Wens 2de kindje.

Hier net 2,5 week geleden bevallen van de 2e met 35+6. De eerste kwam 1,5 jaar geleden met 32+1, ook oorzaak onbekend. Begonnen met het verliezen van (een klein beetje) vruchtwater. Ook nu begon het met gebroken vliezen. Hoe groot de kans is dat een 2e ook te vroeg komt kunnen ze moeilijk zeggen kreeg ik te horen, zeker omdat de oorzaak dus niet bekend is. Ik kreeg van week 16 tot week 24 metingen van de lengte van de baarmoederhals. Als dat te kort wordt kunnen ze tot week 24 een cerclage plaatsen (een soort bandje om de baarmoederhals te sluiten). Was bij mij gelukkig niet aan de orde. Ook kreeg ik progesterontabletten die ik vanaf week 16 dagelijks vaginaal moest inbrengen. Hoewel het ook nu weer een premature bevalling was, is het zo’n wereld van verschil. Geen sonde, geen monitor nodig gehad. Kon direct goed aan de borst drinken. We mochten na 2 dagen ter observatie naar huis en hebben een kraamtijd gehad zoals het hoort. Zooo van genoten!! Dat gun ik jullie ook! Ik zou het gesprek aangaan in het ziekenhuis, maar je vooral niet teveel laten leiden door angst. Je weet niet hoe het gaat lopen, probeer vooral te genieten

Mijn zoon is geboren met net 35 weken. Veel.gewerkt opleiding veel stress tijdens mijn zwangerschap. Weinig rekening werd er met mij gehouden op de werkvloer. 6 maanden na mijn bevalling was ik.plots zwanger van nr 2. Ik was erg bang ik kreeg ustrogan en mijn baarmoeder mond werd in het ziekhuis gecheckt. Ze zeiden dat de kans op opnieuw een vroeggeboorte groot is. Ondanks de stress die het met zich mee bracht uiteindelijk met 39 weken bevallen. Dochtertje was wel te klein maar gelukkig gaat alles met beiden goed. Nu ik de 2 samen zie denk ik oh heerlijk 2 sterke kindjes 😍

Goed om dit zo te horen. Ik vind het heel spannend. Mijn zoontje heeft ook 2 klompvoeten en na de 20 weken echo dachten ze dat er van alles mis was wat gelukkig uiteindelijk niet zo bleek te zijn. Nu wil mijn vriend geen 2de door alles wat er is gebeurd. En omdat ik het ook allemaal zo eng vind denk ik vaak moet je niet gewoon blij zijn met wat je hebt? Alleen die kriebels voor nog een kindje gaan maar niet weg.

En gefeliciteerd natuurlijk trouwens 😊

Das goed om te horen de 2de met 39 weken. Denk dat stress bij mij een grote rol heeft gespeeld. En had beter naar mijn lijf moeten luisteren maar ik dacht altijd stel je niet aan en hoppa weer door.

Ja ik snap de spanning heel goed. Ik heb de afgelopen zwangerschap ook echt minder kunnen genieten omdat er continu spanning was wanneer ik zou gaan bevallen. Zeker rond de 32 weken durfde ik nauwelijks iets te doen en dacht ik continu te voelen dat ik vocht verloor. Zeker met zo’n 20-weken echo en de medische molen waar jullie in zijn beland snap ik de spanning heel goed. Toch zou ik je er niet door laten lijden! Probeer met elkaar te praten over de risico’s en angsten die er spelen en probeer dit ook in perspectief te zien, elke zwangerschap en elk kindje is weer anders. Ik ben in ieder geval heel blij dat wij het nog eens aan hebben gedurfd. Succes met het maken van een keuze!!

Ja lastig he je wil alles zograag goed doen en niet mopperen maar ik heb wel van mijn 1e zwangerschap geleerd denk aan jezelf en de kleine. Vooral richting werk. Rust is ook nodig

Vraag een pre-conceptiegesprek aan bij in het ziekenhuis (niet de verloskundige, die weten vaak minder van herhaalkansen enzo). Dat heeft mij toen erg geholpen. Bij mij was er wel een oorzaak, met 25% op herhaling. Na heeeel veel twijfelen zijn we ervoor gegaan. En toen werd het een tweeling. 😅 De zwangerschap was spannend, met weer een vergelijkbare complicatie bij 1 van de kindjes. Ik ben met 34 weken spontaan bevallen. Wéér prematuur dus en wéér opname op neonatologie. Maar dit keer konden we het mentaal veel beter aan, omdat we wisten wat we konden verwachten, ons erop ingesteld hadden en de vorige keer verwerkt hadden met hulp van een psycholoog. Ik ben daarom heel blij dat we gewacht hebben tot we het beiden aandurfden (duurde bij mij langer dan mijn man trouwens).

Hielp wel dat alledrie de kinderen verder gezond waren en het na de geboorte geen moment de vraag is geweest of ze het zouden redden.

Ik snap je angst en twijfel erg goed. 1e spontaan bevallen met 28 weken en nooit een oorzaak gevonden. Bij de 2e zwangerschap vond ik erg spannend en telde veel meer de weken en ook mooi 24 weken zwanger en nu is het levensvatbaar, 28 weken he we zijn de 1e voorbij, 30 weken mooi nu Nijmegen afgevinkt, 32 weken we mogen in onze eigen plaats blijven. Heel vreemd en raar met 35 weken zei een stem in mezelf geniet nu nog maar goed en met 35+5 braken mijn vliezen. Vanaf dat ik wist dat ik zwanger was had ik sterk het gevoel dat ons 2e kindje met 35+5 geboren zou worden, ik zei tegen me man als dit klopt is het zo toevallig want dd oudste is met 35+5 thuis gekomen. Wel tot de laatste dag de vaginale zetpil gebruikt en met 28 weken met verlof(ik moest toen met verlof vanwege de corona regels op het werk). Het gekke en rare vond ik allebei onze zonen hebben 5 dagen op dezelfde kamer gelegen in hetzelfde ziekenhuis. 1e zoon moest naar 5 dagen naar de grote zaal, 2e zoon mocht naar 5 dagen mee naar huis.

Hier bij de 1e met 35+4 bevallen. Spontaan gebroken vliezen. Bij mijn 2e zwangerschap heb ik van week 16 tm 36 Utrogestran gebruikt en werd ook wat vaker mijn baarmoedermond gecheckt. Mijn 2e is geboren met 39 weken en dat was zelfs een inleiding. 😅 Bij mijn 1e zwangerschap zowel in mijn werk als privé flink stress gehad.

1ste zoon: 34 weken (vliezen gebroken) 2de zoon: 38 weken dmv inleiding 3de zoon: 36.3 (spontaan) 4de dochter: 37 weken (spontaan) 5de zoon: 35.1 (spontaan)