Ben ik er wel klaar voor?

Lieve Captmarvel, Gefeliciteerd met je nieuwe zwangerschap, maar wat is het toch dubbel en ingewikkeld hè. Zo’n emotionele rollercoaster. Ik herken hetgeen je beschrijft helemaal van toen ik nog niet zo lang zwanger was. Er kwam zoveel verdriet, gemis en rouw omhoog dat ik ook twijfelde of het niet te snel was. Ik had totaal geen ruimte voor het nieuwe kindje en durfde me er niet aan te binden. Ik wilde niet zwanger zijn, ik wilde mijn dochter. Ik had ook geen behoefte om met iemand erover te praten en wilde mezelf opsluiten. Niemand die me begreep. En dat dan ook nog in combinatie met alle lichamelijke klachten, af en toe dacht ik dat het me teveel werd. Hoewel ik nog steeds angstig ben en in mijn hoofd voorbereid blijf op afscheid moeten nemen, groeit ook steeds meer het vertrouwen dat het dit keer goed mag komen. En dat zegt natuurlijk niks over hoe jij deze verdere zwangerschap gaat ervaren, maar ik hoop dat het je wellicht houvast kan geven. Het verstrijken van de tijd helpt echt, verlang nu maar even niet teveel van jezelf, voel vooral wat goed is voor jou en omring je met lieve, begripvolle mensen. Ik heb ook veel gehad aan een psycholoog, wellicht iets om te onderzoeken of dat wat voor je kan doen. Ik kan het niet laten advies te delen vanuit mijn ervaring, maar moet eerlijk zeggen dat ik op dat moment helemaal gek werd van alle goedbedoelde adviezen. Dus mocht je er niks mee kunnen, lekker overheen lezen en loslaten 🙂 Heel veel moed en liefde gewenst 💜

Lieve mama, Wat heb jij een heftige tijd achter de rug zeg! Ik kan me goed voorstellen dat je bevalling alleen al ontzettend traumatisch is geweest, laat staan dat je ook nog eens je mooie dochtertje niet bij je mocht houden... Ik heb een beetje een vergelijkbaar verhaal: eerste kindje verloren en met drie maanden weer een positieve test. Inmiddels bevallen van mijn regenboogkindje en hoewel alles goed is afgelopen, heb ik nog geen dag echt genoten. Er zijn wel goede momenten hoor, maar het valt me allemaal enorm zwaar. Daarom ook dit berichtje, omdat ik je een hart onder de riem wil steken en je wil meegeven dat het heel normaal is wat je voelt. Maar blijf er alsjeblieft niet mee rondlopen! Ik heb veel te lang gedacht dat ik het allemaal wel kon rooien, maar achteraf bezien had ik veel meer hulp moeten vragen en accepteren. Misschien heb je wat aan mijn tips: Twee zwangerschappen zo dicht op elkaar zijn echt loodzwaar. Mijn eerste zwangerschap was echt hemels, maar bij de tweede kreeg ik alle kwaaltjes dubbel zo erg. Het hoort er helaas bij. Luister goed naar jezelf: neem rust wanneer het nodig is en probeer zoveel mogelijk te blijven wandelen. Of ga zwemmen! Het zorgt ervoor dat je fit blijft en mij hielp het ook om mijn hoofd leeg te maken. Ik heb heel veel aan EMDR gehad, ben je daar al bekend mee? Ik had een best soepele bevalling, maar zelfs daar bleek ik nog een behoorlijk trauma aan overgehouden te hebben. Naarmate ik verder kwam in de zwangerschap merkte ik dat ik er echt tegenop zag om weer in het ziekenhuis te bevallen. Uiteindelijk heb ik een hele hoop gesprekken gehad met de artsen van mijn eerste bevalling en dat gaf zo veel rust. Ik heb geloof ik wel tien keer dezelfde vragen gesteld, maar ze hebben elke keer alle tijd genomen om die te beantwoorden. Het gaf zo veel rust! Ik ben met 23 weken volledig de ziektewet ingegaan omdat ik het mentaal gewoon niet meer trok (mijn werk was met corona ook mentaal heel erg belastend dus dat werd me simpelweg te veel). Ze waren zowel bij het uwv als bij de arbodienst echt heel erg vriendelijk en behulpzaam. Kijk dus vooral wat goed voelt voor jou en weet dat als je er echt doorheen zit, je de mogelijkheid hebt om er even tussenuit te gaan! Zo kwam ik in ieder geval meer aan rust toe. En tot slot: plan (als je budget het toelaat) regelmatig zwangerschapsmassages in. Ik heb het veel te weinig gedaan, maar je lichaam verdient het (en ook daar werd mijn hoofd weer even leeg door). Sorry voor het hele verhaal, maar weet dat al deze gevoelens heel normaal zijn en dat je er echt niet alleen voor staat. Jij en je kindje kunnen dit, ook al gaat het gepaard met heel veel tranen. En die mogen er ook gewoon zijn! Heel veel succes, lieve mama🌼