Blijft moeilijk

Voor ons heeft professionele hulp geholpen. In mijn geval psycholoog (los van heftige start kindje ook zelf postnatale depressie en heel veel schuldgevoel richting kindjes wasr ik rationeel gezien helamaal niks aan kon doen) en mijn man praktijkondersteuner. Ook hadden wij rond 10 maanden een pedagoog die ivm eetproblemen betrokken was. Die begon met hele tijdlijn op papier zetten. Dit hebben mijn man en ik gezamenlijk gedaan. Was heftig, de "beerput van elende" ging even open en gaf emotioneel ook echt een dip, maar daardoor konden we wel weer naar boven krabbelen daarna. Het gezamenlijk uitspelen hoe wij bepaalde situaties hebben ervaren. Verder ook veel er over praten met vrienden en familie en dat mag met tranen want dat kan ook weer even opluchten. Wat voor mij ook heel emotioneel was was fotoalbum van het eerste jaar maken. Van bevalling, ziekenhuisopname en ook de medische rompslomp later. Heb zelf 2 versie's gemaakt eerst alleen met foto's. Later voor onze dochter ook met kortje tekstjes erbij wat ik eerder nog niet kon verwoorden. Misschien is als je hele stukken kwijt bent een tijdlijn maken iets? Aan de hand van aantekeningen, foto's, WhatsApp berichtendie je vrienden/familie toenderijd hebt gestuurd, aantekeningen in ziekenhuisdossier etc? Sterkte met het een plek geven, neem hier de tijd voor het verdriet mag er ook zijn!

Ik herken dit wel. Mijn dochter is geboren met 35+5 en had wel een goede start. We hebben maar een week in het ziekenhuis hoeven blijven. Toch heb ik er veel verdriet van. Ook omdat alles er omheen heel heftig was. Mijn schoonvader is heel plots en recent overleden aan een hartstilstand. Hij heeft 8 dagen in coma gelegen toen er is besloten dat het geen zin meer had en hij niet meer wakker ging worden. Ik was toen 32 weken zwanger. Toen kreeg ik ineens last van bloedingen en bleek mijn placenta los te laten. Met de ambulance met spoed naar het ziekenhuis en ze is vrijwel direct gehaald met een spoedkeizersnede. Ik kon nog wel een ruggeprik krijgen, dus ik heb alles kunnen meemaken. Ook hebben ze veel foto’s gemaakt voor ons. De week in het ziekenhuis was ik dus ook zorgbehoevende en dat heb ik niet gekregen. Omdat alles zo snel ging, had ik niet eens het besef ervan dat ik een premature baby had gekregen en op de afdeling gingen zij mij hier ook niet mee helpen. Ik kreeg een stapel folders en die mocht ik lezen als ik er klaar voor was. Borstvoeding kreeg ik heel goed op gang, maar door vele flesjes en weinig hulp en advies, heeft ze nooit aan de borst kunnen drinken. Eenmaal thuis (we hebben ook een zoon van bijna 3) werd ze ineens blootgesteld aan veel meer prikkels, begonnen haar darmen te ‘werken’ en kreeg ze mega last van reflux. 3 maanden lang heeft ze alleen maar gehuild. Geen contact met haar te krijgen en alleen stil als ze een flesje kreeg of als ze van ellende in slaap viel. Bij het consultatiebureau kreeg ik te horen dat ik al alles deed wat ik moest doen en dat was het dan. De kinderarts in het ziekenhuis deelde me mee ‘alle baby’s hebben reflux’ en ze hoorde niks geks. Nu gaat het gelukkig al een stuk beter. Ze is nu 4 maanden en ze lacht en maakt geluidjes en huilt alleen als ze wat duidelijk wilt maken. En ik plaats van dat ik blij ben en gelukkig, ben ik alleen maar heel verdrietig. Dat het allemaal niet is gelopen zoals ik het had bedacht toen we zwanger werden van haar. Heel verdrietig dat niemand ons wilde helpen en niemand wilde luisteren. Ik ben continu bezig met wat een zware tijd het was en dat we enkel hebben kunnen overleven. Dat de borstvoeding totaal niet is gelukt en dat ik die speciale momenten niet met haar heb gehad. Dat ik niet van mijn meisje hebben kunnen genieten, en nu het beter gaat ik alweer naar mijn werk moet. Ik kan echt wel genieten van de kleine momenten, maar het verdriet is nooit ver weg. Ik weet niet hoe snel dat weggaat, maar ik denk niet snel. Om de borstvoeding af te sluiten, wil ik graag een moedermelk sieraad laten maken. Zodat ik iets tastbaars heb wat ik bij me kan dragen. Verder schrijf ik veel op, wat er is gebeurd en wil ik graag een fotoboekje maken. Ik hoop dat dat allemaal dingen zijn die mij gaan helpen. Het belangrijkste is om de tijd te nemen en het jezelf ook te gunnen om je verdriet een plekje te geven.

Wij hebben vanuit het ziekenhuis maatschappelijk werk gekregen. Wij hebben ondanks zijn goede start, maar een week in het ziekenhuis, nu allemaal kleine dingetjes waar we met hem tegen aan lopen. Door de gesprekken over de kraamtijd, waar wij zeker niet te spreken over zijn kan ik het stukje bij beetje los laten, omdat ik weet dat de "klacht" inmiddels intern ligt.

Mijn jongens zijn ondertussen een jaar geworden en er komt nog steeds een krop in mijn keel. Voor mij is het een enorme verwerking geweest om een invulboek voor prematuurtjes in te vullen. Aan de hand van gegeven uit het zkh, berichtjes die ik gestuurd heb en foto's. En uiteraard hulp van mijn vriend, want voor mij is het ook allemaal wazig. Ik heb het boek geschreven in korte stukken, vaak werd het wat teveel voor mij en moest ik huilen. Het boek loopt over het volledige eerste jaar. Ik ben nu bijna klaar ermee, en terwijl ik de laatste tekstjes schrijf en de laatste foto's er in plak, heb ik ook wel het gevoel dat ik alles terug wat onder controle heb. Maar het blijft heel heftig om aan terug te denken uiteraard. En heel weinig mensen kunnen dat begrijpen, enkel die die het zelf meegemaakt hebben.

Ik herken je verhaal helemaal en ik zit nog steeds in de ziektewet. Op 15 februari is mijn zoon prematuur en dysmatuur middels een spoedkeizersnede ter wereld gekomen, doordat ik pre-eclampsie had. Hij woog maar 1470 gram en was 42 cm. Pas toen we thuis waren kwam de klap en begreep het allemaal niet. Uiteindelijk heb ik laatst een eerste EMDR-sessie gehad en wauw dat maakt verschil. Ik ben veel lichter in mijn hoofd en de gedachtes zijn minder heftig. Ik raad het je echt aan, er was wel een enorme wachtrij, maar ik beveel het absoluut aan. Heel veel sterkte en je doet het goed mama.

Herkenbaar, afgelopen november bevallen Ook hier een prematuurtje en dysmatuur geboren met 32 weken! Ook pre-clampsie! Heb mijn emdr afgerond inmiddels, En heb daar echt baad bij gehad! Had de situatie in 2018 ook al meegemaakt met onze oudste en november 21 dus nog keer beide bevallingen en ervaringen aangepakt, en stuk verlichting! ❤️ Hoop dat je aan het einde van je emdr ook verlichting zult hebben

Wat heftig voor jou dat je het twee keer moest doorstaan, maar wel fijn om te horen dat emdr jou heeft geholpen. Had je trouwens bij de eerste ook pre-eclampsie?