Is het niet te vroeg ?

Ik kan mij jouw gevoel heel goed voorstellen. Wij zijn ons kindje verloren na een zwangerschap van 21weken en 3dagen. Een hele andere situatie dan bij jullie, wat in bijna elk geval zo is, lijkt me. De kinderwens blijft bij ons enorm aanwezig en is misschien niet wel groter geworden sinds de geboorte van onze sterrenkindje in mei. Ik herken je gevoel dat ik zo graag ons kindje wil, en dat je verdrietig bent want dat je Lisa terug wilt. Hoe hard is het, dat wat je het liefste wilt, en dat je daarvoor alles zou doen, dat dat niet kan. Ik denk dat dat verdriet kan bestaan naast die grote kinderwens en dat niet het ene (het verdriet) klaar moet zijn, voordat je aan het andere (de kinderwens) weer begint. Beide gevoelens zijn zo puur, dat het juist zo samengaat en dat je dat ook niet uit kan zetten. Onze maatschappelijk werker zegt het heel mooi. Bekijk alles per keer. Je voelt je eigen geest en lichaam heel goed. Kan je een nieuwe zwangerschap dragen? En is het antwoord ja; dan kan je dat. Met alle onzekerheden en angsten die er bij horen en wat ook logisch is. Ik wens je een prachtige zwangerschap met veel kracht gewenst! 😘😘

O onze zoon is overleden op 11 maart. Hij is 11 dagen oud geworden. Wij moeten nog starten met de erfelijkheidsonderzoeken, waarschijnlijk eind aug/september aan de beurt. Het was onze 3e zoon. Wij willen ook nog een kleintje maar we durven het nog niet maar toch is er hoop. Zoon rollercoaster.....

Ik herken me hier volledig in. Ons zoontje is in november overleden met 22 dagen (wiegendood). Na 4 maanden was ik weer zwanger, enorm verbaasd omdat de eerste zwangerschap 3,5 jaar op zich liet wachten. Het blijft een continue wisselwerking van blijdschap, schuldgevoel en gewoon weten dat het niet klopt. Mag ik vragen waaraan Lisa is overleden?

Ik kan me jou gevoel zeker goed voorstellen. Alleen een andere situatie, uitgedragen tot 39w en overleden na 35 uur. Wisten we (lichamelijke afwijkingen). Toch hebben we allemaal een kindje verloren kort of langer bij ons we hebben hetzelfde meegemaakt en hetzelfde gevoel. De wens bleef toch enorm aanwezig. En we wouden best snel opnieuw proberen. November overleden en in april alweer zwanger.. ook dat moment enorm veel verdriet gehad en direct angst en onzekerheid en schuldgevoel naar je ander kindje toe.

Alle verhalen zijn uniek en weer net anders ook al zijn er veel overeenkomsten. Ons zoontje is na 33 weken stilgeboren, hij bleek na alle onderzoeken kerngezond maar overleden door zuurstoftekort door problemen met de navelstreng. De hartverscheurende pijn die we na zijn geboorte voelden was onvoorstelbaar intens. En helaas voor alle ouders hier herkenbaar. Ik had 3 maanden later een positieve test en ben inmiddels bijna op de termijn dat ons andere zoontje is overleden (we krijgen nu weer een jongetje). Gedachten en gevoelens vliegen alle kanten uit. Ik ben boos, bang, blij, voel me schuldig. De eerste tijd dacht ik alleen maar 'Ik wil geen 'nieuwe' baby, ik wil onze zoon terug' en naar mate de zwangerschap vorderde en zeker sinds ik zijn schopjes en bewegingen voel weet ik (en voel ik ook heel sterk), ook dit babytje is onze zoon en ik voel nu al zo veel trots en liefde. De alles verstikkende pijn en het verdriet en de liefde en dankbaarheid, het bestaat allemaal naast elkaar en loopt dwars door elkaar heen. Niemand kan bepalen of het 'te vroeg' is, ik had zelf ook geen idee. Ja ik vind het zwaar, ook fysiek, maar was het over een jaar of langer makkelijker geweest? Nee, dat geloof ik niet, want je bent je kindje verloren, dus 'makkelijk' bestaat niet meer. Gun jezelf de ruimte voor alle gedachten en gevoelens en probeer goed voor jezelf te zorgen!

Super mooi verwoord ♡

Ja die wisselwerking is echt raar.. maar ik merk nu een aantal dagen dat die wissel van emotie en gevoel bij de zwangerschap ook wel fijn is. Juist omdat blijdschap naast pijn en rouw kan staan, het ene sluit het ander niet uit ofzo.. en dat geeft mij in ieder geval minder schuldgevoel en angst.. Ze heeft in de laatste weken voor de bevalling een kort moment van zuurstof tekort gehad, hierdoor was een vitaal deel van haar hersenen aangetast.. en kon ze na haar geboorte niet slikken…

Ja je kunt rouwen en soms ook blij zijn, duurde lang voordat ik dat accepteerde van mezelf. Zo vaak huilend boos geworden omdat ik een goede dag had en heel even niet aan Boaz dacht Aah wat naar zeg! Volledig op zondevoeding geleefd dus? Blijft zo eng ook, zo’n probleem waar eigenlijk genetisch geen oorzaak voor te vinden is. Gewoon een gezonde zwangerschap en dan gaat het alsnog fout

Ons zoontje is 2 juli ook stilgeboren na een late zwangerschapsafbreking op 30 juni. Hij was ook 33 weken oud. Zwangerschap is afgebroken door ernstige hersenafwijkingen met een gendefect bij mij en mijn man. En toch zit ik hier nu al alles mee te lezen over die oh zo grote kinderwens.

Ja heel bizar hoeveel je jezelf kwalijk kan nemen in het rouw proces.. ik ben nu een boek aan het lezen.. het rouwt in jouw, merk dat het mij wel enorm helpt om her en erkenning te vinden bij andere vrouwen en dat het ‘normaal’ is om schuldgevoel te hebben etc. Hoe is het voor jou om nu zwanger te zijn? Heb je nu ook extra angsten tijdens de zwangerschap ondanks dat Boaz niet aan een afwijking of door een complicatie van de zwangerschap is overleden? Ja Lisa had volledig sondevoeding en ongeveer drie weken hulp bij het ademen.. het was echt domme pech zoals de artsen dan zeggen.. het gebeurt vaker dat baby’s een korte periode, enkele seconden, zuurstof tekort hebben tijdens de zwangerschap maar niet vaak rond dit trimester waarin juist dit onderdeel van de hersenen vatbaar is… vaak kunnen daardoor andere hersendelen het overnemen, hierbij niet :(

Echt tranen in m’n ogen… ook nu ik je berichtje voor de derde keer lees.. om jouw verhaal, om je verlies, hoe je alles verwoord en hoe ik me erin herken . Het geeft hoop en is tegelijkertijd zo rouw.. zo hartverscheurend echt, verdrietig en puur. En … nieuw leven … erbij, niet als vervanging ❤️

Hij staat ook op mijn lijstje om te lezen, moet alleen nog even de stap zetten om het boek aan te schaffen. Ik merk dat ik wel onzekerder ben. Ergens komt dat (heel stom) ook door de verhalen die ik hier en elders lees, dat er dus gewoon zo veel nog mis kan gaan, eigenlijk overal in de zwangerschap, bevalling en daarna. Voorheen had ik elke 2 weken een controle (vanaf 6 weken al). Maar omdat alles zo goed was steeds, de kleine met 12,13 en 16 weken echo uitgebreid bekeken en goedgekeurd steeds. Zat er nu dus 4 weken tussen. Nu 2 weken daarna, hele week al onrustig, en gister in een paniekaanval verloskundige gebeld, vandaag direct langs geweest. Ik voelde de kleine niet meer omdat hij nu met z’n rug naar m’n buik gedraaid was, wist dat dit heel logisch de verklaring was, want de ruimte is nog zo groot. Maar m’n hoofd wilde er gewoon niet aan. Aah de arme schat!

Ik heb schrijven altijd fijn gevonden en merk dat het nu best therapeutisch werkt. De herkenning in verhalen van anderen vinden is ook zo dubbel hè, enerzijds fijn om te weten dat je niet alleen bent en aan de andere kant kan het ook allemaal nieuwe angsten geven. Ik heb er met plaatsen helemaal overheen gelezen maar zie nu dat ik een fout heb gemaakt in mijn tekst. Ik ben 3 maanden na de bevalling weer zwanger geraakt maar de positieve test volgde natuurlijk pas een maand later. Vervelend dat dat er verkeerd staat en ik kan het niet aanpassen daarom meld ik het op deze manier.

Ik begrijp je zo goed. Ons zoontje overleed op 7 september en 7 juni (exact 9 maanden later, mijn ene kind liet het leven, de ander ontstond) was ik uitgerekend van onze dochter. De eerste weken wilde ik er niks van weten, het voelde niet goed, het voelde alsof ik al verder ging zonder hem. Uiteindelijk raakte ik steeds meer gewend aan het idee en toen ik haar begon te voelen werd het wat echter. Ik had veel last van angsten, en ook die verdwenen met de week wat naar de achtergrond. Ik heb destijds nooit echt tijd gehad om te rouwen om mijn zoontje, ik stond echt in overlevingsstand, en ben na de geboorte van mijn dochter in contact gekomen met een psycholoog die mij hierin op weg helpt. Voor mij was die psychologische hp echt nodig om alles op een rijtje te zetten en daadwerkelijk te rouwen om m'n zoontje. Wellicht kun je eens kijken of er iemand is die qua begeleiding bij jou past, mocht je daar behoefte aan hebben. Zij kunnen ook zorgen dat het allemaal wat meer naast elkaar loopt (rouw en geluk) ipv door elkaar waardoor je vaak wordt overladen door emoties. En onthoud: je bent sterker dan je denkt en hoe je je er ook door heen slaat, alle gevoelens mogen en je kunt het!!

Ik was ook na 3 maanden weer zwanger, heb ook heel hard gehuild en het besef kwam binnen, dit is niet Lilith dit is een ander kindje. Het zwanger zijn was een hele zware weg maar dat zou het ook zijn geweest een jaar later. Verdriet en blijdschap lopen door elkaar heen maar mogen er beide zijn, ik heb heel veel gehad aan een psycholoog en EMDR therapie. Verder is het gewoon uitzitten deze zwangerschap, meer kan ik er niet van maken, zo voelde het voor mij.