Senn 💙⭐️

Lieve TS. Ik ben 3juni bevallen van ons zoontje met 23wk. Ook door gebroken vliezen. Alleen had ik al een scheur in de vliezen vanaf 13wk dus wij wisten al lang dat we weinig goede kansen hadden. Ik heb de eerste dagen heel veel emoties gehad. Ik merk dat ik uiteindelijk mezelf het beste voelde met dingen te doen die ik altijd deed. Lekker wandelen, uit eten met familie of vrienden en dat soort dingen.na 3 wk weer langzaam begonnen met werken. Ik ben nu nog dankbaarder voor alle mooie dingen in mijn leven en probeer er extra van te genieten. Ik besef me heel goed dat iedereen dit op een andere manier voor zichzelf doet. Niks is fout. Doe waar je jezelf goed bij voelt. Heel veel sterkte!

Hee meis, bedankt voor je reactie. Jeetje wat heftig om zo lang in die onzekerheid te zitten.. Ik heb inderdaad de eerste paar dagen alleen maar gehuild maar had al snel dat ik er hele dagen niet om huil. Het zijn echt bepaalde momenten. Ik merk inderdaad ook dat ik veel baat heb bij afleiding. Wil zelf ook graag gaan sporten e.d. Wat jij zegt herken ik ook. Dingen waar ik mij hiervoor enorm druk om kon maken lijken nu zo onbenullig.. Hoe is het met jullie kinderwens nu als ik vragen mag? Ook daarin heb ik het gevoel erg snel te zijn. In de zin van dat ik, zodra ik groen licht krijg, weer aan een kindje wil beginnen ❤️

Wat heftig en traumatisch moet dat zijn geweest. Ik heb het niet zo meegemaakt, mijn zoontje is 4,5 maand geworden. Wat ik wel herken is de verdoofdheid in je gevoel. Het soort van ongeloof en er niet bij kunnen met je hoofd. Het lijkt alsof je daar misschien “last” van hebt, heb je het gevoel dat het een soort van buiten jou om is gebeurd? Het kan namelijk zijn dat je in een soort van shock bent en het dan op een gegeven moment inderdaad gaat komen, de realisatie.. Ik wens je heel veel sterkte met het verwerken van je verlies 😘

Ja misschien dat het daarop lijkt inderdaad.. moet wel zeggen dat ik de hele zwangerschap al een slecht gevoel had. Ik had ook nog niks voor hem gekocht. Behalve de ledikant, drie dagen ervoor. Verder nergens op gebaseerd hoor, maar ergens misschien toch een voorgevoel geweest? Ik heb wel dagen en momenten dat ik er echt overstuur van ben. Maar vind het “vreemd” dat het niet constant is ofzo. Ook omdat ik dat veel van andere vrouwen op het forum lees. Achja, de tijd zal het leren.. dankjewel, Jij ook heel veel sterkte met je verlies ❤️⭐️

Hi Esstheerr, het spijt mij voor jou verlies! Mocht je enig herkenning zoeken, wellicht dat je dit uit mijn topic kunt halen( Sophie). Aankomende vrijdag heb ik een gesprek bij de gynaecoloog, waar wij duidelijkheid hopen te krijgen uit de onderzoeken en antwoorden op onze vragen. Wij hebben afgelopen donderdag Sophie gecremeerd. Het verlies en verdriet zal er niet minder om worden, maar met de dag nemen de scherpe randjes wat af. Gemis zal altijd blijven en hier geeft uiteraard ieder zijn eigen invulling aan. Het blijft zich afwisselen met ups en downs, de wereld draait door terwijl je zelf af en toe op pauze staat. Doe waar jij en je partner jullie goed bij voelen, alleen dat telt. Mocht je eens willen praten, i’ll be there! Heel veel sterkte 💋

Hoi lieve mama wat jammer dat jij dit ook moest meemaken. Wij hebben vandaag precies 2 maanden geleden onze Yanara met 23+5 ter wereld moeten brengen. Ik herriner heel veel van mijn situatie in jouw verhaal. Zo ook harde buik, een angstig gevoel als de zwangerschap goed zal verlopen en mijn slijmprop kwijt toen ik naar het toilet moest. Onze meis heeft bijna een uur geleefd voor ze stierf. Het was voor mij het zwaarst de eerste 2 weken en kon alleen huilen. Vanaf de 3e week had ik momenten van tranen en dan stille momenten, waarop k niet wist wat k verder met mijn leven moest😪. Eerlijk kreeg k vanaf d 4de week wel plotseling een drang naar weer zwanger te worden. Een soort gevoel van deze komt zeker goed, want je eerste engel was slechts komen kijken als je ready bent om mama te worden🤍. K krijg wel snel daarna een schuld gevoel en dan gevolgd door een vrees als het dan weer mis gaat dan hoe verder. Ik merk wel op dat ht gevoel van misgaan nu veel minder wordt en de drang naar weer zwanger zijn zeer groot. Je beland in een andere sfeer en j kijkt ook heel anders naar de wereld als dit je eens overkomen s. Life gets another meaning I guess. Maar hou je sterk en voel maar alles dat je wilt voelen, een ieder heelt op haar eigen manier🤍

Hoi Esther, Wat verdrietig dat jullie Senn hebben moeten loslaten. Ik denk dat het verdriet om het verlies van je kind iets heel persoonlijks is, er is geen richtlijn voor. Ikzelf voelde me de eerste 2,5 week na het overlijden van mijn dochter heel rustig en vredig, ze voelde nog zo dichtbij. Ik had ook vrijwel direct de behoefte weer opnieuw zwanger te worden, dat was mijn ‘draad’ die ik weer wilde oppakken. Bij mij kwam de klap inderdaad later, eerst tijdens mijn verlof nog en daarna toen het beter ging en ik weer met werk begon ook weer omdat ik te snel wilde gaan. Maar ook tijdens die ‘klappen’ waren het niet hele dagen van huilen, en waren er ook momenten waarop ik kon lachen. Het is voor mijn gevoel niet zwart of wit. En er is inderdaad geen goed of fout, je ervaart vanzelf hoe het rouwproces voor jou verder gaat. Heel veel sterkte gewenst met jullie verlies.

Ja het is soms ook gewoon de stilte en even helemaal geen heftige emotie. Je kan ook niet de hele tijd huilen, dat is onmogelijk. Ik huil soms dagenlang ook niet. Ik denk dat dat heel normaal is. Voor mij is het ook pas 3 maanden geleden. Over dat voorgevoel dat herken ik: ik heb twee oudere kindjes en bij hen had ik dat nooit, bij mijn zoontje wel: vanaf het begin. Vond het toen ook heel opmerkelijk dat de 20 weken echo goed was. Raar en mooi he? Hoe verbonden je al vanaf het eerste moment bent met je kindje.. Heel veel liefs 🤍

Ik heb jouw verhaal gelezen en merk dat ik het moeilijk vind om de juiste woorden te vinden. Gefeliciteerd met de geboorte van jullie prachtige dochter en tegelijkertijd gecondoleerd. Dat blijft iets onwerkelijks. Toevallig moet ik aankomende vrijdag zelf ook naar het ziekenhuis, maar omdat het drie weken geleden is denk ik dat ze nog geen antwoorden hebben voor mij. Ik ben wel benieuwd naar hoe jouw gesprek gaat. Ik hoop ook voor jullie op duidelijkheid en antwoorden 💋

Bedankt voor jou berichtje. Ik moet morgen om half 9. Ik heb wat vragen voor de gynaecoloog opgeschreven, mocht je behoefte hebben om de vragen te weten zodat je deze wellicht ook zou kunnen stellen, wil ik ze graag met je delen. Wellicht dat deze kunnen bijdragen aan meer informatie! Laat het maar weten, samen staan we sterk

Jeetje meis, wat een verdriet 💔 Dat schuldgevoel is heel herkenbaar. Ik heb dat ook als ik aan een “nieuwe” baby denk of als ik een tijdje niet aan Senn heb gedacht. Maar kan dat gelukkig goed relativeren. Ik hoop jij ook. Mocht je willen praten mag je mij altijd een bericht sturen 😘

Hoi Edje24, wat heb je dat mooi omschreven. Ik denk zeker dat jij daar gelijk in hebt. En dat wij daarin veel op elkaar lijken. De tijd zal het leren ❤️

Graag! Misschien dat jij nog vragen hebt die bij mij niet zijn opgekomen. Ik moet morgen 10 voor 10. Vind het wel heel erg spannend. Heb ook de angst dat ik te horen krijg dat kinderen krijgen er niet meer inzit voor ons.. maar ook dat is veelvoorkomend heb ik begrepen.

Zeker; onderstaande zijn de vragen die ik ga stellen. Ik heb deze overigens ook al met mijn verloskundige besproken gisteren die langs kwam uit nazorg. Vond het goede vragen.. ook ik heb angst dat kinderen er voor ons niet meer in zitten, maar blijf hoop houden dat het “domme pech” is. Morgen hebben ze waarschijnlijk de uitslagen binnen van de placenta. Ik weet al wel dat mijn ontstekingswaarde (crp en leukocyten) verhoogd waren wat aantoont dat er een ontsteking aanwezig was. Er zat een tafel aan de placenta, ook vermoedelijk ontwikkelt door de ontsteking. Ik werk zelf als verpleegkundige dus heb geprobeerd zoveel mogelijk research te doen, ook in het pathologisch handboek en daar kwamen dus deze vragen uit voort; - helpt aspirine/ascal tegen placentafalen? - helpt heparine ze werking van de placenta te ondersteunen en zou ik hier preventief mee kunnen starten? - kan toediening van progesteron vroeggeboorte voorkomen en kan ik hier bij aanvang zwangerschap mee beginnen? - zou ik in aanmerking kunnen komen voor een pessarium ring om de baarmoedermond gesloten te houden( pessarium ring heeft minder complicaties dan een eventuele cerclage) - behoort crp+leukocyten controles tot de mogelijkheden om tijdig te kunnen handelen? - helpt het om foliumzuur gedurende de hele zwangerschap te slikken ipv alleen het eerste trimester - zou meer rust nemen eventuele vroeggeboorte kunnen voorkomen( ivm fysiek zwaar werk) - welke mogelijkheden zijn er om vaker de cervixlengte te meten? - zou er preventief eens in de twee weken een mogelijkheid zijn om urine te laten sticker om tijdig te kunnen behandelen? Ik hoop oprecht dat je hier iets aan hebt, mocht ik op tijd klaar zijn morgenochtend( moet om 8.30 uur) dan post ik direct een verslag van mijn gesprek zodat je daar wellicht nog iets uit kunt halen! Mocht ik het niet redden, wens ik je ontzettend veel succes en sterkte morgen tijdens het gesprek, laat je je uitkomst even weten?💋

Fijne vragen! Hier ga ik zeker iets aan hebben. Jij ook heel veel succes en sterkte morgen! ❤️ Ik hou je op de hoogte 😘

Hee meis, wij zijn net terug van ons gesprek. De oorzaak is niet 100% zeker. Er is een infectie in mijn placenta gevonden maar niet in de afgenomen kweken. De vraag is dus of ik een infectie heb gekregen door eerder gebroken vliezen of dat de vliezen zijn gebroken door een infectie in de placenta. Beetje de kip en het ei verhaal dus. Dit betekent dus toch domme pech maar betekent ook dat de kans op herhaling heel klein is. Ik heb wel gevraagd of ik in een eventuele volgende zwangerschap preventief aan de progesteron mag en of ze vaker een meting willen doen van mijn baarmoedermond en of ik dan dus eventueel een cerclage mag. Dit was allemaal goed en wordt allemaal besproken tegen die tijd. Mocht ik weer zwanger raken dan worden wij begeleid in Sneek of in het MCL. Ik krijg dan extra uitgebreide echo’s en controles.

Hee Esther! Och jee! Ja de vraag is inderdaad dan hoe de infectie is binnen gedrongen, maar dat zijn zaken waar jij niets aan kunt doen en geen invloed op hebt. Hoe crue en vervelend domme pech klinkt, geeft het toch hoop voor de toekomst! Heel goed dat je aan de progesteron kunt bij een eventuele volgende zwangerschap. Ik mag er ook mee starten vanaf 16 weken en krijg om de twee weken een echo om ook de cervixlengte in de gaten te houden. Laten we hopen dat het allemaal zal bijdragen aan een goede zwangerschap! Het zal spannend zijn en veel angst inboezemen maar toch zullen we er ergens van moeten gaan genieten mocht het zover zijn.

Hoi, ons verhaal lijkt er misschien een beetje op... mijn vliezen braken vorig jaar september met 18 weken zomaar uit het niets. Kleintje bleef echter bewegen en er volgde geen weeën. Ik ben 2 weken opgenomen geweest in het ziekenhuis en mocht alleen het bed uit voor wc en douche. Om de dag echo en bloedprikken op infecties, maar die had ik niet. Thuis ook nog eens 4 weken plat gelegen, maar door het vruchtwatertekort hebben o.a. de longen zich niet goed kunnen ontwikkelen. We hebben de keuze gemaakt de zwangerschap af te breken en er zijn weeën opgewekt. Met 24 weken ben ik bevallen van ons zoontje Elvi. Er is nooit een aanleiding gevonden voor het breken van de vliezen. Ik ben allerlei fases doorgegaan... enige wat ik je kan meegeven, is de tijd te nemen voor al je emoties, veel te praten en jezelf te laten verzorgen/verwennen door je omgeving. De pijn gaat niet weg, maar je leert er wel mee leven, maar dat is nu waarschijnlijk niet wat je wilt horen. Ik wens je heel veel sterkte!

Gefeliciteerd met jullie Senn en wat verdrietig dat jullie hem zo snel moesten loslaten. Ik ben 22 april bevallen van onze dochter Yara, na een zwangerschap van dik 21 weken. Niet onverwachts, want we hadden er zelf voor gekozen. Ze bleek triploidie te hebben, wat niet met het leven verenigbaar is. Dus daar kan ik niet over "meepraten". Waar ik wel wat over kan delen is de rouw. Ik heb gemerkt dat ik in de eerste periode enorm in een soort roes zat. Net bevallen, enorm drukke kraamweek ivm de vele mensen die Yara graag wilden ontmoeten in 4 dagen tijd. Ik voelde me wel verdrietig; maar niet zo extreem als ik had verwacht. Ik had ook verwacht alleen maar diep en diep verdrietig te zijn. Nu de tijd vordert merk ik dat het komt en gaat. De pieken worden hoger (geen zesjes meer, maar negens) en zijn er veel meer, maar de dalen worden wat rouwer en dieper. Maar komen wel minder. Ze voelt steeds verder weg en het gewone leven komt steeds meer terug. Vooral de eerste keren vind ik ingewikkeld. Eerste keer dat iemand verteld zwanger te zijn, eerste keren horen dat iemands 20 weken echo wel goed is, eerste kraamvisite, eerste keer naar het werk etcetera. Die dingen komen binnen en laten mij ineens weer diep en diep verdrietig voelen. Wij zijn nu 3 maand verder en heel actief bezig met onze kinderwens. We hopen enorm dat we snel weer zwanger zijn. Ook omdat ik merk dat de angst in mijn hoofd zit dat het nog een keer mis gaat. Ik weet van mezelf hoe meer ik daar over nadenk, hoe groter het word en ben bang dat ik het dan uiteindelijk nooit meer wil. Maar ook omdat met lege handen achter blijven zo onbevredigend voelt. Alles schreeuwt in mij om een kind. Ik wil ook een baby vasthouden, troosten, kusjes geven. Weet je; iedereen beleeft het anders. En dat is prima. Vooral doen wat voor jou goed voelt. Dat is zo ongelooflijk belangrijk. Mijn man en ik liggen bij tijden ook erg uiteen. Hij is veel eerder begonnen met werken bijvoorbeeld en werkt al weer al zijn uren. Ik ben nog maar bij 3x3 uur, van de 32 uur die ik normaal werk. Loop je eigen weg en zoek voor jezelf uit wat goed voelt. Dan kan je het alleen maar goed doen.

Het blijft een ontzettend moeilijke “keuze”. Ik merk ook dat naarmate de tijd vordert de band die ik voelde toen hij net geboren was steeds meer verdwijnt. Ik vind dit heel moeilijk maar aan de andere kant is het ook beter voor het loslaten. Het is zo tegenstrijdig allemaal.. Wij hebben vrijdag te horen gekregen dat we er gewoon voor mogen gaan wanneer we er klaar voor zijn. Ik wacht dus 1 ongesteldheid af en dan willen wij er ook gewoon weer voor gaan. Ik ben een moeder zonder kind en dat voelt inderdaad ontzettend naar. Precies wat jij beschrijft. Ik herken ook wat je zegt over jouw man. Die van mij staat er inderdaad ook anders in. Maar hij zegt ook, de echte verbinding ontstond voor hem pas toen Senn er daadwerkelijk was. Hij heeft hem niet gedragen of gevoeld in de buik dus nog niks “tastbaars”. Dat maakt het in die zin makkelijker voor hem.