Mis mijn buik

Mijn bevallig was ook heel plots. Ik was nog maar net in mijn derde trimester. Ik miste niet perse zwanger zijn want mijn zwangerschap at me op. Daarna ben ik in een overlevingsmodus geschoten. Maar wat ik later enorm miste was de kraamperiode die ik niet heb gehad. Vooral door de komst van neefjes en nichtjes die meteen thuis waren en er geen zorgen waren realiseerde ik hoe oneerlijk onze start was. Dat was emotioneel zwaar omdat mijn kleintjes pas na 3 maanden thuis kwamen met extra medische zorg. Ik voelde me op dat moment meer verpleegkundige dan moeder. Nu een jaar later ben ik wel de mama die ik altijd wilde zijn. Heb echt het eerste jaar mezelf als een falende moeder gezien. Maar ik heb er in moeten groeien, dat terwijl ik wel echt een moederfiguur ben.

Ik mis het zwanger zijn ook maar ook de bevalling. Dit doordat ik voor mijn gevoel geen bevalling heb gehad. Ik had geen weeën of krampen. Om 21 uur had ik nog geen flauw idee dat 2,5 uur later onze zoon er zou zijn. Ik heb nog steeds het gevoel dat ze mijn zoon van me hebben afgepakt ook al hebben ze daarmee zijn leven gered. Het voelt ook alsof mijn lichaam heeft gefaald, omdat de plek die voor hem veilig had moeten zijn, hem bijna zijn leven gekost heeft: namelijk mijn buik.

Herkenbaar. Ik ben met 34.4 spontaan bevallen. Het was vanaf breken vliezen zo'n 3 uur tot hij er was. Ik heb nog weken alsnog met mijn handen op mijn buik gelopen. Kreeg rare blikken. En dan natuurlijk het zwangerschapsverlof (niet bestaand) en de kraamweek (heen en weer naar het ziekenhuis)

Zoveel herkenning in deze 4 berichtjes. Zelf bevallen met 32 weken heel plotseling. Ik heb er echt een paar maanden over gedaan voor ik foto’s terug kon kijken waarop ik nog zwanger was. Voor mijn gevoel heb ik het gewoon niet afgemaakt. Gelukkig is onze kleine kerngezond en doet ze het heel goed maar jeetje wat een rollercoaster

Heel fijn om te lezen dat het zo goed gaat met je dochter. Ik ben ook met 32 weken bevallen (nu 20 weken geleden) en ik word best wel onzeker van alle mijlpalen en dergelijke. Het voelt best wel als tussen de wal en het schip vallen. Hoe ben jij daarmee om gegaan?

Ik vind het nu al jammer dat mn buik niet meer hard verder groeit, omdat van een van mn tweeling de vliezen bij 25 weken zijn gebroken. Hierdoor is mn buik al omlaag gezakt en groeit ie niet meer zo hard, omdat het vruchtwater er steeds weer uitloopt. Dat kindje groeit natuurlijk nu ook minder. (Nog) niet helemaal hetzelfde dus als de andere verhalen hier, maar elke dag is een nieuwe spannende dag en elke dag dat ze blijven zitten is weer een cadeautje. Het premature zullen we niet kunnen vermijden waarschijnlijk met ook al 2 cm ontsluiting inmiddels op 29 weken

Allereerst nog van harte met de geboorte van je kindje! Heeft hij/zij lang in het ziekenhuis gelegen? Hoe gaat het nu? Dat van die mijlpalen is zo herkenbaar.. ik heb echt een les gehad in loslaten en puur kijken naar haar. Heel moeilijk zeker als er kindjes zijn die later geboren zijn en sneller gaan.. Maar ieder kindje is anders. Het enige wat ik kan zeggen is alle boekjes aan de kant schuiven en proberen te genieten van wat ze laten zien. Alles is goed… Makkelijker gezegd dan gedaan, heb ik ook maanden over gedaan..

Oh wat een spannende tijden voor jullie. Hopelijk blijven ze nog even lekker zitten! 🤞🏻. Sterkte, en mocht je tzt behoefte hebben om er over te praten laat maar weten. Hoe schatten ze het in in het ziekenhuis?

Als elke dag is er 1 en meerdere dagen worden een week extra. De meest kritieke fase hebben we al kunnen rekken die van week 25 tm 28 dus dat is al top! We hebben geen idee hoe het gaat lopen verder, maar we houden vertrouwen dat het vechters zijn! En tot die tijd lig ik opgenomen en krijg ik goede zorg en dagelijkse controles. Het is moeilijk omdat je zo machteloos bent en alle voorbereidingen die nog gedaan moesten worden uit handen moet geven terwijl het je eerste kindjes zijn en dit niet had verwacht uiteraard en dit niet de zwangerschap is waar je op gehoopt had, maar als ze beide gezond ter wereld komen dan heb ik het er voor over🍀

Dank je wel! Hij heeft 7 weken in totaal in drie ziekenhuizen gelegen. Hij heeft vlak na zijn geboorte een hersenbloeding gehad waardoor hij een week na zijn geboorte aan zijn hersenen geopereerd moest worden. Zoals hij er nu uitziet, lijkt hij er wonder boven wonder zonder kleerscheuren vanaf te komen, hoewel dat de komende jaren (tot hij 18 is) nog streng gemonitord zal worden.

Heel veel sterkte in deze spannende tijd! Sowieso fijn deze extra dagen hun een betere start zullen bieden en iedereen op scherp staat. Lijkt me een spannende tijd zo in het ziekenhuis.

Je kan de mijlpalen niet vergelijken met die van een a terme baby. Die 2 maanden minder zwemmen in vruchtwater heeft veel impact op spierontwikkeling helaas. Vaak zijn de kindjes met 40 weken (net iets) sneller met grove motoriek. Het is wel erg herkenbaar. Wij krijgen vanuit ziekenhuis fysio. Nu zijn ze hier een jaar en kunnen ze nog niet staan. Dat zit me wel echt enorm dwars merk ik. Dit is volgens onze fysio is dit voor hun start dikke prima. En biedt ze voor de zekerheid extra begeleiding aan. Hoe moeilijk het ook is probeer ik toch te focussen op hun persoonlijke ontwikkeling. En daar zie ik iedere dag grote stappen in.

Dank je voor je reactie! Als ik puur naar onze zoon kijk dan zie ik hem ook echt grote stappen maken. Toch heb ik ergens de (irreëele) angst dat toch een motorische of verstandelijke beperking naar boven komt drijven. Waar eerst de focus lag op: "we hopen dat hij het overleeft", ligt nu de focus op: "hopelijk kan hij straks meedoen in de maatschappij". Maar goed, daar zijn geen aanwijzingen voor en anders zou het heel veel slikken, huilen en boosheid betekenen, en vinden we alsnog een weg.

Ja verschrikkelijk he, dat ze in het ziekenhuis geen rooskleurige verhalen durven geven. Gewoon altijd meteen het ergste op tafel. Aan ene kant wel logisch aan de andere kant zorgt het er voor dat minimaal de eerste 4 jaar heel onzeker is. Mijn dochters hebben een hele zware start gehad en kregen ook alleen soortgelijke berichten. Ze zijn nu hele opgewekte en ondeugende meisjes. Dus ik hoop vooral dat ze zelf niet te veel nadelen zullen ervaren van hun vroeggeboorte. We kunnen er helaas niet veel meer veranderen aan wat gebeurd is, alleen maar een mooiere basis en kansrijke toekomst bieden.

Heel herkenbaar. Ik heb vooral veel verdriet van het feit dat het ziekenhuis de (logische) keuze maakte hem vroeg te halen, en ik met heel mijn lichaam een soort afweerreactie had daarop, zo het gevoel dat hij er nog niet klaar voor was. Ik kan ook echt huilen bij de gedachte dat zijn veilige haven (de baarmoeder) plots opengesneden werd en hij nietsvermoedend eruit werd gehaald terwijl hij het zo fijn had binnen (want ik weet zeker dat dat zo was). Ik mis ook zijn drukke bewegen, vond het zo bijzonder en gezellig dat ik nooit alleen was, zeker toen ik opgenomen was in het ziekenhuis heeft dat mijn band met mijn zoon echt versterkt, van “we zijn hier samen, we zijn niet alleen”. Gelukkig wordt dat verdrietige gevoel van niet meer zwanger zijn bij mij wel echt minder. Nu is mijn zoon bijna 10 maanden oud en denk ik er echt veel minder aan. Ik hoop dat dat voor jou ook zo zal zijn! Het heeft me ook geholpen te zien dat hij zelf zo sterk en groter werd en dingen zelf ging kunnen (rollen en zo, en eten. Niet heel bijzondere dingen verder 😅). En dat ik zie dat zijn hechting goed is. Ik gun het jou ook dat je straks minder heftig deze gevoelens zult hebben! Maar je bent dus zeker niet alleen hierin.

O jeetje, ik krijg tranen in m'n ogen omdat ik het zo herken en eindelijk verhalen lees die precies mijn gevoel beschrijven... Mijn zoontje is met 37+1 gehaald na twee weken 'vechten' tegen pre-eclampsie. Op papier niet prematuur, maar in de praktijk toch eigenlijk wel. Ik mis mijn buik niet, onhandig ding, maar het zo plotseling afscheid nemen van het zwanger zijn en het al 'moeten' verwelkomen van je kindje... Geen verlof vooraf gehad, heel veel stress en echt nog niet klaar zijn (hij niet en ik niet). De hele zwangerschap was stressvol door continu bloedverlies, maar hij zat veilig binnen en opeens faalde mijn lichaam (voor mijn gevoel althans) en kon ik hem die veiligheid niet meer bieden. Dat ze mijn vliezen braken om de bevalling te laten starten, vind ik achteraf zo naar (ook de manier waarop, maar dat is weer een ander verhaal)... Gelukkig is het medisch gezien allemaal goed gekomen, is hij inmiddels bijna zes maanden, supervrolijk en doet hij het supergoed, maar het verwerken van zo'n stressvolle start duurt echt nog wel even...

Ik vond het wel heel fijn dat ze er geen doekjes omheen wonden. Ik had ook geen ruimte voor poespas er omheen. Ik merk nu dat ik het heel moeilijk vind dat, wanneer er super hoopvolle en tevreden geluiden zijn vanuit de artsen en fysio, ik alleen maar een negatieve ondertoon hoor. Mijn man zegt dan ook dat ze juist heel positief zijn en ze ons alleen maar wijzen op het feit dat we (bijvoorbeeld bij de fysio) nog wel wat meer zijn nekje moeten trainen. Ik hoor alleen maar dat zijn nekje niet zo sterk is als het had moeten zijn, dus ik ben dan algauw bang dat hij een beperking heeft.

Tijdens zo een fysio bezoek wordt er zo veel gezegd. Dat je je focust op de dingen die beter kunnen. Ik heb dat nog steeds. Want ja, de geboorte heb je al ‘gefaald’. Dus dan wil je het nu beter doen. Maar uiteindelijk bepaalt je kindje het tempo. Mn ene dochter overstrekte rond het termijn van je kindje nog heel veel. Als je haar rechtop hield moest je haar nek goed ondersteunen. Ze kon wel heel snel naar buik draaien en daar uren op liggen spelen. Waarschijnlijk was haar hoofd gewoon wat zwaar. Nu zijn haar verhoudingen anders merk je er niets meer van. Nu zijn er weer andere dingen die meer aandacht nodig hebben…

Gisteren bevallen van onze twins met 29+2. Nu al heel gek gevoel om geen schoppen meer de voelen of gedraai en dat je buik ineens slap is ipv gespannen en flubberig. Was straks automatisch aan het aaien maar er gebeurde niks uiteraard, heel onwerkelijk en raar

Gefeliciteerd en sterkte de aankomende periode. Hopelijk maken je twins het naar omstandigheden goed.