And again.. 💔

Jeetje wat erg dat jullie dit (weer) mee moeten maken😢 ik lees je verhaal met tranen in mijn ogen. Ik wens jullie heel veel kracht en sterkte toe❤️ Goed van je dat je hulp wil vragen in het ziekenhuis, zeker doen! Ik ben ook een paar x bij de praktijk ondersteuner geweest maar had het gevoel dat ik daar stagneerde en gevraagd om andere hulp. Ben nu een paar x bij een psycholoog geweest en daar krijg ik EMDR voor het verlies van onze dochter, maar leer tevens ook veel over mezelf en hoe ik anders of beter met dingen om zou kunnen gaan.

Wat een heftig verhaal zeg! Ik heb hier geen ervaring mee en kan me niet voorstellen hoeveel pijn dit moet doen. De keuze van zo snel mogelijk willen afbreken herken ik dan weer wel heel erg. Heel veel sterkte gewenst!

Hoi, Even reageren op je berichtje. Omdat wij in een vergelijkbare situatie zitten en het soms best wel eenzaam is omdat het niet zo vaak voorkomt. Wat ontzettend verdrietig dat jullie Emma moeten missen en nu opnieuw een kindje gaan verliezen. Zelf ben ik in 2019 moeder geworden van een dochter na 24 weken zwangerschap. Ze was niet levensvatbaar en haar hoofdje groeide zo snel dat ik de zwangerschap nooit uit zou kunnen dragen en het bovendien risicovol was voor mij. Daarna hebben we twee gezonde dochters gehad. Afgelopen december weer een dochter verloren bij bijna 21 weken zwangerschap. Ze bleek dezelfde afwijking te hebben als onze eerste dochter. Achteraf gezien is het toch erfelijk. Een ingewikkeld verhaal, maar mogelijk dus ook 50% kans op herhaling. Ik herken heel erg dat het anders voelt bij de tweede keer. Ik wilde ook zo snel mogelijk dat de zwangerschap zou stoppen. Ik had al zo’n slecht voorgevoel en het was een verschrikkelijke zwangerschap, ik was ontzettend misselijk al die weken. Maar achteraf kwam de klap wel enorm hard binnen. Wat voel(de) ik me ontzettend verslagen door dit nieuws. En ik voelde me ook schuldig naar onze dochter, alsof ik er niet alles aan gedaan had of niet genoeg van haar gehouden heb. Eerlijk gezegd was de mentale klap achteraf veel harder dan bij de eerste. En hoe nu verder? Want de wens voor een derde kindje is er wel… DGT is voor ons geen optie. Ik heb trouwens wel hulp gezocht bij een psycholoog. Dat helpt wel echt in het verwerkingsproces. Herken dat je je zo machteloos kunt voelen, dat je niets kunt doen. Waarschijnlijk ben ik drager (kiembaanmozaicisme heet het), waardoor ik de afwijking zelf niet heb maar wel door kan geven. En ik voel me ontzettend machteloos, en ook verantwoordelijk voor het doorgeven/maken van gezonde eicellen, terwijl ik totaal geen invloed heb. Als ik wat voor je kan betekenen, laat het weten. Voor nu wens ik je veel kracht! Liefs!

Ik bedoel PGT Ipv DGT

Allereerst heel veel sterkte. Ik herken mij in jou verhaal. Twee keer de zwangerschap afgebroken vanwege een erfelijke aandoening. Na de tweede afbreking gekozen om het PGT traject in te gaan (twee jaar geleden). Ik ben nu 3 weken geleden bevallen van ons PGT wondertje ♥️. Je mag mij sowieso een privébericht bericht sturen als je vragen hebt, maar er is ook een topic over https://community.24baby.nl/forum/zwanger-worden/pgt-start-wkoBDR?utm_source=24Baby&utm_medium=app

Verschrikkelijk! Ik heb hetzelfde meegemaakt en had ook precies hetzelfde gevoel als dat jij beschrijft. Voelde mij bij mijn dochter veel rustiger (terwijl daar de vlokkentest 2 keer bij was mislukt) ook omdat ik dingen anders bij haar kon doen die ik bij mijn zoontje erg heb gemist. Zoals haar lekker warm in een mandje kunnen leggen en zoals voor mij zelf de ruggenprik nemen. Wij hebben het pgt traject doorlopen maar helaas te weinig eitjes door dezelfde aandoening waar ik drager van ben. Misschien dat je nu ook het verdriet niet helemaal toelaat omdat je weet hoeveel pijn het doet, dit idee kreeg ik bij mijzelf een beetje beetje. In iedergeval heel erg veel sterkte❤️‍🩹

Dankjewel ❤️ dat is wel precies wat ik gisteren ook tegen een vriendin zei inderdaad: dat we het misschien niet toelaten omdat we weten hoeveel pijn het doet en we dat gewoon niet trekken. Zelf denk ik wel dat het misschien nog extra hard binnen gaat komen op het moment dat ons zoontje geboren wordt. In elk geval altijd fijn om te horen dat mensen zich er wel in herkennen, dat geeft wel vertrouwen.

Gefeliciteerd met de geboorte van jullie kindje! Bedankt voor het doorsturen van het topic, day lijkt me wel een goede om even te gaan volgen. Weet jij nog hoelang ze bij jullie hadden gezegd dat het genetisch onderzoek (dat is denk ik het maken van de test?) zou duren? Bij ons hadden ze daar 18 maanden voor gegeven. Wel zeiden ze toen dat een kindje met de aandoening ervoor kon zorgen dat dit traject verkort kon worden naar 6 maanden. Maar geen idee of het dan een voldragen zwangerschap moet zijn. Bizar dat dat verschil zo groot is ook. En dan kan het natuurlijk ook nog zijn dat je twee jaar zit te wachten en dat je nauwelijks gezonde eitjes hebt waardoor PGT alsnog niet lukt. Hele moeilijke keuze!

Door het genetische ‘materiaal’ van de vorige twee zwangerschappen heeft de test maken bij ons 6 maanden geduurd. Ze gaven aan dat het 6-9 maanden kon duren. Het is een super lastige keuze, je weet niet of je het gewenste resultaat gaat bereiken. Maar op dat moment trok ik een derde zwangerschapsafbraak niet. Wij hebben een heel soepel traject gehad gelukkig, maar dat is helaas niet altijd zo.

Er zijn er inderdaad niet zo veel die hier twee keer doorheen moeten, maar toch had ik hier en daar al wel verhalen gehoord. Gelukkig zijn het er niet veel want je gunt het niemand, maar het kan inderdaad ook heel eenzaam voelen. Wat lastig dat je zelf drager bent en er zelf niets van merkt, maar dat je kindjes door hetzelfde niet levensvatbaar zijn. Lijkt me een heel oneerlijk gevoel geven. Kunnen ze tijdens de zwangerschap wel tests doen bij jullie, of blijkt het echt pas na die 20 weken? Dat schuldgevoel herken ik wel inderdaad. Het voelt nu een beetje alsof het niet klopt dat we niet huilen. En het is alsof ik in mijn hoofd al afscheid van hem heb genomen en alweer aan de volgende denk. Een vriendin zei gisteren wel: dat je niet huilt betekent niet dat je minder verdriet hebt, en daar probeer ik me nu een beetje aan vast te houden. Maar op dit moment lijkt het besef er niet helemaal wat we aan het doen zijn en dat we wel een beslissing aan het nemen zijn over een mensenleventje. Heel verwarrend allemaal. Erg herkenbaar war je zegt over de eicellen. Ik heb mijn lichaam de laatste dagen ook echt vervloekt waarom het toch steeds verkeerde cellen maakt. En inderdaad, daar voel ik me ook een soort van schuldig over terwijl je daar 0,0 invloed op hebt. Je zou zo graag elke maand een testje willen doen voordat je zwanger raakt he. Soms voelt het ook een beetje als: als we nu een maand eerder of later zwanger waren geraakt was het misschien wel goed geweest. Wat dat betreft denk ik er ook gewoon te veel over na en probeer ik echt naar houvast te zoeken waardoor je zou kunnen voelen of het wel of niet goed zit die maand, maar dat is er nu eenmaal niet helaas.

Ja ik las al iemand die echt twee jaar heeft gewacht op de eerste terugplaatsing. Lijkt me erg heftig. Maar stelt wel gerust dat ze het DNA bij jullie hebben kunnen gebruiken. Dat is natuurlijk geen garantie dat dit bij ons ook kan, maar ik vind een jaar verschil in genetisch onderzoek wel echt enorm en kan de afweging ook echt veranderen. Ik twijfel nu nog. Ik heb ook het gevoel dat ik dit niet nog een keer trek. Maar nu even onze kinderwens ruim een jaar op on hold zetten weet ik ook niet of ik daar klaar voor ben. We hebben zelf eigenlijk steeds tegen elkaar gezegd dat we 3x natuurlijk zouden proberen en daarna verder zouden kijken. Maar dat was wel voordat we wisten hoe intens dat dit is. Want je weet van tevoren dat het pijnlijk is, maar de realiteit is nog veel harder.😢

Jij bent degene die uiteindelijk de zwangerschap draagt, dus denk dat jij hier als enige in kan beslissen. Mijn vriend heeft mij hierin laten beslissen omdat hij het heel anders ervaart dan ik. Hij gaf aan dat hij meer afstand kan nemen, maar dat lukt natuurlijk niet als je zwanger bent. Ik zag ook op tegen het lange wachten en het gevoel niks te kunnen doen. Je wil het liefst zo snel mogelijk weer zwanger zijn na de afbraak. Maar het is mij uiteindelijk echt meegevallen. Heb er wel voor gezorgd dat we veel afleiding hadden, vakantie/weekendjes weg/avondjes theater/bioscoop. Tijdens het hormoonspuiten een huisje gehuurd in de buurt van het zkh.

Er is trouwens ook een facebookpagina met anderen mannen/vrouwen die PGT doen

Klopt inderdaad. Hoewel ik zelf ook weer vind dat ik dit niet alleen kan beslissen, omdat het ook wel echt zijn leven bepaald. Maar als het er echt op neer komt, ben ik wel degene die bepaalt inderdaad. Maar zo staat hij er zelf ook in gelukkig hoor. Hij is wel duidelijk dat hij nog een keer natuurlijk wil proberen maar snapt het ook dat ik het niet zou willen omdat ik het moet dragen en daardoor anders ervaar. En ik weet zeker dat hij me daarin steunt.❤️ Ja ik zie zo op tegen dat wachten. Maar kan me ook wel weer voorstellen dat dit "makkelijker" wordt als je eenmaal dat besluit hebt genomen. Dat het dan een gegeven is waar je mee leert leven. En inderdaad: in die tijd kan je wel mooie dingen doen. En toch zegt iets in me nog: laten we het nog één keer proberen en daarna PGT gaan doen. Maar goed, ik moet sowieso eerst dit verlies gaan verwerken voordat we hier echt een besluit over kunnen nemen. De Facebook pagina ken ik inderdaad, daar ben ik ook lid van😊

Niet hetzelfde meegemaakt maar wel een hele dikke knuffel voor jou ❤️

Het spijt mij erg dat je dit weer moet ervaren. Ik heb vorig jaar in mei een dochtertje verloren met 19 weken en in september nog een dochtertje met 16 weken. Geen oorzaak bij beide babys gevonden ook niet bij mijn partner of bij mij. Ik wens jullie veel sterkte...en gewoon aan de bel trekken als je behoefte hebt om met een profesional te praten. Je kan me altijd een pb bericht sturen als je dat wilt.

Even een update hier. Wil het zelf weer even kwijt geloof ik maar vind een heel nieuw topic ook niet nodig 🙈 Op 22 augustus zijn wij ouders geworden van ons zoontje Noud. Het is een pittige tijd (geweest), maar ik merk ook dat we er inmiddels redelijk bovenop zijn. Voor zover dat kan natuurijk. We hebben voor onszelf min of meer besloten dat we nu nog geen PGT gaan opstarten en het dus nog een keer natuurlijk willen gaan proberen. Soms heb ik ook het gevoel daar al klaar voor te zijn. Maar tegelijkertijd krijg ik bij het idee alleen al stress. Die tijd die je moet wachten voordat je dan duidelijkheid hebt is toch echt wel pittig en daar zie ik ook echt tegenop. En ik ben zooo bang dat het weer niet goed zal zijn. Want tot nu toe hebben we natuurlijk alleen slecht nieuws gehad vanuit de vlokkentest, dus het lijkt nu alsof dat het enige is wat kan gebeuren. Nog los van het feit dat ik me soms afvraag of ik wel echt klaar ben voor een nieuwe zwangerschap. Even rust voor mijn lichaam is ook niet slecht denk ik. Voor nu dus nog heel even aankijken en aanvoelen of ik er écht al klaar voor ben.

Hey! Je mag mij altijd een berichtje sturen mocht je er behoefte aan hebben! Ik heb zelf nu 3 keer een slechte uitslag gehad van de vlokkentest en wij gaan het nu voor de vierde keer proberen.. 🤍

Ik snap je verlangen naar een levend kindje zo goed, en ook je angst voor weer slecht nieuws en afscheid moeten nemen… denk dat als je goed bij jezelf nagaat, je vast weet wanneer je er weer klaar voor bent dit aan te gaan. Zelf ben ik ook zwanger (bijna negen weken nu), we zijn twee keer een kindje verloren na een slechte 20-wekenecho (achteraf een erfelijke afwijking). Het is fijn om ergens weer hoop te hebben maar het is ook ongelofelijk spannend. Sterkte in deze tijdens het verlies van Noud en het tegelijkertijd uitkijken naar een gezond kindje!

Heel lief, dankjewel 🤍 ik las een tijdje geleden jouw berichten inderdaad, wat ontzettend heftig en k*t dat jullie dit al 3x mee hebben moeten maken. Ik duim heel hard met jullie mee dat het bij de volgende zwangerschap gewoon goed zit. Zijn jullie verder een beetje oké?