Hcg daling met gevolg miskraam.

Ah meid. Wat verschrikkelijk! Ik heb kleine 3 weken geleden een miskraam gehad. Heb geen partner dus stond er sowieso alleen in. Het is echt rot als je niet echt iemand hebt. Heb je vrienden waar je je verhaal bij kwijt kan? Dit forum heeft me gelukkig ook het gevoel gegeven niet alleen te zijn. Heel erg dikke knuffel voor je!

Ja heb wel vrienden waar ik bij kan uithuilen. Maar voelt toch niet oké. Kruip het liefst weg in een donker hoekje ook van schaamte😭 Heb het 2 dagen geleden vol trots lopen vertellen

Schamen hoef je je zeker niet!

Wat ontzettend rot. Wat maakt dat je niet terecht kunt bij je partner? Je schamen hoeft zeker niet. Mijn ervaring was dat ik het juist fijn vond dat veel mensen wisten dat ik zwanger was. Nu hoefde ik mijn verdriet over de miskraam niet te verbergen. Zoek steun bij de mensen die er voor je zijn. Het is niet niks... sterkte.

Hoi wat naar dat je je zo voelt. En snap het wel. Je wilt het fijne delen met iedereen, maar niet je meest kwetsbare en gevoelige momenten. Hoe beleeft je partner het? Nuchter o.i.d? Hoever was je al in je zwangerschap? En hoe gaat het lichamelijk? Ikigai, hoe bedoel je zonder partner? Want dat moet heel heftig zijn? Hier loopt mijn man ook wel gewoon door, maar hij heeft wel geluisterd en ik naar hem..elkaatr vrij gelaten in hoe we het beleefden.

Hier is een heel topic over te vinden op het forum. In het kort: we kenden elkaar pas sinds begin de zomer, per ongeluk zwanger geworden Hij wilde abortus, ik wilde het kindje. Helaas is het toch anders uitgedraait.

Oké dat heb ik idd niet gelezen. Heb je wel steun kunnen vinden bij anderen hoop ik toen je je miskraam had. 💖🍁

Gelukkig wel bij een vriendin. Helaas woont ze niet in de buurt, maar is er wel voor me!

Heel veel sterkte 💗. Ik heb een hele lieve partner die me steunt wanneer het nodig is, maar soms heb ik het idee dat hij alweer een stuk verder is in zijn verwerking; hij voelt fysiek niks, ik nog wel. En emotioneel duurt het bij mij gewoon wat langer. Ik probeer iig overal een beetje troost te halen, bij familie, vrienden, hier op het forum en ook collega's. Mij helpt het om mn verhaal te doen, er open over te zijn. Dit forum ook, dus lucht je hart vooral!!

Gelukkig maar :)

Dit herken ik ook wat je zegt. Mijn man is ook een soort van doorgelopen en gaat weer verder. Niet dat hij het vergeten is. Voor ons als mama's is het echt anders. Ik sta soms bij die 'stomme' plantenbak waar ik het kindje samen met mijn andere kindjes in begraven heb. 'Stom', omdat ons kindje niet in een plantenbak hoort, maar in mijn buik. En dan sta ik daar weer te huilen. Ik hou dat wel voor mezelf, en ben blij met zo'n plekje waar ik toch kan stilstaan en herdenken. Ook al was het kindje nog maar zo klein.

Hoe gaat het nu met je Williams?

Onwerkelijk nog, denk dat ik het ergste nu achter de rug heb qua bloeding en krampen. Emoties zitten nog heel hoog.