Een 🌈 op komst, ervaringen gezocht

Eerst en vooral proficiat! Wij hebben onze dichte familie (ouders en broers/zussen) op week 5 verteld van de nieuwe zwangerschap. Dit was 1 week nadat we het zelf wisten. Was een heel bewuste keuze om hen zo vroeg op de hoogte te brengen omdat we dachten alle steun te kunnen gebruiken. Mentaal (en eigenlijk ook fysiek) was de zwangerschap van onze regenboogbaby gigantisch zwaar. Je gaat met een bang hartje naar de gynaecoloog, genieten was moeilijk, ik had onbewust een constante angst en alertheid naar de bewegingen toe, ik durfde me niet hechten,... Toen ons kleintje na de geboorte begon te huilen, heeft deze mama ongelooflijk hard mee gehuild van opluchting! Succes met de zwangerschap en als het oneindig lang lijkt te duren... er komt een einde aan! Aftellen maar 🤗

Precies dit idd geloof dat ik het mijn ouders heb verteld met week 6 ofzo, de rest vd familie pas na een positieve nipt 🙈

Ik heb je een vriendschapsverzoek gestuurd 😘

Oh ja, ik vond het doodeng en was zo bang! Met mijn zoontje heb ik het na een mooie 13 weken echo verteld, dit ivm herhaalde miskramen in het verleden. Hij is overleden halverwege de bevalling door een navelstreng beknelling en tekort aan vili in de placenta. Met mijn dochter vertelden wij het pas na de 20 weken echo. Ik wilde zekerheid hebben dat ècht alles goed was en het goed voelde. Waarom specifiek toen? Geen idee. Er is niks gebeurd met de 20 weken, misschien was ik bang dat ze iets zouden vinden en weer iedereen verdriet zou doen of mezelf teleur zou stellen? Daarbij vond ik niet alleen de eerste periode moeilijk, maar de gehele zwangerschap en eerste maanden na de geboorte. Ik was zo bang om mijn dochter te verliezen tijdens de geboorte en daarna aan een wiegendood. Allemaal irrationele angsten, maar ze waren er. Het is een spannende tijd... Wij kregen iedere week een echo, ik werd medisch en had een keizersnede aangevraagd. Ja, het was een fysiek goede zwangerschap, maar mentaal slopend. Continu was ik ermee bezig, terwijl ik er niks aan kon veranderen. Ik heb geen tips of adviezen om het makkelijker te maken. Het blijft spannend. Heel veel sterkte! ❤️🥀

Zelf hou ik het zolang als kan voor me, ik kan het niet om er over te praten eerder al na miskramen en vervelende opmerkingen En dan straks helemaal naar het verliezen van onze zoon

Ik heb het vorige week gedeeld en ben nu 13 weken zwanger... Morgen mijn 13 weken echo Ben zo bang😭 Lily-Mae is geboren met zwangerschapsduur van 22.5 weken door een blaasontsteking

Oh wat spannend zeg! Succes morgen, hopelijk is alles goed!

Dankjewel! Ik kan me dat goed voorstellen ja! Ik denk dat wij het na de 1e echo met een aantal mensen dichtbij ons gaan delen en de rest dan later als het goed voelt

Allereerst gefeliciteerd! Voor mij was het nogal moeilijk om het niet te delen omdat ik zwanger ben middels ivf. Mijn omgeving wist precies wanneer ik de terugplaatsing had dus wilde ze niet zolang in spanning laten zitten 😅 Ik heb zelf altijd heel erg het gevoel gehad dat ik niet mijn hele zwangerschap in angst wilde leven. Ik weiger dat simpelweg gewoon en wil er net zoveel van genieten als toen ik van mijn zoontje heb gedaan. Ik kreeg best wel veel de vraag of ik nu alles hetzelfde zou doen als bij mijn zoontje (gender reveal, babyshower etc). Jazeker! En nog grootser ook! Die vraag verbaasde mij altijd een beetje. Het verdriet is nog altijd groot maar ik laat mijn keuzes niet afhangen van angst. Hoop voor jou dat je het net zo mag ervaren!

Hallo, Dikke proficiat! Ik ben momenteel ook zwanger (16 weken) na spontane bevalling van mijn zoontje op 23,5 weken. In het begin had ik heel veel testdrang, als bevestiging dat het goed liep. We hebben het ook onmiddellijk verteld aan dichte familie en vrienden omdat we graag steun hebben! Dan kunnen ze er ook voor ons zijn moesten we minder goed nieuws hebben. We hebben hier geen seconde spijt van gehad, iedereen is superlief en begripvol geweest. Na de nipt aan de wijdere kennissen. Ik merk dat angst en genieten naast elkaar kan bestaan. Ik ben zo gelukkig met de zwangerschap en kan er echt van genieten dat ik zijn schopjes voel of dat mijn buik boller wordt. Maar ik kan een minuut later beginnen huilen uit angst en herbeleef ik dat trauma. Het ene moment geloof ik in een goede afloop, het andere moment ben ervan overtuigd dat me vast wel weer iets gaat overkomen waarmee ik ons kindje ga verliezen. Het fluctueert erg. Ik heb een aftelkalender, maar de tijd gaat wel erg traag. Ik krijg vanaf volgende week een wekelijkse echo, ik denk dat dit me wel gaat helpen om de dagen door te komen. Ik volg het topic mee op, indien iemand nog tips zou hebben. Heel veel sterkte en ik duim voor een vlotte zwangerschap met goede afloop 🌈🤞

Hoi! Jij ook gefeliciteerd! En hopelijk blijft alles goed gaan en geven de echo's wat rust!

Mooi omschreven, hier precies hetzelfde.. Succes mama, je bent niet alleen!😘

Ik ben momenteel 6 weken zwanger. Volgende week is het 1 jaar geleden dat ons zoontje Karel na 17w zwangerschap geboren is. Ik heb ook een miskraam gehad en een missed abortion. Maar ik heb ook een gezond zoontje van bijna 3j. Ik wil deze zwangerschap momenteel tegen niemand vertellen. Ik ben zelf zo veel meer bang dan blij. En ik ben zeker dat die angst gaat blijven tot na de uitslag van de nipt, ik hoop dat het daarna wat gaat minderen, als alles goed gaat. Ik lees hier dat sommigen het toch wel al vrij vroeg verteld hebben, om steun te krijgen van vrienden en familie. Dus mijn vraag is eigenlijk: zijn jullie blij dat jullie dit zo hebben aangepakt? Hoe was die steun? Voor degenen die het pas later verteld hebben: hadden jullie achteraf zoiets van 'hadden we het maar vroeger verteld'? Of bleven jullie blij dat jullie het niet zo snel verteld hebben. Ik denk bijvoorbeeld: mijn oudste zus zou heel erg blij zijn. En ik wil niet dat ze echt enthousiast gaat worden. Ik denk eerder dat ze dat zou doen om te compenseren voor de angst. En ik denk dat m'n ouders en schoonouders eerlijk gezegd ook bang zouden zijn dat het weer mis gaat.

Hoe gaat het nu 🥰

Hoi Katrien, Allereerst wat fijn dat je zwanger bent, en wat spannend ook! Zelf heb ik vroeg in de zwangerschap gedeeld dat ik zwanger ben, omdat ik de kinderen (2 en 4) dan uit kan leggen dat ik me ziek voel en op een moeilijke dag, dat het ook spannend is. De kinderen zijn echt verwachtingsvol, maar ook realistisch (in ons geval ook passend) dat we nog niet weten of dit broertje of zusje leeft of dood gaat, zoals ze zelf zeggen. Met vrienden en familie heb ik het ook vroeg gedeeld. Ook vanuit het idee dat als het mis gaat, ik het toch wel zou delen, en steun die ze me kunnen geven. Eerlijk gezegd vind ik het heel fijn… het is zoveel minder eenzaam dat er mensen betrokken zijn in deze super spannende tijd! En vrienden vinden het ook fijn om wat te kunnen helpen of te steunen. Laat gerust weten als je vragen hebt! Liefs Jolinda

Hoi! Lief dat je ernaar vraagt! Het gaat hier mentaal beter dan ik had verwacht en daar ben ik erg blij om. Fysiek wel veel last van kwaaltjes, maar het zien van een kloppend hartje van onze kleine smurf maakt dat ruim goed. Inmiddels de termijnecho gehad en we zijn weer uitgerekend op 28 april, de datum dat ik dit jaar van Gijs uitgerekend was. Enerzijds beladen anderzijds zien we dar echt wel als een knipoog van boven. Inmiddels weten de kinderen en de rest van de omgeving het ook en dat voelt ook fijn. Uiteindelijk met 7/8 weken verteld aan vrienden en familie en nu opgelucht dat we er gewoon overal over kunnen spreken.

Daarom zo fijn dat ik in groepsapp zit speciaal voor 🌈👶🫶 Ben nu 20+6 Onze dochter verloren met 22.5 dus tis echt secondeiniten uren en dagen tellen op moment

Fijn om te horen dat het goed met je gaat. Ik herken mij ook in het niet durven delen met de omgeving. Ons zoontje is afgelopen maart gezond geboren, maar door een complicatie 7,5 week later overleden. Op dit moment ben ik 8+5 en hebben wij op de planning staan om het aankomend weekend bekend te gaan maken (verjaardag van mijn vader; verder hebben ze geen kleinkinderen), maar ik merk dat ik het eigenlijk niet durf. Dat ik bang ben om weer met slecht nieuws te moeten gaan komen zoals ik begin dit jaar steeds al gedaan heb.. Ik ben zo bang dat het weer mis gaat. Morgen heb ik nog een extra echo aangevraagd omdat ik mezelf gek aan het maken ben van binnen. Als deze goed is gaan we het in ieder geval bekend maken, waar ik dus enerzijds erg veel zin in heb maar anderzijds ook niet wil. En dan maar hopen dat het alleen maar fijn is om er over te kunnen praten.

Hoi lieve sterke mama's na in juli ons dochtertje te hebben laten gaan met 20+2 weken iivm slechte nipt, heb ik vandaag geheel onverwachts een positieve test in handen. Oh wat wil ik graag blij zijn maar oh wat overheersd het gevoel van spanning en bangheid nu.... hoe zijn jullie hiermee omgegaan ?

Wij hebben ook naar elkaar uitgesproken dat we er de volgende cyclus eigenlijk weer voor willen gaan. Na het verlies van Emma in januari na 19+3 weken en Noud in augustus na 14+6 weken. Mijn gevoel gaat nu al alle kanten op. Het ene moment heb ik er weer zin in en kan ik niet wachten tot het weer zover is. En dan weet ik zeker dat het nu écht goed gaat komen. Het andere moment denk ik weer terug aan de afgelopen twee keer dat we het telefoontje met de uitslag van de vlokkentest kregen. En dan voelt het alsof we alleen maar weer datzelfde slechte nieuws kunnen krijgen. Weer dat "ik heb helaas slecht nieuws voor jullie". En weer veel te vroeg moeten bevallen. En dan zie ik ons ook weer lopen bij het crematorium.😢💔 Van mijn tweede zwangerschap weet ik nog dat ik het inderdaad ook eigenlijk aan niemand wilde vertellen. Maar uiteindelijk hebben we dat toch nog redelijk snel gedaan. Rond de 9 weken denk ik. Hopelijk gaat het goed met iedereen . En veel sterkte in deze spannende tijden.🫶🏼