Niet genieten, opnieuw zwanger

Ik ben in november me dochter verloren na een uitgedragen zwangerschap. Ik ben ongeveer 4 weken zwanger en ik ben heel angstig en onzeker, ook omdat ik voor haar een miskraam hebt gehad. Dus alles speelt opnieuw in me hoofd. Ik herken het gevoel.

Ja he... idem hier, 2 miskramen dan ons zoontje met 20 weken stil geboren terug een miskraam en nu opnieuw zwanger. Alsof wij in onze situatie van het ergste uitgaan... anderen zouden met een positieve test meteen blij zijn zonder doemscenario's...

Ja precies! Ik heb scheve gezichten gehad toen ik zei dat ik nog niet heel blij ben omdat het erg moeilijk is na dit allemaal. Je gaat automatisch weer negatief denken. Ik kreeg dus negativiteit over me hesn van mensen die zelf nog geen kinderen hebben of die niet eens hetzelfde hebben meegemaakt. Hun vonden het raar dat ik niet blij kan zijn. Ik ben blij dat ik zwanger ben geworden en al zo snel na Jesslyn maar tegelijkertijd zoveel verdriet en angst en dat begrijpen gelukkig mensen die hetzelfde mee hebben gemaakt wel. Ik hoop dat het goed blijft gaan! Het komt wel met de tijd 💕

Heel herkenbaar. In september mijn dochter verloren na 18 weken zwangerschap en nu terug 16 weken zwanger. In het prille begin ongelofelijk angstig, telkens aftellen naar elke echo en met tranen in de auto ernaar toe en in de wachtzaal. De geruststelling na elke echo bleef bij mij telkens maar een paar dagen hangen, daarna nam de ongerustheid het weer over. Maar met elke echo groeit wel het vertrouwen en blijft die gerustheid iets langer hangen. Veel goeie moed en het genieten komt hopelijk wat later!

Klopt! Laten we hopen dat het goed komt!! Hopelijk reageren er nog een paar mensen want ik ben benieuwd hoe anderen ermee.omgaan en wat positieve verhalen☺

Op 1 februari 2021 is onze zoon Thijs geboren met een spoedkeizersnede. Hij is de dag na zijn geboorte overleden. Na 6 maanden mocht ik zwanger worden en meteen ronde 1 was het raak (snap ik nog niet). Ik vond de zwangerschap vreselijk. Die spanning, ik leefde van echo naar echo, van controle naar controle. We zijn fantastisch begeleidt door het LUMC. Het enige waar ik van het genoten zijn zijn schokjes. Op 10 april is onze Bram gezond geboren (Weer een spoedkeizersnede). Wij zijn zo blij met hem, maar tegelijkertijd komt het verdriet om Thijs nu keihard om de hoek kijken. Dat is zo moeilijk.

Heftig😔 maar het kan toch goedkomen en die gedachte is zo moeilijk he

Ik verloor mijn dochter op het einde van de zwangerschap en ik kan ook geen geluk voelen bij deze zwangerschap. Ik hoop dat dat verandert zodra ik het geslacht zal kennen van deze baby zodat we een naam kunnen kiezen

Ik herken je gevoel.. ben 7+5 zwanger nadat in september onze zoon bij 38 weken stil is geboren. Daarbij heb ik nu ook een HG-zwangerschap waardoor ik al 2x in ziekenhuis opgenomen ben en thuis alleen maar op de bank of in bed lig. We hebben het pas een paar mensen verteld en waar ik veel moeite mee heb is de reactie: ‘hoop dat je snel wel kan gaan genieten….’ Hoe gaan jullie om met zo’n reactie? Ik kán niet genieten want dit wordt de gehele zwangerschap een en al angst. Ik wil over een paar weken met de bekendmaking naar de rest ook wel iets ervan in verwoorden (dat het ons ‘pijn’ doet zulke onbegripvolle reacties) maar ik weet niet precies hoe.. jullie tips?

Pfff heftig he... ik zou het gewoon meteen bij vermelden... we gaan een moeilijke zwangerschap tegemoed en we kunnen alleen maar hopen dat deze tot een goed einde komt... zoiets? Ik had het moeilijk met de reactie "beter zo dan een gehandicapt kindje" ik d8... wij hebben evenveel recht op een normaal kent als anderen... en ik sil ook dat ze dit nooit meer zeggen!

Ik ben, na de stilgeboorte van Yara april vorig jaar, ook weer zwanger. Ik ben ook 5.1 week. Ik heb heel veel spanning. Wij zijn drie keer zwanger geweest, maar nog geen goede zwangerschap gehad. Voor en na Yara hebben we een miskraam gehad, mijn 3e zwangerschap wat een HG zwangerschap dus daar zat ook nog een angst voor. Ik ben heel bang dat het weer mis is en we weer een verlies hebben. Vinden het heel ingewikkeld. Probeer het nog enigszins te ontkennen dat ik zwanger ben, maar dat lukt niet echt. Ben er de hele dag mee bezig. Wat voel ik, hoe is het, heb ik nog klachten, bloed ik ook? Enorme spanning. We hebben met 7+1 een vroege echo in het ziekenhuis. Heel spannend!

Hi, hier ook hetzelfde gevoel. Bijna een jaar is mijn zoontje tijdens de bevalling overleden en nu ben ik ruim 16 weken zwanger. Elke keer als een echo goed is, voel ik wel blijdschap maar de dag daarna voelt het meer als een ‘vinkje’ die we weer kunnen zetten en nu weer afwachten of het de volgende keer nog steeds maar weer goed is. Ik heb me erbij neergelegd dat deze zwangerschap anders is en dat dat ok is. Heb de afgelopen tijd wel veel tijd in mezelf gestoken - nog steeds gesprekken met de psycholoog wat erg fijn is, veel acupunctuur gedaan (goed om jezelf weer in balans te brengen en rustiger), yoga etc. Ik wil voorkomen dat ik tijdens of na deze bevalling in een gat val en dat dan alles van vorig jaar eruit komt / naar boven komt.

Pff ja die reactie. Ik denk dan wel: men bedoelt het goed en kan de situatie niet begrijpen en dat een nieuwe zwangerschap gewoon anders is. Dat kan ik ze ook niet kwalijk nemen. Ik reageer dan met ‘het is deze keer gewoon anders en minder zorgeloos en dat is ok.’

Als mensen zeggen geniet je er nu wel van dat vind ik echt een 🤢 uitspraak. Alsof je bij je vorige zwangerschap niet hebt genoten. Zoals mijn intake van de kraamzorg zei: Zwangere vrouwen zonder jouw ervaring zitten meer op een roze wolk. Jou wolk is wel roze, maar heeft af en toe regenbuien, onweersbuien. Ben nu 35 weken en de angst is er ook nog gewoon. Ik geloof het pas echt als ik haar gezond en wel in mijn armen heb.

Hier ook pril zwanger, 4.5 week. Tijdens mijn vorige zwangerschap ben ik erg ziek geworden (bloedvergiftiging) waardoor de placenta is aangetast en ons zoontje een week later zich aandiende, en overleed. Ik heb nu veel krampen in mijn buik, ik weet dat het bij het termijn hoort maar de herhaling van zijn geboorte en de aanloop daarnaartoe (weten dat het weeen zijn, maar hopen dat het mijn darmen zijn) blijft zo in mijn hoofd zitten. En datzelfde heb ik met ziek zijn, ben ineens mega bang dat ik ziek word! De eerste dagen na de test zat ik echt op een roze wolk, maar nu begin ik er langzaam af te donderen. Wat zitten die gevoelens diep… Ik ga zelf naar een haptonoom om wat minder in mijn hoofd te zitten, wat meer te mogen ‘voelen’. Verder hoop ik dat vooral het vertrouwen in mijn lichaam langzaam terug komt… Sterkte!

We kunnen alleen maar afwachten en hopen... maar dat negatieve blijft spoken... alsof de kans dat het foutloopt bijnons het grootst is! We kunnen amper denken dat het meer goed gaat dan fout... maar die gedachte creeren is zo moeilijk...altijd domdenken maarja... ik nu 6.1 en op 5.6 klopte het hartje al... even gerust tot ik de dag erna roze bloedverlies had... dus weg roze wolk en next week teg echo en hopen 🍀

Ik herken dit gevoel (en stiekem 'fijn' om te lezen dat ik niet de enige ben). Ik ben vorig jaar bij 18 weken zwangerschap m'n dochter verloren en in februari ben ik bevallen bij 15 weken zwangerschap van de helft van m'n tweeling, een jongetje. Zijn zusje heb ik goddank wel kunnen behouden maar vind het vaak nog heel erg spannend ook al gaat het al 10 weken goed. Ik leg het vaak uit dat je onbevangenheid weg is na zo'n ervaring(en). Geen roze wolk maar de angst op een herhaling ook al weet je dat de kans heel groot is op een betere afloop! Vergeet ook niet dat een nieuwe zwangerschap een stukje rouw om 'wat het had kunnen zijn' losmaakt. Ik krijg er nu hulp bij om ook te kunnen genieten van dit meisje. Nu ik haar voel bewegen, is een goede reminder om in het nu te leven. En mild naar jezelf zijn. Het is heel logisch dat je niet enkel blij bent. Je bent iets heel dierbaars verloren. Ik zeg soms tegen m'n kindje in m'n buik dat het mijn verdriet is maar ik wel heel blij met haar ben etc. Zou niet zonder haar kunnen maar de zelfbescherming is ook niet gek, denk ik.

Klopt we zitten meer in ons hoofd dat het toch foutloopt dan goed... heeeeeeel raar!!! Krijg dat nie omgebuigd... ik blijf zooooo bang

Ik ben voor bijna 8 jaar terug een dochterje verloren en ben nu weer zwanger, maar met de angst in me achter hoofd. Ben best bang dat het weer verkeerd gaat.