Mag ik niet verdrietig zijn?

Ik herken mezelf hier niet in omdat mijn situatie anders is, maar ik wilde toch even reageren. (Heb paar dagen geleden m'n dochter met 16 weken gekregen en zij was al overleden in mijn buik (trisomie 18).) Wel denk ik zeker te weten dat ook wij jullie keuze hadden gemaakt en deze keuze is echt totaal niet makkelijk. Jullie hebben ervoor gekozen dat een kindje niet het hele leven pijn zal hebben of moet leven met grote beperkingen en deze keuze is dus absoluut niet egoïstisch in mijn ogen. Juist het tegenovergestelde. Je bent je kindje verloren, natuurlijk mag je verdrietig zijn! Ik wil je heel veel sterkte en kracht wensen in deze moeilijke periode! De hemel heeft een heel mooi sterretje erbij gekregen die altijd over jullie zal waken

Bedankt voor je lieve reactie! Ook jij enorm veel sterkte met dit grote verlies!

Ik herken je gevoel heel goed, het rationele deel van mijn brein weet dat dit de juiste keuze is geweest maar gevoelsmatig blijft het moeilijk. Een zin die ik fijn vind om voor mezelf te herhalen richting mijn kindje is: jij was goed genoeg voor mij maar dit leven was niet goed genoeg voor jou. Je hebt in mijn ogen de meest liefdevolle beslissing genomen die je kon nemen❤️

Prachtig ❤️ bedankt!

Ik vind het heftig om te horen dat jij je zo voelt en helemaal al die opmerkingen en meningen die gezegt zijn. Dit is denk de moeilijkste keuze geweest in je hele leven, dit is geen makkelijke keuze, maar die keuze is gemaakt uit liefde! Enorm veel liefde. De keus is gemaakt om hem uit zijn lijden te verlossen. Je bent eerder egoïstisch om dit allemaal door te laten gaan, er kwam dan een hoop bij kijken. Niet 1 of 2 dingentjes maar een hele boel. Wij hebben met 20 weken een pakket aan afwijkingen gehad maar ons meisje was nog levensvatbaar alleen ze zal leven met een stoma en ze kon gewoon doen wat andere kindjes ook konden. Dat wad voor ons geen reden om af te breken, met 30 weken is dat veranderd en kregen wij met 34 weken te horen dat ze haar niet konden behandelen, ze is niet levensvatbaar. Als ze me dit hadden verteld met de 20 weken hadden wij ook de keus gemaakt om het af te breken. Dit doe je echt alleen maar uit alle liefde. Je mag dus verdrietig zijn, we allemaal iets gemeen, allemaal een kindje verloren maar ieder situatie is anders. We dragen allemaal dezelfde verdriet mee. Sterkte!

Maar natuurlijk mag je verdrietig zijn. Ook wij hebben voor die keuze gestaan. Omdat wij zelf hebben gekozen dat ze eerder geboren moest worden omdat ze niet levensvatbaar is betekent niet dat ik haar niet mis. Of dat ik er geen verdriet om heb dat ze is overleden. Je hebt gekozen voor je kindje, namelijk tegen een onmenselijk bestaan. Dat is een van de moeilijkste en meest mooie dingen die je voor je kind kan doen. Of het overlijden nou wel of geen reden heeft gehad en je daar wel of niet zelf een keuze in hebt gehad: je kind is overleden. En dat is ongelooflijk verdrietig. En moeilijk. En ingewikkeld. En je hoeft je niet te verantwoorden. Jij hebt alleen wat te zeggen over je kind. Misschien had een ander anders gekozen, maar zij hebben niet in jouw schoenen gestaan.

Ik snap je gevoel heel goed. Wij hebben helaas een gelijkwaardig verhaal. Onze zoon Nolan had een ernstige skeletafwijking. Waardoor de aanleg van de onderbenen en voeten niet goed was. Hierdoor moesten beide benen geamputeerd worden. Misschien een hartafwijking? Misschien een afwijking in de armen? Op dat moment was onze dochter 1.5 jaar. Zij is erg zorgzaam en daardoor zouden we haar ook tekort doen. Nu sinds drie weken trotse ouders van een gezonde tweede dochter. Wij wouden liever zelf de pijn dragen, als onze zoon elke dag zien vechten. Hopelijk is hij het daar mee eens. Soms dacht ik ook dat het egoïstisch was, maar nu denk ik als we hem een toekomst hadden gegeven in deze harde wereld was veel egoïstischer. Want de wereld is hard.. Zoals je al zegt, is het goed dat je zelf achter de keuze staat. Iemand die het niet zelf mee maakt, weet nooit hoe het echt voelt. Sommige mensen weten niet wat ze moeten zeggen en daardoor komen de verkeerde dingen eruit/verkeerd over. Probeer er open over te zijn, merk zelf dat dit helpt. Heel veel sterkte met het verdriet dat jullie bij je dragen! Hopelijk hebben jullie wel veel steun aan elkaar!

Lieve mama, Je hebt gedaan voor je zoon wat je kon, jouw liefde en pijn zijn even echt en even diep als van iedere andere sterrenmama. Mensen denken soms te weten dat zij anders zouden beslissen, maar mensen die nooit deze beslissing hebben moeten maken weten niets en mogen niet oordelen. Zo’n besluit neem je niet voor jezelf maar uit liefde voor je kind en misschien ook je andere kinderen, het is een onvoorstelbaar groot offer dat je brengt. Ik heb ook mijn dochter laten gaan. Ze leefde nog, ze had misschien wel een paar dagen kunnen leven, wie zal het zeggen. Maar ze had zeer geleden en dat kon ik haar niet aandoen. Maar ik begrijp je ook, ik worstel enorm met schuldgevoel. Veel liefs, hoop dat je je in ieder geval hier welkom mag voelen

Heel herkenbaar en heb helaas een vergelijkbare situatie meegemaakt. Wat mij soms een beetje helpt: je schrijft ‘omdat ik het zelf “veroorzaakt” heb’. Dus eigenlijk alsof je een keuze had. Zo denk ik er ook wel eens over ‘ik heb de keuze gemaakt om afscheid te moeten nemen van hem.’ Maar eigenlijk was het helemaal geen keuze. Want als we echt iets te kiezen hadden gehad hadden we natuurlijk voor een gezond kind gekozen. Maar helaas was het óf wij als ouders lijden omdat we ons kind moeten missen, óf ons kind dat zou moeten lijden (en wij als ouders daarmee ook al hadden we als leeuwen voor ons kind gevochten). Je wenst het je ergste vijand niet toe. En je mag 1000% verdrietig zijn. In beide gevallen (bij plots overlijden zonder aanleiding of ernstige afwijking met lange lijdensweg) heeft de natuur iets van ons als ouders afgepakt, de hoop op een gezond kind. Het is alleen zo verschrikkelijk zwaar. Ik wil ook zelf helemaal niet me moeten hoeven ‘verdedigen’ want ik had dit helemaal niet willen moeten doorgaan. We zijn niet slecht. Ik heb m’n ouders en vriend gevraagd dat af en toe tegen me te zeggen. Want soms komt die gedachte ook erg vaak terug, dat ik slecht zou zijn. Maar dat zijn we niet. We zijn ouders die het beste wilden voor hun kind in de moeilijkste context waar we verder niks over te zeggen hadden.

Lieve mama, Ik kan me heel goed in jou vinden. Mijn dochtertje was helaas ook niet levensvatbaar meer. Ze zou of op een gegeven moment in mijn buik overlijden of het redden tot 1 jaar. Wij hebben besloten haar te laten gaan zodat zij niet verder hoefde te lijden. Hoe graag ik haar ook had willen zien opgroeien ik zal altijd achter mijn keuze staan. Jij weet waarom jij die keuze gemaakt hebt en je bent niemand een verantwoording schuldig. Je gedachtes zijn zeker normaal. dit hoort bij het rouwproces. Ik wens je heel veel sterkt toe. Je bent een hele sterkte mama en je zoontje zal hartstikke trots op je zijn. Zijn ouders lijden liever pijn zodat hij zelf geen pijn hoeft te lijden. Hij zal over jullie waken ⭐️ Dikke knuffel 🧸!

Lieve sterrenmamma, je bent geen slecht persoon en je hebt dit verdriet niet zelf veroorzaakt. Ik hoop dat de reacties je sterken en minder eenzaam doen voelen. Je bent hierin niet alleen. En verdriet heeft geen toestemming nodig. Heel veel sterkte! Veel liefs

Wij zijn onze gezonde dochter kwijtgeraakt met 20 weken door een infectie in mijn placenta. Door deze infectie kwam de bevalling op gang. Ik zou nooit zeggen of denken dat jij niet verdrietig mag zijn. Je hebt jullie kindje verloren en dat is het ergste wat je kan overkomen. Mensen zijn hard en gevoelloos. Zeggen domme en stomme dingen. Trek je daar niks van aan. Uit je verdriet en eer daarmee jullie zoon 💙

Ik vind het heel erg dat je hierover na moet denken / voelt alsof je je moet verantwoorden. Ik vind juist dat je een perfecte ouder bent omdat je je kindje uit liefde hebt kunnen laten gaan (terwijl alles in je wilt dat hij gewoon gezond op de wereld komt) maar hem het lijden heeft bespaard. Jullie pakken nu het verdriet, maar daarmee bespaar je jouw kindje een naar leven. Dat is wat ouders doen, dus ik denk dat je geen betere mama kan zijn.

Het lijkt alsof ik een verhaal over mezelf lees. Ook wij kwamen erachter tijdens de 20 weken echo dat onze dochter een open ruggetje had. Het lijkt inderdaad dat we geen verdriet mogen hebben en het word gewoon vergeten. Ik voel me daardoor juist heel erg eenzaam.

Hier ook hetzelfde. Ook een dochter met een open ruggetje en ik ervaar dezelfde gevoelens. Ergens fijn om te weten dat ik niet de enige ben

Heel veel sterkte! Inderdaad ergens fijn om te weten dat ik niet de enige ben, ondanks dat je het niemand gunt.

Zo mee eens.

Zit net weer op tiktok doelloos te scrollen en dan kom ik weer iets tegen waar ik zo moeite mee heb. Van die filmpjes van mensen die dan ook een echo hadden waarbij het kindje dus een open ruggetje had en dat ze dan er mee door zijn gegaan en dat het kindje dan niks mankeerde of er geen last van had. Dat kan natuurlijk, maar dan die reacties van sommige mensen…… “Walgelijk dat er een keuze is om de zwangerschap te beëindigen” “Wat is er nou erg aan om alleen niet te kunnen lopen” etc etc “Ik ben zelf geboren met een open ruggetje en heb geen beperkingen of ben verder gezond” Dat is heeeeel fijn voor jullie, maar zo werkt het natuurlijk niet altijd! Alles in mij wil reageren met uitleg dat er verschillende gradaties zijn enzo, maar weet ook dat het geen nut heeft. Iedereen mag zijn mening hebben, ook over dit, maar dit is wel een van die dingen waarom ik mij dan weer eventjes een slecht persoon voel. Terwijl ik echt wel weet dat het bij onze zoon wel heel ernstig was en er nog meer bij kwam kijken dan alleen niet kunnen lopen, en al was dat wel zo, je doet wat je het beste lijkt. Dat zal voor hun ook zo zijn, alleen met een andere uitkomst, voor andere mensen kan het misschien zo zijn dat ze kosten wat het kost een leven willen geven aan het kindje, maar soms denk ik dat deze mensen gewoon echt niet beseffen wat dat allemaal inhoud voor jezelf en je gezin, en dan heb ik het nog niet eens over het leed van het kindje zelf. Maar goed, iedereen moet doet wasr hij zicht goed bij voelt natuurlijk, je leeft allemaal je eigen leven en je moet niks doen om een ander te plezieren. Maar de woorden die mensen gebruiken zoals walgelijk of idioot, pffff kan daar niet mee om gaan. Ze krijgen nog net geen staande ovatie omdat hun wel met de zwangerschap door zijn gegaan. Daarmee wil ik niet zeggen dat dat wel makkelijk is hoor, maar vind de verhoudingen zo krom. Ik heb op zijn minst nog respect voor diegene die een andere keuze hadden gemaakt, maar wederzijds lijkt het op online platformen nog al moeilijk. Dit zal helaas altijd wel zo blijven. Zo ik ben het weer even kwijt dames, sorry 🤣

Vaak die mensen die zulke dingen zeggen hebben niet in een soort gelijke situatie gezeten. Als het bij die mensen zelf gebeurd dan praten ze ook anders. Die met die ik ben ook geboren met een open ruggetje is de vraag hoe ernstig was het bij jou? Ook daarin is elke situatie anders. Ze moeten niet zomaar hun "mening" strooien.

Wat erg voor je dat je dit ook moest meemaken! Gek is dat hé, dat je misschien toch wel sociaal bezig bent en het leven soort van toch weer oppakt, maar tegelijkertijd zo eenzaam kan zijn. Dat herken ik ook heel erg, helaas.