Alleen

Hee Maria, Wat verschrikkelijk dat je ook je kindje moet missen. Ik herken je gevoel zeker. Ik ben met 23,5 week mijn eerste kindje verloren, nu alweer ruim twee jaar geleden. Inmiddels heb ik een prachtige dochter gekregen, alhoewel dat ook niet allemaal van een leien dakje is gegaan. Toen heb ik ervaren dat ik niet op begrip in mijn omgeving hoefde te verwachten, door opmerkingen als: 'je hebt nu toch een kind?', alsof daarmee alles goed is. Zelfs nu worstel ik daar nog wel eens mee. Het is voor mensen die niet iets soortgelijks hebben meegemaakt gewoon echt heel lastig om in te voelen wat wij doormaken. Natuurlijk wordt het verlies en het gemis steeds iets draaglijker, maar ik mis mijn zoontje nog steeds en dat is voor de buitenwereld heel vreemd. Kun je je hart wel luchten bij je partner? Erover blijven praten met mensen die het wel kunnen begrijpen (al is dat maar zo'n klein clubje!), dat is wat voor mij heel erg heeft geholpen en nog steeds helpt. Heel veel sterkte, kracht en liefde gewenst. Je hebt nu voor altijd een engeltje op je schouder zitten 🍀

Hoi Maria, Allereerst veel sterkte bij dit vreselijke verlies 🤍 Wij zijn ons meisje op 28 augustus verloren en ik merk dat mensen er wel minder naar vragen nu ik weer werk en ik er weer wat beter uit zie. Maar ik hoor het wel vaak dat het na de eerste maanden vaak bij de omgeving weer wat meer naar de achtergrond verdwijnt en lijkt te worden onderschat hoe zwaar dit verlies blijft voor de ouders die dit meemaken. Ik zou je in ieder geval de tip geven om zelf de ruimte en steun te blijven vragen die je nodig hebt. Vaak is het ook de waan van de dag bij andere mensen of een verkeerde inschatting en helpt het bespreekbaar maken ook weer om te krijgen wat je nodig hebt. En ik vind zelf dat deze app/lotgenotencontact helpt om je niet alleen te voelen en steun en medeleven te ervaren. Heb je wel nog iemand waar je goed mee kan praten? Hopelijk wel 🙏

Ik ben ook in juni moeten bevallen na 23 weken. Het begon zelf nog geen 2 maand erna. Ik was aan het wenen in mijn keuken en mijn schoonmama vroeg of er iets gebeurd was... ik zei dat ik een slechte dag had. Opnieuw vroeg ze of er iets was dat aanleiding gaf .... Ongelooflijk. JA er is iets gebeurd... nog geen 2 maand geleden... Nu heb ik ook dat gevoel hoor dat de meesten daar niet meer mee bezig zijn... wij zijn degene die achterblijven he... zelf onze mannen kunnen niet exact voelen wat wij voelen... wij hebben onze baby gedragen, gevoeld.... Veel sterkte

Wat pijnlijk dat mensen zo op jouw situatie reageren! Het is inderdaad heel erg moeilijk voor anderen om in te voelen wat wij doormaken en dat is ook goed, want ik gun niemand dit gemis! Gelukkig kunnen mijn partner en ik heel goed met elkaar praten en zijn er ook wat anderen die zeer steunend en meelevend zijn. Jij ook veel liefde!

Wat afschuwelijk dat jij ook je kindje moet missen! En wat knap dat je alweer aan het werk bent! Ik vind het wel lastig om steun te vragen, maar heb gelukkig een hele lieve partner en een aantal goede vriendinnen bij wie ik terecht kan. Deze app is ook fijn! Heb jij op andere platforms lotgenotencontact?

Jij ook veel sterkte! Onbegrijpelijk, maar ook heel herkenbaar wat je zegt. Als ik soms reageer op de vraag hoe is het, met niet goed dan kijken mensen je verbaasd aan en vragen ze wat er aan de hand is….

Dat is ook lastig.. mij lukt het soms ook echt niet terwijl ik er dan wel zo'n behoefte aan heb. Ik plaatste een keer uit verdriet en eenzaamheid in mijn ellende een gedichtje op social media, omdat ik niet wist hoe en wie ik moest benaderen. Normaal plaats ik vrijwel nooit iets. Maar het hielp wel en ik kreeg veel steun en lieve berichtjes. Soms lijken mensen het even te vergeten (wat ik pijnlijk vind nu ik het typ), maar gelukkig staan echte vrienden dan ook weer voor je klaar met steun en liefde als ze zich er bewust van worden 🤍 Ik gebruik alleen dit platform. Ik zat eerst nog in een lotgenotengroep van mensen met (overleden) kindjes met CHD. Maar dat was te pijnlijk. Je ziet er de overlevers (de what if..) en de kinderen die alsnog sterven of heel veel ellende en nare gevolgen doormaken.

Zeker herkenbaar.. mijn zoontje Kyan is nu 3 maanden geleden overleden. Hij is als prematuur geboren met 24wk en heeft tot 28 weken gestreden. Niemand vraagt meer hoe het gaat(hoeft ook niet per sé, maar het wordt gewoon vergeten) vriendin vroeg nota bene vorige maand als ik mee naar de club ging! Het leven gaat natuurlijk voor iedereen door, en logisch. Maar mijn leven staat stil. Mijn pijn en verdriet is onbeschrijfelijk en zal nooit meer verdwijnen.

Ik begrijp je helemaal.. allereerst gecondoleerd met dit verlies 😔💔 je omschrijft eigenlijk exact wat ik nu ook ervaar.. wij moeders hebben het kindje gedragen, en op de wereld gezet. De rest van de wereld gaat sneller weer door met het leven, en voor ons is dat wat minder gemakkelijk, onze buik is leeg, en onze armen ook. Ik ben onlangs ons 2e kindje verloren, en ik omschrijf dit als wederom een reset van mn hele leven.. Wie ben ik nou eigenlijk, wat wil ik.. en ik zal mijzelf weer opnieuw moeten vormen. Misschien herken je dit wel. Maar 1 ding ligt vast, het proces is niet te overhaasten en er staat geen tijd voor. Ik weet niet of je dingen hebt waar je je graag mee bezig houdt maar ik merk dat ik erg veel behoefte heb naar buiten te gaan, de natuur in, helemaal als het weer mee zit. De natuur werkt genezend. Heb zelf niet echt veel sociale contacten meer, hoop dat je ondanks dat het misschien afgenomen is, je wel nog wat steun uit je omgeving krijgt 🙌 en als je er baat bij hebt kun je evt met iemand praten, dit verlies is niet iets wat je alleen hoeft te doen ❤️‍🩹

Dat is mooi zeg! Fijn dat je daar steun en liefde door ontvangt. Ik snap heel goed dat dat pijnlijk is. Dat merk ik soms ook als ik hier op sommige topics meelees. Alles wat er allemaal mis kan gaan bij een eventuele volgende zwangerschap….

Wat vreselijk! Ik vind het ergens wel fijn als mensen wel aan mij vragen of ik zin heb om iets te ondernemen, in plaats dat ze het voor me invullen. De pijn en het verdriet zijn inderdaad mega groot, maar ik haal troost uit de gedachte dat de scherpe randjes er met de tijd misschien vanaf gaan. Heel veel liefde & kracht voor jou!!

Wat heftig, jij ook gecondoleerd! Heel herkenbaar inderdaad! Mooi omschreven. Het is ook een vorm van afscheid van je oude ik. Je wordt nooit meer dezelfde. Ik word een nieuwe ik. Het is heel fijn om buiten te zijn en verder kan ik me goed bezighouden met sporten, lezen, schilderen. Het is ook mooi om hier te ervaren dat veel vrouwen die een kindje hebben verloren dezelfde worstelingen door maken.

Dankjewel! Ja dat is het zeker, een heel uniek proces. En ook al gun je een ander dit niet is het toch fijn om lotgenoten contact te hebben. Gelukkig heb je wat dingetjes waar je je mee kan bezighouden🫂

Dit herken ik absoluut. In het begin is iedereen meelevend . Maar op een gegeven moment moet tijd de wonden Helen en verwachten ze de oude jij. Die oude jij, die gaat er nooit komen. Ik hoop dat er ook wat mensen in je omgeving zijn die dat wel zullen begrijpen en er altijd voor je Zullen zijn. De naam van je kindje zullen blijven noemen. In mijn eigen ervaring is er een grote ons dat het je ook een aantal vriendschappen in gaan kosten. En dat is jammer. Je hebt al zoveel pijn en verdriet en dan verlies je daardoor ook nog eens vriendinnen. Wat mij hielp is lotgenoten contact. Ik heb zulke goede banden opgebouwd met een aantal dames. Deze dames kennen je pijn als geen ander , zeggen altijd de dingen die jij nodigt hebt en laten je kindje leven door ze vaak te benoemen. Daarnaast is mijn man de allergrootste steun. Wees duidelijk , ook naar anderen. Voor hen kan het ook moeilijk zijn maar jij moet aan jezelf en aan je eigen gevoel denken . Dikke knuffel voor jou!

Dankjewel voor je mooie bericht! Ik herken me heel erg in je woorden. Sommige vriendschappen zijn veel sterker geworden, maar van andere vriendschappen is bijna niets meer over. Het is ook zo gek, dat er dan wordt verwacht dat je begrip hebt omdat de ander het zo moeilijk vindt. Dat is voor mij de omgekeerde wereld.

Wat je schrijft is heel herkenbaar. Wij zijn 12 augustus ons meisje verloren na 33 weken zwangerschap. Geboren met een spoedkeizersnede, gereanimeerd maar ze was te zwak. De eerste weken na haar overlijden kregen we heel veel kaartjes en berichtjes. Maar na een poosje stopte dat. Wat me ook veel pijn heeft gedaan is dat we, de dag na de crematie, van niemand iets hoorde. Iedereen wilde ons even laten maar dat deed toen zo'n pijn. Half oktober is een vriendin van mij bevallen van een meisje. Ze zit op haar eigen roze wolk maar heeft al 2 maanden niks van zich laten horen. Pas na 2 dagen hoorde ik dat ze bevallen was. Voor alles gebeurde had ik eigenlijk al weinig echte vrienden. Er is nu niemand echt meer over. En dat doet nog meer pijn. Ik ben nog niet aan het werk. Een uurtje langs gaan is al te veel, dan lig ik de volgende dag uitgeschakeld op bed. Het verlies alleen is al verschrikkelijk, maar de eenzaamheid er na vind ik ook ontzettend zwaar.

Ik begrijp wat je bedoelt, het is zo naar om je kindje te moeten missen. Je toekomst is opeens anders dan wat je in gedachten had. 1,5 maand geleden bevallen van ons stilgeboren dochtertje met 21 weken. En daar zit je dan nu, thuis, alleen. De aandacht van mensen om je heen wordt minder. Maar eerlijk, al krijg je nog zo veel aandacht, dit moeten wij echt zelf doen. Niemand om je heen kent jouw gevoel en jouw verdriet. Op zoek naar handvaten, maar die zijn er niet. Maar afwachten hoe de volgende dag eruit gaat zien qua emoties en gevoelens. Het is een achtbaan. Zelf merk ik dat ik het fijn vind dit soort forums te lezen. Ook van mij af schrijven helpt. En leg de lat niet te hoog voor jezelf. Ik wens je veel sterkte.