Tweede zwangerschap valt zo zwaar

Lieve vlindermama, Ik herken het gevoel niet. Maar ik heb wel twee vroeggeboortes en een miskraam gehad. 1 vroeggeboorte met nu een gezond kindje, geboren bij 27 wk. 1 overleden bij 19 wk. Wat ik je wil zeggen is dat ik 5 maanden lang op en neer naar het ziekenhuis ging voor m'n dochtertje. En dat je lichaam zoveel meer kan dan de artsen. Echt waar... Er komt zoveel bij kijken. En artsen kunnen niet alles en maken ook fouten. Er kunnen zoveel complicaties optreden die in je buik gewoonweg niet gebeuren. Bij m'n dochter waren mijn vliezen al gebroken bij 22 weken en toch wilde ze dat ik haar zo lang mogelijk probeerde binnen te houden omdat het in de buik ook zonder vruchtwater beter is dan buiten de buik. Ik kan je gevoel niet wegnemen. Maar ik wilde gewoon even zeggen dat je zo dankbaar en blij mag zijn dat ze zo heerlijk in je buik vertoeft en zo lekker schopt 🥰 En begrijp me niet verkeerd. Ik wil ook echt nog graag een kindje en die zwangerschap zal ook vol angst zitten dus dat begrijp ik echt wel. Maar probeer dankbaar te zijn voor elke dag die ze weer in je buik vertoeft. ❤️

Kan me voorstellen dat mensen die een vroeggeboorte hebben meegemaakt, mij gek verklaren. Ik besef dat dat gewoon allemaal andere complicaties met zich mee zou brengen en andere angsten en zorgen. Denk dat de gedachte vooral gelinkt is aan het gevoel dat ik gewoon wil dat deze zwangerschap voorbij is. De angst overheerst gewoon mijn dagdagelijkse leven en het is zo vermoeiend om bij elke kramp, elk schopje (of wachten erop), elke vrees van vochtverlies het ergste te denken. Wat wou ik zo graag zoals andere vrouwen een zorgeloze zwangerschap om van te genieten. Zo jaloers op!

Ik snap je gevoel helemaal. Ik vond de zwangerschap na Thijs zowel fysiek als mentaal heel zwaar. Al die maanden heb ik van afspraak naar afspraak geleefd en afgeteld. Het vertrouwen van het ziekenhuis en de verloskundige waren heel fijn. We konden zo vaak komen of extra controle krijgen als we wilden. Dat voelde voor mij heel goed. Ook heb ik regelmatig gesprekken gehad met de maatschappelijke werkster van het ziekenhuis. Bij 36+5 is dan eindelijk onze gezonde zoon Bram geboren. Dus eerlijk: nee, ik vond de zwangerschap vreselijk.

Hoi Vlindermama, ik herken wat je schrijft en ik voelde me ook vreemd en ondankbaar, maar ik denk dat je dat toch niet bent. Ik ben mijn dochter rond 24 weken verloren en hoopte tijdens de zwangerschap van mijn zoontje dat ik me na die termijn rustiger zou voelen. Maar de angst bleef zo groot en het vertrouwen in mijn lichaam was zo kwijt. Heel mijn basisvertrouwen was weg doordat ik wist dat het zomaar opeens fout kon lopen. Bij mij heeft emdr en gesprekken bij de psycholoog wel wat geholpen. Heel veel kracht/liefde toegewenst Xx

Hi Vlindermama, Ik snap de gedachte dat je het dragen nog zo lang vol moet houden heel goed. Vorig jaar ben ik mijn dochter Sophie verloren bij 21 weken, en maandagochtend Casper bij 22 weken. Zoals zij ons uitlegden in Zwolle (gespecialiseerd op vroeggeboorte) is de 24 weken grens niet iets waar je je blind op moet staren. Er zijn dan nog zoveel risico’s en gezondheidsproblemen voor jou kleintje….. heel veel kindjes halen het niet bij 24 weken. Naarmate je het termijn gepasseerd is elke dag je je extra hebt, heel belangrijk. Om je kindje een zo best mogelijke start te kunnen geven is 30 weken echt wel een ondergrens om zo min mogelijk complicaties en risico’s te hebben. Ik vertel je dit niet om aan te vallen, maar juist om je een hart onder de riem te steken. Jou kindje heeft jou zo ontzettend hard nodig.. nu, en de weken die nog komen gaan. Houd vol vlindermama! Zet je beste beentje voor… zie elke dag als winst. Ik wou dat ik mijn kindjes langer had mogen dragen. Het is oprecht een wonder! Ik zal aan je denken de komende weken, keep strong!🍀

Ik last je verhaal over het verlies van je kindjes. Onvoorstelbaar hoe hard de wereld kan zijn. Veel goeie moed voor jou! Ik besef ook dat mijn gedachten misschien heel ongevoelig overkomen naar mama's die een kindje verloren hebben aan vroeggeboorte. Oprechte excuses aan al die mama's. Maar bedankt voor je berichtje. Het kaarsje hier thuis brandt nu niet enkel voor mijn verloren dochtertje, maar ook voor jou kindjes.

Hey hey, ik snap je deels wel hoor. Voel je alsjeblieft niet schuldig, ook niet omdat andere vlindermamas zich er niet altijd in herkennen. Ik denk dat het psychologisch vast goed te verklaren is. Bij mij heeft het met het complete verantwoordelijkheidsgevoel te maken: mijn lichaam moet dit doen, terwijl het al eens flink mis is gegaan. En je voelt je zo machteloos. Je voelt rationeel vast ook wel aan dat de artsen / eerser bevallen heus niet voor betere kansen zorgen, maar het gevoel dat je niet weet hoe het van binnen gaat kan echt gekmakend zijn. Ik probeer het maar te accepteren, en er niet tegen te vechten. Veel sterkte 🌸

Hi, ik herken dit deels. Vooral het stuk ‘want ook al voel ik dagelijks bewegen…… opnieuw een kindje verlies’. Ik ben hier ook veel mee bezig, ook al is er nu geen aanleiding voor en gaat alles tot nu toe goed. Het voelt onveilig niet wetende wat er allemaal in de buik gebeurt dit keer. Het voelt gewoon alsof er een realistische kans is dat het toch niet goed zal gaan. Nu ben ik over de 24 weken en toch denk ik: haal ik maar eerst de 30, dan zit je een stuk veiliger. En ik zou er niet om rouwen als de baby in stuit blijkt te liggen en ik moet eerder een keizersnede… Ik kan niet wachten tot alle weken voorbij zijn en ik hoor dit keer een baby huilen na de bevalling :)

Ik herken wel veel in wat je nu voelt. Ik ben nu zelf 28 weken zwanger en ben afgelopen september te vroeg bevallen van een tweeling met 22 weken. De weken richting de 24 waren de zwaarste weken tot nu toe. Inderdaad het gebrek aan vertrouwen in mezelf en mijn eigen lichaam en het idee dat hoe verder ik kom hoe meer ik te verliezen heb. Het voelde voor mij ook een beetje van hoe groter de kans dat het wel goed gaat, hoe erger dan het als nog mis gaat. Al is dit natuurlijk gewoon pure zelfbescherming, want als ik deze baby ook met 22 weken weer was verloren was dat natuurlijk net zo goed vreselijk geweest. Maar nu ik 28 weken zwanger ben en deze baby redelijke overlevingskansen heeft mocht die nu geboren worden, voelt het toch als nog erger als we hem nu zouden verliezen. Dus die angst blijft. Ik denk dat iedereen die zwanger is na zo'n verlies wel angst blijft houden tot dat de baby levend en wel op je ligt. Je bent je gewoon veel bewuster van alles wat er mis kan gaan. Naast de angst voor wat er de vorige keer mis is gegaan (vroeggeboorte) hou je nu ook veel meer rekening met al het andere wat mis kan gaan. Het gevoel dat jij je kindje niet veilig kan houden omdat je lichaam je al eerder in de steek heeft gelaten (zo voel ik het zelf) is denk ik heel logisch. Het 'wachten tot het fout gaat' ook. Dat is zelfbescherming denk ik. Je weet natuurlijk prima dat de kans dat het goed gaat groter is dan dat het fout gaat en het het beste is voor je baby om tot 37 weken te blijven zitten, maarja weten en je gevoel zijn 2 verschillende dingen. En in combinatie met rouw en hormonen gaat bij mij ook vaak het bange gevoel nog voor het verstand. Zelf voel ik mij sinds ik de 24 weken heb gehaald mentaal wel een heel stuk stabieler en probeer ik mij nu vast te houden aan de overlevingskansen mocht de baby nu geboren worden. Ik hoop dat je ook nog wat vertrouwen gaat krijgen de komende maanden en een gezonde baby mee naar huis mag nemen ❤

Hey, Ik ben ook in september een dochter verloren bij 18 weken en in februari bevallen van een zoon, de helft van m'n tweeling, bij 15 weken. Het is nu een spannende en uitzonderlijke zwangerschap omdat zijn zusje is blijven zitten. Ik snap je gevoel wel. Als ik vanuit mijn ervaring spreek: je staat er niet meer onbevangen in en als je voorbij de 18 weken bent, is alles ongelofelijk. Ik leef van mijlpaal naar mijlpaal. Eerst dag voor dag, het werd week voor week, de tientallen zijn bijzonder, levensvatbaar, etc. En morgen ben ik 32 weken en gaat ze van intensive care naar medium care. Ook waarschijnlijk 'absurd' dat ik in zulke mijlpalen denk maar in mijn omgeving snappen ze het wel. En ook al zou ik zo graag willen dat deze spanning al voorbij zou zijn (als m'n kindje gezond en wel in m'n armen ligt), toch gun ik m'n dochter dat ze zich goed ontwikkelt in m'n buik en tot minimaal 38 of zelfs 40 weken blijft zitten. Want hoewel ze tegenwoordig veel kunnen is en vroeggeboorte niet iets wat ik m'n kind als eerste start gun. Dan komt er ook weer veel spanning en onzekerheid op je af. Ik weet niet of ik dat trek. Maar weet je, die 'rare' gedachte dat ik zou willen dat ze er al was en de spanning van wanneer gaat de bevalling starten, hoe gaat het dan verlopen, etc. komt soms op, en dat is toch niet heel gek als voor je gevoel je lichaam je eerder teleur heeft gesteld? Als ik voor mezelf spreek he! Ik weet niet zo goed hoe ik het onder woorden moet brengen maar wees mild naar jezelf en als het je echt niet lukt om te genieten, kan je misschien hulp zoeken? Ik praat met iemand van de POP poli, dat helpt me heel goed. Liefs!

Dit is helemaal geen gek gevoel hoor, ik vond de tweede zwangerschap echt zenuwslopend. Bij de eerste zwangerschap ben ik bevallen rond de 41 weken en onze dochter overleed binnen een paar minuten na de bevalling. Bij de tweede zwangerschap vond ik elke moment spannend, als ik haar voelde schoppen dacht ik altijd oh gelukkig je bent er nog. Ik had angst dat het elk moment mis kon gaan en ik nog een kindje kwijt kon raken en telde de weken af, 24 weken als ze geboren wordt zullen ze haar helpen, en vervolgens per week kijken wat de kansen zijn van overleven bij geboren worden. Dit zal niet over gaan tot je kindje veilig in je armen ligt en dan nog blijven er angsten. Ik heb zelf hulp gehad van een psycholoog en dat heeft mij goed geholpen, dat kan ik je wel aanraden. En praat of schrijf het van je af. Het is niet makkelijk om zwanger te zijn na verlies. Ik zou heel graag nog een derde kindje willen maar ik durf denk ik niet meer zwanger te worden, heb bij onze tweede een spoedkeizersnede gehad dus moet sowieso een jaar wachten, over een half jaar zou het mogen nu, maar de angst is groot. Ik tel nu mijn zegeningen en geniet van het meisje wat bij ons is gebleven.

Ik ben mijn zoontje jan 2021 verloren met 18 weken zwangerschap. En feb 2022 bevallen van mijn dochter. Ik heb die angst tot de laatste pers wee gehad ( mijn weeen stopten door de angst) Ik mocht elke week hartje luisteren extra echo’s en controles en had begeleiding van een psycholoog. Uit je gevoel, praat en zoek hulp Sterkte 💕