo druk hoeven te maken😬 Maargoed, de opmerkingen blijven wel komen ben ik bang. Succes en geniet van deze bijzondere tijd!🫶🏻